«Ή θα βρούμε τον δρόμο ή θα τον δημιουργήσουμε»

Δυστυχώς για τον τόπο και τις προοδευτικές του δυνάμεις το κεφάλαιο «πρώτη φορά Αριστερά» φαίνεται να κλείνει με άδοξο τρόπο. Με την αποκαθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ ως προοδευτικής δύναμης, τον διασυρμό και την απαξίωση των ιδεών και αξιών της Αριστεράς που δείχνουν να ενταφιάζονται κάτω από την έλλειψη στρατηγικής και την καθημερινή πρακτική και διαχείριση της εξουσίας. Μια διακυβέρνηση που παραπέμπει σε ένα μακρινό παρελθόν αντί να ανοίξει δρόμο για το μέλλον.

Οπως είναι φυσικό και επειδή το κενό το αποστρέφεται η Ιστορία, η διευθύνουσα τάξη της χώρας, το σύστημα συμφερόντων και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης προετοιμάζουν τη διάδοχη κατάσταση. Φιλοτεχνούν την εικόνα του σύγχρονου μεταρρυθμιστή για τον νέο αρχηγό της Δεξιάς και σκληρό θιασώτη των νεοφιλελεύθερων πρακτικών. Η χώρα αφού πέρασε από μια αναλαμπή εθνικής συνεννόησης τείνει να εμπλακεί στον νέο δικομματισμό που απειλεί να αποκτήσει ξανά πολωτικά και διχαστικά χαρακτηριστικά. Ετσι απέναντι στον «νέο» Τσίπρα της Αριστεράς που παλιώνει γρήγορα έρχεται ο «νέος Τσίπρας της Δεξιάς».

Ομως, η προεικαζόμενη σύγκρουση των «δύο μονομάχων» δεν μπορεί να υποκαταστήσει την αδήριτη ανάγκη του τόπου να αποκτήσει νέα πυξίδα, να πιστέψει ο λαός σε μια νέα εθνική επαγγελία και να προχωρήσει η δημοκρατία σε μια νέα θεσμική συγκρότηση. Η χώρα χρειάζεται μια νέα αρχή.

Ο Γιάννης Βούλγαρης σε πρόσφατο άρθρο του στα «Νέα», αφού περιγράφει με ενάργεια τη διάψευση της ελπίδας και την προϊούσα παρακμή, μιλάει για την «απεγνωσμένη αισιοδοξία» των παλιών κομμουνιστών ότι θα αναδυθεί «αργόσυρτα και σχεδόν σιωπηλά ένα συλλογικό αίτημα εθνικής ανόρθωσης». Μόνο η αναγέννηση του προοδευτικού και δημοκρατικού χώρου μπορεί να επιταχύνει αυτή την εξέλιξη. Η νέα αρχή για τη χώρα προϋποθέτει τη νέα αρχή για την προοδευτική και δημοκρατική παράταξη. Τα κόμματα του χώρου όπως τα ξέραμε, συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ όπως αποδομείται σήμερα, φαίνεται να κλείνουν τον ιστορικό τους κύκλο. Η πρωτοβουλία της προέδρου του ΠαΣοΚ είναι αναγκαία και επίκαιρη και θα μπορούσε, κατά τη γνώμη μου, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις να επιταχύνει την ανασυγκρότηση του χώρου.

Ποιες είναι αυτές οι προϋποθέσεις;

1ον Κρίσιμο είναι μέσα στις εξελίξεις που έρχονται να κρατήσουμε ως κόρη οφθαλμού την αυτόνομη στρατηγική της παράταξης. Εχουμε ανοιχτό μέτωπο τόσο με τον αριστερό λαϊκισμό και την τυχοδιωκτική και επικίνδυνη πολιτική της κυβέρνησης όσο και με τη δεξιά παλινόρθωση και τον νεοφιλελευθερισμό που εκφράζουν η Δεξιά και η νέα ηγεσία της.

2ον Πιστεύουμε στη δυνατότητα διαμόρφωσης ενός εναλλακτικού προοδευτικού δρόμου που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση και την οικονομία από τα μνημόνια εκμηδενίζοντας τον κίνδυνο ενός Grexit. Στη βάση αυτής της πρότασης θα συσπειρωθεί η λαϊκή βάση της παράταξης που είναι ευρύτερη της σημερινής απήχησης των φορέων, των κινήσεων και των προσώπων του χώρου.

3ον Οφείλουμε να επιδιώξουμε τη μέγιστη δυνατή πολιτική συσπείρωση στην κορυφή, χωρίς προαπαιτούμενα, επιλεκτικούς αποκλεισμούς, μικροκομματικές σκοπιμότητες και τακτικισμούς. Η μόνη εγγύηση για να μην εξελιχθεί το εγχείρημα σε «αλισβερίσι» επίδοξων ηγετών, προσωπικών φιλοδοξιών και ευκαιριακών «μεταγραφών» είναι ο υπερπροσδιορισμός του από ένα πραγματικό κίνημα λαϊκής βάσης και αυτοοργάνωσης, εξαιρετικά δύσκολο στις συγκεκριμένες συνθήκες αλλά εντελώς απαραίτητο.

4ον Ο στόχος μας δεν περιορίζεται σε μια κοντόφθαλμη αύξηση του εκλογικού ποσοστού του υπό διαμόρφωση φορέα που θα πλησιάζει ή και θα ξεπερνά το 10%, ούτε φιλοδοξεί ως «τρίτος πόλος» να αποτελέσει ευκαιριακό συμπλήρωμα σε μελλοντικές κυβερνήσεις. Δεν μας αρκεί να απευθυνθούμε σε ένα στενό ακροατήριο που ασφυκτιά ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε οριοθετείται αυτό το ακροατήριο σε μια επί μέρους κοινωνική ομάδα. Θέλουμε μαζί μας όλες τις δυνάμεις του ριζοσπαστικού Κέντρου, της ανανεωτικής και δημοκρατικής Αριστεράς, του δημοκρατικού Σοσιαλισμού και της προοδευτικής Οικολογίας. Φιλοδοξούμε να εκφράσουμε την πλειοψηφία των παραγωγικών, εκσυγχρονιστικών και προοδευτικών δυνάμεων του τόπου και της νέας γενιάς. Να γίνουμε εν δυνάμει ο φορέας που θα καθορίσει τον βηματισμό στη μεταμνημονιακή Ελλάδα.

Ούτε η χώρα ούτε ο λαός μπορούν να περιμένουν την αργόσυρτη ανάδυση του «συλλογικού αιτήματος για την εθνική ανόρθωση».

Και όπως θα έλεγε ο Αννίβας στους αμήχανους στρατηγούς του –που πολύ θυμίζουν σήμερα πολλά στελέχη μας –στην πορεία για τη Ρώμη: «Ή θα βρούμε τον δρόμο ή θα τον δημιουργήσουμε». Ας τον δημιουργήσουμε επιτέλους γιατί οι καιροί δεν περιμένουν.

Ο κ. Κώστας Σκανδαλίδης είναι βουλευτής Α’ Αθήνας με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.