Νέα κυβέρνηση δεν την λες. Δεν είναι καν ευρύς ανασχηματισμός.Το κύριο χαρακτηριστικό του κυβερνητικού σχήματος ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είναι η διστακτικότητα, η προσπάθεια επίτευξης ισορροπιών αλλά και η έλλειψη οποιουδήποτε τολμηρού ανοίγματος στην κοινωνία .Μόνη ελπίδα επιτυχίας: το δοκιμασμένο οικονομικό επιτελείο από το οποίο θα κριθεί εν πολλοίς και η δεύτερη φορά Αριστερά.
Θα πείτε αυτή την ομάδα έχει ο κ. Τσίπρας αυτή θα κατεβάσει στο γήπεδο. Άλλωστε τα ρίσκα που πήρε την προηγούμενη φορά με τον Βαρουφάκη και την Κωσταντοπούλου όχι μόνο δεν του βγήκαν, αλλά παραλίγο να τον στείλουν στην Β’ Εθνική. Ενώ η επιτυχημένη υπουργοποίηση του Γιάννη Πανούση προκάλεσε το μένος των “πυροβολημένων” του κομματικού σωλήνα και γι αυτό δεν αποτολμήθηκε ξανά.
Πάντως ο κ.Τσίπρας είχε την εξυπνάδα και τα πολιτικά ανακλαστικά να ανταποκριθεί στην κριτική των ΜΜΕ και του κόσμου και να απομακρύνει από τη θέση τους υπουργούς που φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων στην προηγούμενη θητεία της κυβέρνησης.
Όπως π.χ. τον κ.Μπαλτά που – αν και μορφωμένος άνθρωπος με άποψη στα θέματα εκπαίδευσης – αρίστευσε σε λάθη αναγκάζοντας τον κ.Τσίπρα να θέλει να αποτινάξει τη ρετσινιά του οπισθοδρομικού .
Αλλά και την κυρία Χριστοφιλοπούλου , που μπορεί να γνωρίζει από πρόσφυγες -όπως λέει το βιογραφικό της- αλλά ως υπουργός άφησε την κυβέρνηση να λιάζεται στις πλατείες την ώρα που το τσουνάμι των μεταναστών έφτανε στις ελληνικές ακτές
Βέβαια η αντικατάσταση του κ. Μπαλτά με τον Νίκο Φίλη μόνο απορία μπορεί να προκαλέσει στην εκπαιδευτική κοινότητα. Καλός κομματικός, έβαλε πλάτη στα δύσκολα αλλά τι σχέση μπορεί να έχει ο πρώην διευθυντής της Αυγής με τις μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στην Παιδεία .Με την σημαντικότερη επένδυση που πρέπει να κάνει η χώρα για το μέλλον της; Αν τολμούσε ο κ.Τσίπρας να προτείνει την Άννα Διαμαντοπούλου ή τον Πρύτανη Κωσταντίνο Γάτσιο για την μεταρρύθμιση στην Παιδεία- όλα τα μάτια θα γύριζαν .
Ασφαλώς το δυνατότερο σημείο της κυβέρνησης και το μεγάλο στοίχημα Τσίπρα είναι το οικονομικό επιτελείο που θα πρέπει να συνεργαστεί αρμονικά με την τρόικα για το mission impossible του τρίτου μνημονίου: να εφαρμόσει η χώρα 100 προαπαιτούμενες δράσεις σε λιγότερο από 100 μέρες !
Εκεί ο Πρωθυπουργός ακολούθησε-ευτυχώς- το γνωστό ρητό: ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις: Τσακαλώτος και Χουλιαράκης γνωρίζουν τι τους περιμένει και πώς θα προχωρήσουν ώστε να μην βρεθεί και πάλι η χώρα μπροστά στο GREXIT. Κι από κοντά ο χαμηλών τόνων αντιπρόεδρος της κυβέρνησης οικονομολόγος Γιάννης Δραγασάκης που έχει καταλάβει από πρώτο χέρι ότι οι μαγκιές δεν περνάνε και ότι οι αγορές δεν χορεύουν όσο κι αν βαράς τα νταούλια . Αλλά και ο Τρύφων Αλεξιάδης που έδειξε σοβαρά δείγματα γραφής στην πάταξη της φοροδιαφυγής .
Ακατανόητη ωστόσο κρίνεται η ανάληψη του υπουργείου Ναυτιλίας απο τον Θ. Δρίτσα όταν πρόκειται μάλιστα να χειρισθεί την αποφασισμένη ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά για την οποία έχει εκφράσει με κάθε τρόπο την κάθετη αντίθεσή του. Μοιάζει με καψόνι για τον ίδιο και για τη χώρα – ενώ στέλνει αρνητικό σήμα στους ξένους επενδυτές για τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις στις οποίες είναι υποχρεωμένη λόγω του μνημονίου να προχωρήσει η κυβέρνηση. Προφανώς αποτελεί προϊόν παζαριού με τους “53” – την νέα αριστερή αντιπολίτευση στον κ. Τσίπρα .
Απογοητευτική και απαράδεκτηη συμμετοχή στην κυβέρνηση του ακραίου, αμετροεπή, συνωμοσιολόγου Δημήτρη Καμμένου –ότι πιο ψεκασμένο έχουν να επιδείξουν οι εθνολαϊκιστές ΑΝΕΛ. Ο άνθρωπος που παρομοίασε το Άουσβιτς με το “Μένουμε Ευρώπη” και υποστήριξε σοβαρά ότι 2.500 εβραίοι που δήθεν δούλευαν στους Δίδυμους Πύργους δεν πήγαν στη δουλειά τους την 11η Σεπτεβρίου, είναι -τρομάρα μας- ο νέος υφυπουργός Μεταφορών και Δικτύων μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.
Άντε τώρα ο κ.Τσίπρας να περάσει το μήνυμα ότι η νέα κυβέρνηση στην Αθήνα δείχνει την συντελούμενη ευρωπαϊκή στροφή προς προοδευτικότερες θέσεις. Με το δίκιο του διαμαρτύρεται ο Γερμανός Σοσιαλδημοκράτης κ. Σούλτς αλλά – για τους αντίθετους λόγους- και ο αποκλεισθείς Νίκος Νικολόπουλος.
Ας ελπίσουμε ότι ο ανασχηματισμός δεν θα αργήσει…
