Το νεφέλωμα που θολώνει –κατά πολλούς σκοπίμως –τις μετεκλογικές διαθέσεις του Αλ. Τσίπρα ως προς τις συνεργασίες για τον σχηματισμό κυβέρνησης αποτελεί, σύμφωνα με κάποια κομματικά στελέχη και πρόσωπα που έχουν επίγνωση για το τι επακολουθεί, τη βασική παράμετρο για την πορεία της χώρας μετά την 20ή Σεπτεμβρίου. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, όπως την εκφράζει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, το μόνο ενδεχόμενο που παραμένει στη σφαίρα των «απαγορευμένων σκέψεων» είναι η συγκυβέρνηση με τη ΝΔ.
Η επόμενη ημέρα
Ετσι αφήνεται να εννοηθεί ότι σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ (την οποία το περιβάλλον του κ. Τσίπρα παρουσιάζει λίγο-πολύ ως βεβαία), ένας συνασπισμός με «προοδευτικό πρόσημο», με τη συμμετοχή του ΠαΣοΚ και του Ποταμιού, θα μπορούσε να αποτελέσει κυβερνητική λύση.
Παρά τα όσα θέλουν να δηλώνουν τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ο σχεδιασμός τους διευκολύνεται μόνο αν υπάρχει σαφές προβάδισμα από τη ΝΔ. Σε κάθε άλλη περίπτωση (μικρή διαφορά, ήττα κ.λπ.), οι απαντήσεις περιπλέκονται ή αποφεύγονται…
Ο σκοπός για τον οποίο λέγονται όλα αυτά αποκαλύφθηκε σε κάποιες αποστροφές των λόγων του κ. Τσίπρα κατά τη διήμερη παρουσία του στη ΔΕΘ την προηγούμενη εβδομάδα.
Ο λόγος αυτός δεν είναι άλλος από το να ασκήσει ήδη από τώρα πίεση προς τα δύο κόμματα με την υπεροψία της εκλογικής του ισχύος. «Αν παρ’ ελπίδα δεν έχουμε (αυτοδυναμία) και δεν φτάνει μαζί με τους ΑΝΕΛ κι έχουμε πάλι 149 όλοι μαζί, τι θα κάνουν, θα αφήσουν τη χώρα ακυβέρνητη δηλαδή; Δηλαδή θέλετε να πείτε ότι θα οδηγήσουν τη χώρα σε δεύτερες εκλογές το ΠαΣοΚ και το Ποτάμι;» ανέφερε με υποτιμητική διάθεση ο κ. Τσίπρας την προηγούμενη Δευτέρα και συμπλήρωσε: «Λοιπόν να τα ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, εμείς έχουμε το πρόγραμμά μας, θα είμαστε πρώτοι στις εκλογές, διεκδικούμε να έχουμε απόλυτη πλειοψηφία, αν δεν την έχουμε, η χώρα θα κυβερνηθεί, και θα κυβερνηθεί διότι κανείς δεν θα πάρει τη μεγάλη ευθύνη να οδηγήσει τη χώρα ακυβέρνητη».
Αυτή είναι η λογική με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται προς τις εκλογές. Παρά ταύτα, στο παρασκήνιο υπάρχουν πρόσωπα που φαίνεται πως μελετούν και άλλα ενδεχόμενα. Μεταξύ αυτών ο Ι. Δραγασάκης, ο οποίος εμφανίζεται μεν να θεωρεί και να δηλώνει ότι σταθερότητα μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο με αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, όμως την ίδια στιγμή δεν είναι κατηγορηματικός σε ό,τι αφορά άλλα ενδεχόμενα.
Τάσσεται υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας με προγραμματικές δεσμεύσεις, μιλά πλέον ανοιχτά για κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών ως προϋπόθεση για τη διευκόλυνση των συνεργασιών, ενώ εκτιμά ότι περιθώρια ευρύτερης συνεννόησης και κοινής δράσης μπορούν να υπάρξουν ως προς τη συζήτηση για το χρέος.
Οπως δήλωσε χαρακτηριστικά σε ραδιοφωνική του συνέντευξη την προηγούμενη εβδομάδα: «Αλλο η ρύθμιση του χρέους, βεβαίως. Είναι οι δανειστές μας, δεν μπορείς να κάνεις ρύθμιση μονομερώς, αλλά αυτοί θα αποφασίσουν για το τι κυβέρνηση θα έχουμε; Η αυτοδυναμία δεν σημαίνει κι άρνηση συνεργασιών. Μπορούμε, ας πούμε, για τη ρύθμιση του χρέους και για άλλα να δημιουργήσουμε τους όρους μιας ευρύτερης συμπαράταξης, ένα ευρύτερο κοινό πλαίσιο θέσεων, ελπίζοντας βέβαια ότι όλα τα κόμματα πια συμφωνούν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και πρέπει να παλέψουμε να μειωθεί, και μπορεί να βρεθεί τρόπος ούτως ώστε αυτό να εκφραστεί και προς την Ευρώπη και προς όλον τον κόσμο».
Τα διλήμματα
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι το θέμα της συζήτησης για το χρέος παρουσιάζεται την ίδια στιγμή ως βασικό επιχείρημα υπεροχής του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της ΝΔ, στα διλήμματα που διατυπώνει προεκλογικώς ο Αλ. Τσίπρας. «Διερωτώμαι, ποιος είναι ικανότερος να διεκδικήσει τα περισσότερα δυνατά, τα καλύτερα δυνατά για τον ελληνικό λαό; Αυτοί οι οποίοι διακήρυτταν ότι είναι βιώσιμο το χρέος ή εμείς που δώσαμε τη μάχη και το καταφέραμε αυτό;» είπε μεταξύ άλλων στη Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Εσωκομματικοί συσχετισμοίΗ «μοναξιά» Δραγασάκη και τα «ορφανά του Μπανιά»
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο νέος συσχετισμός που επιχειρεί να διαμορφώσει ο κ. Τσίπρας στο εσωτερικό του κόμματος μετά την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας και του μεγαλύτερου τμήματος του πάλαι ποτέ Αριστερού Ρεύματος, από το οποίο ένας από τους ελάχιστους που έχουν απομείνει, με περιορισμένη πλέον εσωκομματική επιρροή, είναι ο Ι. Δραγασάκης. Στον νέο συσχετισμό είναι εμφανές ότι επιχειρείται μια ισχυροποίηση της «ομάδας Μπανιά», η οποία στήριξε τον κ. Τσίπρα σε κάθε φάση, αργότερα διαχύθηκε στην ομάδα των «53» και σήμερα φαίνεται πως διεκδικεί τον έλεγχο του κόμματος, εν όψει μετεκλογικών αναδιατάξεων. Η ομάδα που ισχυροποιείται και διεκδικεί κεντρικό ρόλο ήταν αυτή που διέσπασε το ΚΚΕ Εσωτερικού όταν συγκροτήθηκε η ΕΑΡ από τον Λεωνίδα Κύρκο. Ιδρυσαν τότε με επικεφαλής τον Γιάννη Μπανιά το ΚΚΕ Εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά (μετέπειτα ΑΚΟΑ, ιδρυτική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ), διεκδικώντας όπως και τώρα την αυθεντικότητα της αριστερής (κατ’ άλλους: νεοκομμουνιστικής) έκφρασης… Η ομάδα αυτή εκπροσωπείται σήμερα από στελέχη όπως οι Αλ. Φλαμπουράρης, Ν. Βούτσης, Ν. Φίλης, Π. Σκουρλέτης, Θεανώ Φωτίου, Αρ. Μπαλτάς – όλοι τους σε διακεκριμένες και εκλόγιμες θέσεις στις λίστες υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ. Στο παρασκήνιο παραμένει ο Στ. Παππάς, πατέρας του υπουργού Επικρατείας Ν. Παππά, ο οποίος πάντως έχει πυκνώσει τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις.
Σύμφωνα με τα όσα επισημαίνουν πηγές που γνωρίζουν όλες αυτές τις δαιδαλώδεις διασυνδέσεις και σχέσεις, η τοποθέτηση όλων αυτών των στελεχών και προσώπων της επιρροής τους στις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστες διαβεβαιώσεις μπορούν να προσφέρουν για τον πολιτικό προσανατολισμό του κόμματος μετά τις εκλογές. Περισσότερο θεωρούνται ως ασφαλείς ενδείξεις για την αγωνία του κ. Τσίπρα να ελέγξει τη νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα και το εσωκομματικό σκηνικό και κυρίως να εξασφαλίσει τη στήριξη προσώπων που έχουν την ικανότητα παρασκηνιακής δράσης και διευθετήσεων.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ