Μετά την κυνική παραδοχή του κ. Δραγασάκη ότι «αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση το γεγονός ότι πιστεύαμε πως αν απειλούσαμε με έξοδο από την ευρωζώνη οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν», ήλθε τώρα και η ομολογία του κ. Τσίπρα ότι «δεν είχαμε υπολογίσει τη δύναμη της αντίδρασης του χρήματος και των τραπεζών», με αποτέλεσμα να τίθεται πλέον το ερώτημα: τι, τελικά, είχε υπολογίσει σωστά η απερχόμενη κυβέρνηση; Οταν μάλιστα ο τέως πρωθυπουργός ομολογεί επίσης ότι αποφάσισε, έπειτα από έξι μήνες ατέρμονων διαπραγματεύσεων, να απομακρύνει τον κ. Βαρουφάκη, επειδή μόνον τότε διαπίστωσε ότι ο υπουργός Οικονομικών του δεν γινόταν αποδεκτός ως συνομιλητής από τους άλλους υπουργούς στο Eurogroup. Λίγο αργά, βέβαια, όταν όλος ο κόσμος βοούσε για τον αλαζονικό τρόπο διαπραγμάτευσης του κ. Βαρουφάκη, που είχε προκαλέσει την οργή όλων των συναδέλφων του.
Το πρόβλημα είναι ότι τις λάθος αυτές εκτιμήσεις τις πλήρωσε πανάκριβα η χώρα μας, με πλήρη κατάρρευση της οικονομίας και με ένα νέο Μνημόνιο, πολύ πιο επώδυνο από όλα τα προηγούμενα. Βαδίζουμε έτσι (μόλις επτά μήνες μετά τις προηγούμενες) σε νέες εκλογές, οι όποιες είναι φανερό ότι θα επιβαρύνουν περαιτέρω την οικτρή οικονομική μας κατάσταση, απλούστατα επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διευθετήσει τους εσωκομματικούς του καβγάδες. Καβγάδες, όμως, τους οποίους πληρώνουμε όλοι οι άλλοι, και μάλιστα εδώ και καιρό. Διότι είναι ηλίου φαεινότερον ότι επί έξι μήνες οι διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους δεν προχωρούσαν, λόγω των γνωστών αντιδράσεων της Αριστερής Πλατφόρμας.
Και για να διατηρηθεί η εύθραυστη ενότητα του κόμματος, φορτωνόταν η ευθύνη του αδιεξόδου στους δανειστές μας, με αποκορύφωμα όλης αυτής της απίστευτης ιστορίας το ανεκδιήγητο δημοψήφισμα. Οταν όμως, με την απειλή του Grexit, ο κ. Τσίπρας υποχρεώθηκε σε αλλαγή τακτικής, η συμφωνία έκλεισε μέσα σε 15 ημέρες και διασπάσθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ετσι, τώρα, όποια κυβέρνηση και αν προκύψει από τις εκλογές θα πρέπει να εφαρμόσει υποχρεωτικά το Μνημόνιο, διότι κάθε τρεις μήνες θα ελέγχεται και αν δεν έχει εκπληρώσει τα προαπαιτούμενα, η χρηματοδότηση θα διακόπτεται. Αν όμως επικρατούσε η λογική στη χώρα αυτή, θα έπρεπε ήδη να είχε σχηματισθεί μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού, στηριζόμενη στις 222 ψήφους που έλαβε στη Βουλή το Μνημόνιο, η οποία θα είχε και μια ευρύτατη πολιτική στήριξη. Ενώ τώρα, άντε να βρεθεί μια τέτοια πλειοψηφία! Τη στιγμή μάλιστα που ο τέως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Φίλης ξεκαθάρισε ότι η υπογραφή της συμφωνίας «υπήρξε ένας ελιγμός». Κάτι δηλαδή που σημαίνει ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές, θα επιχειρήσει να την ανατρέψει. Ισως λοιπόν έτσι να τα ξαναβρεί με την Αριστερή Πλατφόρμα και να ζήσουμε και πάλι τις λαμπρές ημέρες δόξας του παρελθόντος.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
