Ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα έλεγε ότι « «σηκωνόμαστε και πέφτουμε όλοι μαζί ως ένα έθνος και ένας λαός» (we rise and fall together as one nation and as one people) για να τονίσει ότι σε δύσκολες στιγμές οι απλοί πολίτες και οι πολιτικοί προσπαθούν να χαράξουν καινούργιους δρόμους .
Στην Ελλάδα αντίθετα – μετά την πρώτη αποτυχημένη ψηφοφορία για την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας- φαίνεται ότι ο καθένας πρωταγωνιστής τραβάει το δικό του καταστροφικό δρόμο !
Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει οπωσδήποτε τις εκλογές ( γιατί «βλέπει» την εξουσία ως αφροδισιακό) και δεν ανιχνεύει σωστά την ευρωπαική πραγματικότητα, οδηγώντας μας νομοτελειακά έξω από την Ευρώπη , γιατί δεν μπορούμε –σήμερα τουλάχιστον- μονομερώς ως «Δον Κιχώτες» να διαγράψουμε ένα μέρος του χρέους και να συγκρουστούμε με τη νεοσυντηρητική ευρωπαική ελιτ , όπως αποδέχεται και ο νομπελίστας οικονομολόγος Κρούγκμαν («Krugman, Mad as Hellas, Nytimes , 11/12/2014»).
Όμως από την άλλη μεριά και η κυβέρνηση παίζει καταστροφικά πολιτικό τζόγο με την προεδρική εκλογή για να περιχαρακώσει το «στρατόπεδό της» (μη κατανοώντας αδικαιολόγητα ότι και η δικιά της εφαρμοσμένη πολιτική έφερε κάποια μικρά επιτεύγματα , αλλά και μεγάλες καταστροφές, αφού εκτός των λίγων πλουσίων το 60% των Ελλήνων νοιώθουν δυστυχισμένοι , σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη της ΕΛΣΤΑΤ) !
Το συμπέρασμα; Θέλουμε –ως πολίτες- τη λιγότερο δυσάρεστη λύση, δηλαδή μια συναινετική εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας για να αποφευχθούν οι εκλογές που θα ήταν η πιο ολέθρια λύση σήμερα (αφού η αξιωματική αντιπολίτευση μας υπόσχεται ένα «εξωευρωπαικό» και «λατινο-αμερικανικής έμπνευσης» ασαφές αύριο )!
Άρα κάποιοι βουλευτές πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να κατανοήσουν αυτό που έλεγε ο Galbraith , δηλαδή «ότι η πολιτική είναι η επιλογή μεταξύ του καταστροφικού και του δυσάρεστου»!
* Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.
