Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα είναι αγκαλιασμένες σε μια δυσάρεστη σχέση – το οικονομικό ανάλογο αυτού που οι ψυχολόγοι αποκαλούν συνεξάρτηση (σσ codependency στο πρωτότυπο). Το φλερτ ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970, στον απόηχο της Πολιτιστικής Επανάστασης, και όταν οι ΗΠΑ ήταν βυθισμένες σε έναν βασανιστικό στασιμοπληθωρισμό. Απελπισμένες για οικονομική ανάπτυξη, οι δύο χώρες έκαναν έναν γάμο συμφέροντος.
Η Κίνα έσπευσε να επωφεληθεί από ένα οικονομικό μοντέλο που βασίστηκε στις εξαγωγές και εξαρτήθηκε καθοριστικά από την Αμερική, που ήταν η μεγαλύτερη πηγή της ζήτησης. Οι ΗΠΑ κέρδισαν, στρεφόμενες προς την Κίνα για προϊόντα χαμηλού κόστους.
Οπως ήταν αναμενόμενο, σύμφωνα με την παθολογία της συνεξάρτησης, οι γραμμές που διακρίνουν τις δύο χώρες έγιναν θολές. Κατά την τελευταία δεκαετία, οι κινεζικές θυγατρικές των δυτικών πολυεθνικών αντιπροσώπευαν πάνω από το 60% της σωρευτικής αύξησης των εξαγωγών της Κίνας. Με άλλα λόγια, το θαύμα των εξαγωγών προκλήθηκε όχι από κρατική χρηματοδότηση σε κινεζικές εταιρείες, αλλά από υπεράκτιες λύσεις αποδοτικότητας δημιουργημένες στη Δύση. Αυτό οδήγησε στο οικονομικό ισοδύναμο μιας προσωπικής κρίσης ταυτότητας: Ποιά είναι η Κίνα – αυτοί ή εμείς;
Εξίσου ανησυχητικές είναι οι διαφορές για θέματα ασφαλείας που έχουν φουντώσει στην Ανατολική και τη Νότια Θάλασσα της Κίνας, αυξάνοντας την ένταση. Οσο περισσότερο αυξάνονται αυτές οι τριβές τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος ενός ατυχήματος ή εσφαλμένου υπολογισμού που μπορεί να οδηγήσει σε μια στρατιωτική αντίδραση.
Οι ΗΠΑ και η Κίνα θα μπορούσαν να ξεφύγουν από το δυνητικά καταστροφικό φινάλε μιας σχέσης συνεξάρτησης αν την μετατρέψουν σε εποικοδομητική και βιώσιμη αλληλεξάρτηση. Μια σχέση αλληλεξάρτησης καλλιεργεί υγιή αλληλεπίδραση μεταξύ των εταίρων, οι οποίοι ικανοποιούν τις δικές τους ανάγκες, αντί να βασίζονται σε άλλους για να το κάνουν, και διατηρούν την ταυτότητά τους, ενώ απολαμβάνουν τα αμοιβαία οφέλη.
Ο επερχόμενος Στρατηγικός και Οικονομικός Διάλογος παρέχει στις ΗΠΑ και την Κίνα μια πλατφόρμα εμπλοκής για να αδράξουν τις συλλογικές ευκαιρίες τους. Και οι δύο χώρες θα πρέπει να προχωρήσουν σε μια διμερή συνθήκη για τις επενδύσεις, οι οποίες θα ενισχύσουν την πρόσβαση στις αγορές και θα προωθήσουν τελικά την μεγαλύτερη απελευθέρωση του εμπορίου.
Αυτό θα επιτρέψει στις ΗΠΑ, την κορυφαία οικονομία υπηρεσιών στον κόσμο, να αδράξουν την ευκαιρία που θα δώσει η εμφάνιση στην Κίνα μιας καταναλωτικής κοινωνίας υπηρεσιών. Και αυτό θα επιτρέψει στην Κίνα να αξιοποιήσει την τεχνογνωσία και την εμπειρία της Αμερικής για να ελέγξει το τρομερό έργο της οικονομικής επανεξισορρόπησής της.
Η πρόοδος σε αυτά τα μέτωπα δεν θα είναι δυνατή εάν οι ΗΠΑ και η Κίνα παραμείνουν βυθισμένες στο τέλμα της συνεξάρτησης. Μόνο αν αγκαλιάσουν τις ευκαιρίες της αλληλεξάρτησης θα μπορέσουν ο ηγεμόνας και η ανερχόμενη δύναμη να μειώσουν τις εντάσεις και να επικεντρωθούν στα οφέλη από την αμοιβαία βιώσιμη ευημερία.
