Μεταχειρίστηκαν, κατά πώς φαίνεται, με τον πιο άγριο και άνανδρο τρόπο το άτομο που η Πολιτεία τούς είχε εμπιστευθεί.
Και το «τέλειωσαν», κατά φάσεις, οι υπάλληλοι του κράτους. Δηλαδή, αυτοί οι οποίοι όταν επελέγησαν κρίθηκε ότι ήταν κατάλληλοι γι’ αυτή τη λειτουργία.
Ενήργησαν όμως οι τελευταίοι ως οι μεγάλοι εκδικητές. Και σε μια βάση αμιγώς ιδιωτική. Ενώ τέτοιο δικαίωμα από πουθενά δεν είχαν.
Από τις πρώτες ενδείξεις πολλοί είναι εκείνοι που μοιράστηκαν το μιαρό έργο. Σε κάθε μετακίνηση του κρατουμένου τα «όργανα» θα αποδειχθούν επίορκα και θλιβερά.
Οποιος κι αν ήταν ο βαρυποινίτης –και για ό,τι απαίσιο έπραξε –μόνο κατά τους νόμους της Πολιτείας έπρεπε να αντιμετωπισθεί, να φυλαχθεί, και κατά τους ίδιους νόμους να τιμωρηθεί.
Και δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία να βρεθεί ανάμεσα σ’ αυτά τα «παλικάρια» ποιος ήταν εκείνος που επέφερε το μοιραίο χτύπημα.
Το κρίσιμο είναι να αντιληφθούμε εδώ ότι και με το πρώτο χτύπημα, το πιο ανώδυνο, με το πρώτο αυτό, σκοτώθηκε όχι ο άνθρωπος αλλά το κράτος.
Ο κ. Γιάννης Μεταξάς είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ