on air

Στην όπερα του Οφενμπαχ «Τα παραμύθια του Χόφμαν» η μηχανική κούκλα Ολυμπία ξεγελάει τον ποιητή Χόφμαν με τους δεξιοτεχνικούς λαρυγγισμούς της και τη χαριτωμένη εμφάνισή της. Ο νέος την ερωτεύεται για να διαπιστώσει, όταν η Ολυμπία θα σπάσει, όπως σπάνε οι κούκλες που πέφτουν από τα χέρια των παιδιών, την τραγική αλήθεια: ότι είχε αγαπήσει «un automate!» –μια μηχανή. Πανομοιότυπες με την Ολυμπία μηχανές μετρούσα παρακολουθώντας την τελετή απονομής των Grammy.

Τα πιο ακριβοπληρωμένα ονόματα του διεθνούς πενταγράμμου συγκεντρωμένα στην ίδια αίθουσα για να δώσουν το «παρών» στη μεγαλύτερη γιορτή της μουσικής. Αλλά και για να επιβεβαιώσουν ότι και στον χώρο τους το όποιο ταλέντο έχει πλέον δευτερεύουσα σημασία, το παιχνίδι κρίνεται στο κρεβάτι του πλαστικού χειρουργού του κάθε σταρ. Αν όμως μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, η εικόνα ενός μόνο από εκείνα τα χιλιοτραβηγμένα, χιλιοεγχειρισμένα, κατατρυπημένα από τις θαυματουργές (;) σύριγγες των μπότοξ, παραγεμισμένα με σιλικόνη, ορό από κοράλλια και άλλα μαγικά υλικά, σχεδόν πλαστικά πλάσματα όλων των ηλικιών έστελνε το μήνυμα της απόλυτης απόγνωσης.

Του τρόμου μπροστά στον χρόνο που περνάει και μας παρασύρει, είμαστε – δεν είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε τις αλλαγές που φέρνει (και) στην εξωτερική εμφάνισή μας. Του χρόνου που δεν σέβεται ούτε καν τη βασίλισσα της ποπ, τη Μαντόνα. Η οποία με εμφάνιση πλαστικοποιημένης γεροντομπεμπέκας και με την (ανύπαρκτη ανέκαθεν, τώρα και) γερασμένη φωνή της επέτεινε τη θλίψη που συνοδεύει τις τελευταίες εμφανίσεις της και επιβεβαίωσε ότι παγιδευμένη στη δροσερή εικόνα του παρελθόντος της δεν μπορεί να συνηθίσει τα 50… βάλε χρόνια της.

Παρατηρώντας εκείνη και τους νεότερους αλλά εξίσου πλαστικοποιημένους συναδέλφους της σκέφτηκα πόσο λάθος χρησιμοποιείται σήμερα η πλαστική χειρουργική στα χέρια (δήθεν) ειδικών που την έχουν μετατρέψει από επιστήμη σε… αξεσουάρ του lifestyle. Σε ένα επιπόλαιο photoshop που εφαρμόζεται σε ζωντανούς ανθρώπους, οι οποίοι στην αφελή προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν αιώνια νεότητα μετατρέπονται σε μεταμοντέρνες Ολυμπίες, σε ζωντανούς νεκρούς που προκαλούν τρόμο ή γέλιο –αναλόγως το τράβηγμα. Μετρώ και στην ελληνική τηλεόραση όλο και πιο συχνά τέτοιες περιπτώσεις, σε επιτροπές τηλεπαιχνιδιών, στις πρωινές ψυχαγωγικές εκπομπές, στα μεσημεριανά και στα βραδινά μαγκαζίνο.

Ανδρες και γυναίκες (που ενίοτε δεν έχουν ανάγκη από μπότοξ και νυστέρι), θύματα της ματαιοδοξίας τους, του στυλίστα ή του πλαστικού τους, να μεταλλάσσονται σε κάτι άλλο από αυτό που είναι. Χωρίς να έχουν επίγνωση της θλίψης που αποπνέει η σιδερωμένη – αλλοιωμένη εικόνα τους. Χωρίς να καταλαβαίνουν ότι όσο περισσότερο προσπαθείς να ξεγελάσεις τον χρόνο τόσο περισσότερο εκείνος σε εκθέτει. Κυρίως μέσα από την τηλεοπτική κάμερα, τον αυτόπτη μάρτυρα, που όσα φίλτρα και αν του βάλεις, εκείνος τελικά, με έναν… μαγικό τρόπο, θα ζουμάρει στην αλήθεια.