Την Τρίτη 7 Ιανουαρίου ο συνήγορος του Χρ. Ξηρού, Φραγκίσκος Ραγκούσης μιλά στους Μπάμπη Παπαπαναγιώτου και Αργύρη Παπαστάθη για τη φυγή του πελάτη του.{{{ audio1 }}}

Για τη φυγή Ξηρού

«Είναι πολιτική απόφαση να αποδράσει, αν αυτό ακούγεται καλύτερα. Οι συγκυρίες των καιρών, οι κοινωνικές απαιτήσεις, η επαναστατική του δράση που έμεινε ζωντανή όλο αυτόν τον καιρό της φυλακίσεώς του (το επιβάλλουν). Είχε μια επαναστατική δράση που δεν καθορίζεται μόνο από αποφάσεις. Είχε μια γενικευμένη δράση απέναντι στην κρατική βία ως αντιεξουσιαστής και αυτό θα ακολουθήσει από το δικό του άμβωνα που θα επιλέξει. Είμαι ο τελευταίος που θα του υποδείξω ή ξέρω τι θα κάνει. Πήρε έξι άδειες και αυτή τη φορά αποφάσισε να παραμερίσει συμφέροντα ή οικογενειακή θαλπωρή που θα μπορούσε να του εξασφαλίσει η άδεια και αποφάσισε να ακολουθήσει το μοναχικό δρόμο του επαναστάτη.

Η πολιτική απόφαση δεν είναι να αφαιρέσει μία ζωή. Εκεί αποτελεί πολιτικό έγκλημα, κατά τη θέση της υπερασπίσεως κατά τη δίκη της 17Ν. Πολιτική απόφαση είναι να φύγει και να μην επιστρέψει στη φυλακή. Το πολιτικό έγκλημα, το οποίο αναγνωρίζεται από το Σύνταγμα και το αρνούνται οι δικαστές, διότι φοβούνται μη βρουν μιμητές οι πράξεις αυτές, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν θα επισημάνω τι πρέπει να κάνει ή να μην κάνει. Λέω ότι ήταν μια πολιτική απόφαση (η φυγή του) και η συγκυρία των καιρών, τα αιτήματα κοινωνικών ομάδων, θέλουν ενεργούς πολίτες. Και έτσι, με την απόφασή του να μη γυρίσει στη φυλακή, πιστεύει ότι υπηρετεί αυτούς τους σκοπούς και τα ιδεώδη και τις αξίες που έχει. Δεν έμεινε εκτός φυλακής. Ήταν 12 χρόνια, με προσωπικές διώξεις πολλές φορές και την υπέστη. Με ασθένειες που τον στιγμάτισαν και τον βασάνισαν. Το γεγονός ότι αποφάσισε να φύγει τώρα, είναι μια πολιτική απόφαση. Δεν πιστεύω ότι έφυγε για να υπηρετήσει κάτι συγκεκριμένο. Σαν σκοπό της αντιεξουσιαστικής του δράσης, νομίζω ότι ήταν οι ενέργειές του. Γνωρίζω ότι ώριμος και ψυχικά έτοιμος μπορεί να περάσει και πάλι σε μια κοινωνική δράση που δεν είναι απαραίτητα να αφαιρεί, να θερίζει ζωές. Το θέμα είναι ότι η ιστορία και οι πρωτοπορίες της δεν ακολουθούν πάντα τη λογική του καθωσπρεπισμού και του φιλήσυχου πολίτη. Δεν δικαιολογώ τα εγκλήματα. Βλέπω το αίτιο στην πράξη και είναι τεράστια η διαφορά. Λέω ότι οι πράξεις των αντιεξουσιαστών είναι πολιτικά εγκλήματα και είναι εντελώς ξεκάθαρο.»