Χορευτές στα βήματα… μαέστρων!

Τα τελευταία χρόνια οι αστέρες του χορού τείνουν να ακολουθούν ολοένα και περισσότερο το παράδειγμα των διάσημων διευθυντών ορχήστρας και των διεθνώς περιζήτητων λυρικών τραγουδιστών. Αλλάζοντας τα δεδομένα του κλασικού μπαλέτου –μιας τέχνης η οποία καθορίστηκε εν πολλοίς από εθνικές σχολές με το ξεχωριστό ύφος των οποίων γαλουχήθηκαν και ξεχώρισαν πολλές γενιές χορευτών –τείνουν πλέον να αποφεύγουν την αποκλειστική συνεργασία με μία μόνο ομάδα.

«Οι ταλαντούχοι άνθρωποι δεν ανήκουν σε μία ομάδα αλλά στον κόσμο του χορού γενικότερα» δήλωνε προ μηνός σε συνέντευξή της στους «New York Times» η διάσημη ρωσίδα μπαλαρίνα Νατάλια Οσίποβα. «Στην όπερα αυτό συμβαίνει ήδη. Εχεις μια σταθερή χορωδία, αλλά οι πρωταγωνιστές προέρχονται από ολόκληρο τον κόσμο».

Η 27χρονη Οσίποβα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το Βασιλικό Μπαλέτο της Βρετανίας είναι η τέταρτη διάσημη ομάδα με την οποία συνεργάστηκε σε διάστημα δύο ετών. Το χάρισμά της την οδήγησε από το Μπαλσόι της Μόσχας στο μπαλέτο Μιχαηλόφσκι της Αγίας Πετρούπολης και από εκεί στο Λονδίνο, τη στιγμή που συνεργαζόταν ήδη με το American Ballet Theater της Νέας Υόρκης. Και όλα αυτά παράλληλα με τις εμφανίσεις της ως guest σε συγκροτήματα όπως η Σκάλα του Μιλάνου και το Μπαλέτο της Αυστραλίας.

«Στο μπαλέτο υπήρχαν ανέκαθεν μια χούφτα καλλιτέχνες όπως ο Ρούντολφ Νουρέγεφ, ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ και η Σιλβί Γκιλέμ των οποίων η φήμη και η απήχηση στο ταμείο του θεάτρου τούς επέτρεπαν να έχουν υπερατλαντικές καριέρες» σημειώνει παράλληλα η εφημερίδα. Ωστόσο η τάση δείχνει να ενδυναμώνεται τα τελευταία χρόνια με χορευτές της νεότερης γενιάς: την Οσίποβα, τον Ντέιβιντ Χόλμπεργκ, τον Σεργκέι Πολούνιν, τον Ιβάν Βασίλιεφ, την Αλίνα Κογιοκάρου, οι οποίοι όχι μόνο «πετούν» από τη μία ομάδα στην άλλη αλλά συχνά ανήκουν σε περισσότερες από μία ομάδες.

Το γεγονός αυτό αναμφίβολα επηρεάζει την ίδια τη δομή των διάσημων συγκροτημάτων: οι λιγότερο γνωστοί χορευτές δείχνουν να ζηλεύουν το παράδειγμα των αστέρων και δεν διστάζουν να εγκαταλείψουν ομάδες όπως το Βασιλικό Μπαλέτο της Αγγλίας ή το Μπαλέτο της Οπερας του Παρισιού και δεν εμπιστεύονται την καριέρα τους στους πάλαι ποτε πανίσχυρους διευθυντές. Την ίδια στιγμή όμως το κοινό έχει την ευκαιρία να απολαύσει περισσότερους αστέρες πρώτης γραμμής, οι οποίοι παράλληλα απολαμβάνουν και μεγαλύτερα οικονομικά οφέλη.

Μια άλλη παράμετρος της εν λόγω τάσης είναι η «ομογενοποίηση» των μεγάλων συγκροτημάτων. Χαρακτηριστική η εκτίμηση του Γιόχαν Κρόμποργκ, πρώην πρώτου χορευτή του Βασιλικού Μπαλέτου της Αγγλίας, σύμφωνα με την οποία οι μεγάλες ομάδες «έχουν πλέον γίνει λίγο-πολύ το ίδιο σε ό,τι έχει να κάνει με το ύφος και τον τρόπο δουλειάς. Υπάρχουν μια χούφτα χορογράφοι οι οποίοι, ακόμη κι αν ανήκουν σε ένα συγκρότημα, δουλεύουν παντού και έτσι είναι πολύ πιο εύκολο για τους χορευτές να ταιριάξουν με το στυλ τους».

Με τον τρόπο αυτόν οι χορευτές θεωρούν ότι έχουν περισσότερες δυνατότητες. Η Αλίνα Κογιοκάρου, η οποία προσφάτως μετακινήθηκε από το Βασιλικό Μπαλέτο στο Εθνικό Μπαλέτο της Αγγλίας, ενώ παράλληλα έχει συμβόλαιο και με το Μπαλέτο του Αμβούργου, δηλώνει χαρακτηριστικά στους «Times»: «Αντί να περιμένω να συμβεί κάτι εκεί όπου βρίσκομαι, μετακινούμαι εγώ οπουδήποτε συμβαίνουν πράγματα. Αν οι ομάδες δεν βρίσκουν προκλήσεις για τους πρώτους χορευτές τους, τις βρίσκουμε μόνοι μας».