Το επταήμερο του Διόδωρου

Η πριγκιπέσα Ιζαμπώ

Αφήσαμε τα Νικολοβάρβαρα, είπαμε «χρόνια πολλά» στις Αννες και τους Σπύρους που αγαπάμε, Παρασκευή και 13 κάποιοι ανεγκέφαλοι γρουσούζηδες έβαλαν φωτιά στο σπίτι του Κώστα Σημίτη –με τα καλά και τα κακά, πάμε φισέκι για το χειμερινό ηλιοστάσιο και τα Χριστούγεννα. Η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου είναι σε απόσταση αναπνοής –και, το σημαντικότερο, βρισκόμαστε στην Εποχή των Μελομακάρονων, ημερολόγιό μου.

Με μελομακάρονα φυσικά με υποδέχθηκε η Ιζαμπώ. Εγώ είχα φέρει τσίπουρο, αυτή έριξε μέσα μέλι, φλούδα πορτοκάλι, τσάι του βουνού από την Κύμη, τα ζέστανε όλα αυτά στη θράκα του τζακιού, απολαύσαμε πραγματικό παντς, όχι αυτά τα λειψά των Βορειοελλαδιτών. Οι ημέρες είναι γλυκές, ο ουρανός λαμπρά γαλανός, δεν τις πρόλαβα τις καταιγίδες –αλλά τη νύχτα η ξαστεριά μάς παγώνει εδώ κάτω στους κάμπους· και τα μεσαιωνικά κάστρα δεν τηρούν αυστηρά τις περιβαλλοντικές προδιαγραφές για εξοικονόμηση ενέργειας.

Το μυστήριο της γλύκας που ξεκινά από τη γλώσσα και τον ουρανίσκο και φθάνει ως τα κύτταρα του δέρματος και των νυχιών επαναλήφθηκε, ήσαν υπέροχα τα μελομακάρονα της καλής μου. Αλλά δεν είμαι αντικειμενικός κριτής: δεν έχω πει ποτέ μου «αυτό το μελομακάρονο δεν ήταν καλό», δεν έχω συναντήσει ποτέ ένα μελομακάρονο που να μη μου αρέσει. Δεν έχω ποτέ μου φάει μόνο ένα μελομακάρονο όταν μπροστά μου βρίσκονται περισσότερα από ένα.

Διαβαθμίσεις ευτυχίας είναι όλα τα μελομακάρονα. Κάποιος αυτοματισμός πρέπει να υπάρχει μέσα μου, στο DNA μου είναι γραμμένη η λατρεία, έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά.

Στη χώρα της Ιζαμπώς και της Νικόλ, τραγουδούν Le Temps des Cerises, την Εποχή των Κερασιών. Πρέπει κάποιος να γράψει Le Temps des melomakarona και, αφού ο Υβ Μοντάν μάς άφησε, θα το τραγουδήσω εγώ.

Ανέγγιχτο ψηφιακό χρήμα

Μας άφησε και η Εύη Βουτσινά, διακεκριμένη μαγείρισσα και εστιάτορας, έχει γλυκάνει κόσμο και κόσμο με τα δημιουργήματά της· ψυχούλα, θα τη θυμόμαστε, θα τη μάθουν και οι μελλοντικοί, άφησε πολλά βιβλία και εκπομπές. Η αδελφή της Πόπη Βουτσινά μάς είχε αφήσει το 1999, ψυχούλα και αυτή, από τις ευγενέστερες μορφές του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος. Λίγο πριν από τα πενήντα της η Πόπη, λίγο μετά τα 60 η Εύη. Αδικίες μεγάλες –αν υπάρχει Θεός, είναι κακούργος, συμφωνήσαμε με την Ιζαμπώ.

«Ηρθες καλά, φοβόμουν μήπως σε αφήσει πάλι το Volkwagen» μού είπε η Ιζαμπώ μόλις τέλειωσε η προθέρμανση με το παντς και τα μελομακάρονα και ενώ εγώ ξετύλιγα το δώρο που της είχα φέρει. Και εγώ φοβόμουν, όλα πήγαν καλά. 2.374 ευρώ ο τζερεμές, 18 δόσεις στην πιστωτική κάρτα, θα προστεθούν στις άλλες δόσεις που πληρώνω ακόμα από την άνοιξη για την άλλη καταστροφή, των 1.300 ευρώ.

Σε κάρτα είναι και οι δόσεις για την Εφορία. Στην τράπεζα κατατίθεται και το μηνιαίο έμβασμα της Ιζαμπώς σε τορνέζια, τα νομίσματα που έκοβαν οι Βιλλεαρδουίνοι –η μόνη μου χαρά είναι πως βασανίζονται οι τραπεζικοί να βρουν την ισοτιμία τους σε ευρώ. Αλλιώς, από τον έναν υπολογιστή στον άλλο μετακινούνται μετά αυτόματα τα χρήματα, όλο και λιγότερα μένουν για να τα διαχειριστώ εγώ.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχω υποχρέωση στην Ιζαμπώ που με έχει χρήσει Πρωτοσπαθάριο μετά τη νίκη μου στην καλοκαιρινή γκιόστρα και με ενέταξε στον προϋπολογισμό του πριγκιπάτου. Της έφερα δώρο.

«Αριστούργημα», αναφώνησε εκστασιασμένη μόλις της έδειξα τον ξεπακεταρισμένο πίνακα που της είχε φτιάξει η Κατερίνα. «Κανείς δεν με έχει ζωγραφίσει με τόση πιστότητα, τόση ακρίβεια, τόση τέχνη». Τον κοίταζε από μακριά, τον κοίταζε από κοντά, δεν τον χόρταινε. «Θα τη φέρω στην αυλή μου» αποφάσισε μόλις της είπα πως η Κατερίνα είναι κάτοικος της επικράτειάς της που τη θαύμαζε κρυφά όταν την έβλεπε στα τορνέζια της, στις καταδύσεις της, στους περιπάτους της και τη ζωγράφισε από μνήμης. «Να εικονογραφήσει την αίθουσα χορών του κάστρου, αν μας αφήσει η Αρχαιολογική Υπηρεσία».

Εχουν τα προβλήματά τους και οι πυργοδεσπότες –ακόμα και οι σπιτοδεσπότες, όλο για τον φόρο ακίνητης περιουσίας διαβάζω τίτλους αυτές τις ημέρες: συμφωνεί – δεν συμφωνεί η τρόικα, άλλοι νοιάζονται για τα μαντριά και τις στάνες, άλλοι για τις βίλες τους, άλλοι για τα διαμερισματάκια τους. Ολα τα λόμπι έχουν κινητοποιηθεί, ποιο θα καταφέρει να φορτώσει στα άλλα τον φόρο.

Για τούτο διαβάζω μόνο τους τίτλους και όχι το περιεχόμενο. Οποια ισορροπία διαμορφωθεί τελικά θα τη μάθω. Μονάδα στον άνεμο εγώ, τι μπορώ να καταφέρω; Είμαι σίγουρος όμως ότι θα επιδοτήσω τελικά τα μαντριά και τις βίλες. Στα μαντριά ζουν πρόβατα που ψηφίζουν, στις βίλες έχουν χρήμα, διαθέτουν τα δύο ισχυρότερα μέσα επηρεασμού αποφάσεων, ημερολόγιό μου.

Αποφεύγοντας τα χειρότερα

Τι να πουν όμως και οι 18.000, νέοι και νέες υποθέτω, που υπέβαλαν αιτήσεις για 390 θέσεις εργασίας στον ΟΤΕ; 45 υποψήφιοι για κάθε θέση. Ευκολότερα κερδίζεις στο Τζόκερ ή στο Λόττο παρά βρίσκεις δουλειά στην Ελλάδα εν έτει 2013. Το ότι στην Αργεντινή, που ήθελαν κάποιοι να τη μιμηθούμε, είναι πολύ χειρότερα δεν με παρηγορεί παρά μόνο επειδή γλιτώσαμε από τέτοια τύχη.

* Ενώ οι τρεις σωματοφύλακες ήσαν μόνο τέσσερις, οι «58» είναι πολύ περισσότεροι, 2-3 χιλιάδες μαζεύτηκαν στο Ακροπόλ τη Δευτέρα. Το ζήτημα όμως είναι πως μόνο δύο ονόματα μετράνε: ΠαΣοΚ και ΔΗΜΑΡ. Η δεύτερη φοβάται για την παρθενία της, καίτοι το πρώτο είναι ουδέτερου φύλου και μάλλον σε κακή κατάσταση για να έχει τον νου του στο σεξ.

Να δούμε τι θα βγάλει το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ που γίνεται αυτές τις ημέρες –πολύ περιμένουμε πολλά, ακόμη και η Ιζαμπώ, πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψη του αυτό ο Φώτης Κουβέλης: «Το πριγκιπάτο μου για μια Κεντροαριστερά, μία μόνο. Οσο πιο πολλές, τόσο πέφτει η αξία τους, γνωστότατο αυτό». Εγώ απλώς ελπίζω να αποφύγουμε τα χειρότερα: διάσπαση του ΠαΣοΚ ή της ΔΗΜΑΡ. Οσο υπάρχουν τα δύο σπίτια, θα υπάρχουν και πόρτες και παράθυρα να επικοινωνούνε.

Αυτά είπαμε. Την είχα ενημερώσει για τα περισσότερα. Τα υπόλοιπα τα αφήσαμε για αργότερα, είχαμε να ανταλλάξουμε πολύ πιο προσωπικά δώρα.