Η Ελλάδα έπαθε μετά το 2004 αυτό που παθαίνει κανείς όταν αρνείται να συμμαζέψει το σπίτι του και κρύβει τα άπλυτά του σε μια ξέχειλη αποθήκη. Κάποια στιγμή η ξέχειλη αποθήκη εκρήγνυται και παντού ξεχύνονται άπλυτα.
Έτσι κάπως έσκασε η βόμβα και στη χώρα. Στην αρχή αρνηθήκαμε να το πιστέψουμε, μετά βγήκαμε στους δρόμους και βρίσαμε, στη συνέχεια πάθαμε σοκ και μετά μας έπιασε εθνική κατάθλιψη και απόγνωση.
Ο έντρομος σήμερα πολίτης που πριν από πέντε-έξι χρόνια δεν μπορούσε να διανοηθεί τι θα του ‘ρθει στο κεφάλι, βρίσκεται σήμερα μεταξύ σφύρας και άκμονος. Μεταξύ μιας κυβέρνησης που το κουτσοπαλεύει, που δημοσιεύει κάθε τρεις και λίγο ένα φανταστικό αποτέλεσμα της προσπάθειας -πάντα με τη θυσία του ελληνικού λαού- που τάζει αναδιανομή του πρωτογενούς πλεονάσματος και προσπαθεί να τον πείσει ότι υπάρχει φως στο τούνελ, την ώρα που ο ίδιος ή/και η γυναίκα του είναι άνεργος με κόκκινο δάνειο και ένα σωρό άλλες υποχρεώσεις που τον πνίγουν καθημερινά.
Από την άλλη, ο ίδιος πολίτης σφυροκοπείται από τις αερολογίες μιας ανερμάτιστης αντιπολίτευσης παλαιάς κοπής, που μοιάζει να κοιτά αυτιστικά αυτό που συμβαίνει γύρω της. Βγαίνει στο δρόμο με τις καθαρίστριες, όπως άλλοι κάποτε έβγαιναν στο λιμάνι του Πειραιά και έτρωγαν τα χημικά στο πρόσωπο, τάζει επιστροφή σε μισθούς άλλων εποχών και επαναπροσλήψεις, μα πάνω απ’ όλα υπόσχεται πως αυτή, η αντιπολίτευση, έχει τη μαγική συνταγή, την οποία θα χρησιμοποιήσει στο πρώτο Eurοgroup που θα πάει όταν γίνει κυβέρνηση, για να πετύχει στη διαπραγμάτευση τους δικούς της όρους χωρίς να βγει δαρμένη και κλαμένη , όπως τόσοι και τόσοι που βρέθηκαν εκεί.
Χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι από τη Μεταπολίτευση και μετά οι Έλληνες συσπειρώνονταν γύρω από διχαστικά δίπολα, αναρωτιέσαι αν ήρθε η ώρα για έναν άλλο δρόμο, με πιο ήπιο και ρεαλιστικό πολιτικό λόγο.
Η Κεντροαριστερά μπορεί να παίξει το ρόλο αυτό, αν συσπειρωθεί, ενωθεί, αναλάβει πολιτικά κόστη και ευθύνες, χωρίς να το βάζει στα πόδια στις δυσκολίες. Η πολιτική της μπορεί να φέρει τη χώρα σε μια αναπτυξιακή τροχιά με ανθρώπινο πρόσωπο, μακριά από νεοφιλελεύθερες πολιτικές που διαλύουν βασικές δομές (παιδεία , υγεία), αλλά και χωρίς τις καθηλωτικές κόκκινες γραμμές μιας Αριστεράς άλλης εποχής.
Εάν η Κεντροαριστερά καταφέρει και ενδυναμωθεί, όπως δείχνει να θέλει σχεδόν ένας στους δύο πολίτες, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Βήμα της Κυριακής, είναι μια μοναδική ευκαιρία και για την Αριστερά να επαναπροσδιορίσει τον πολιτικό της λόγο καταφέρνοντας να συγχρονιστεί με την πραγματικότητα με ζητούμενο μια ρεαλιστική πολιτική που θα δίνει λύσεις, αλλά και όραμα έστω μια μίνιμουμ αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς την πολιτική.
