ΒΑΓΔΑΤΗ
Πριν από δέκα χρόνια, ο Ιρακινός Καντόμ αλ Τζαμπουρί γκρέμιζε με ένα τεράστιο σφυρί το οποίο του έδωσαν Αμερικανοί εισβολείς, το τεράστιο άγαλμα του Σαντάμ Χουσεΐν στην πλατεία Φίρντος στη Βαγδάτη. Σήμερα δηλώνει ότι έχει μετανιώσει.
«Άρχισα να μετανιώνω γι’ αυτό που είχα κάνει έπειτα από δυο χρόνια, με την αμερικανική κατοχή του Ιράκ», λέει ο 52χρονος πρώην πρωταθλητής της άρσης βαρών και μηχανικός μοτοσυκλετών. Και προσθέτει : «η λήξη της αμερικανικής κατοχής της χώρας δεν με έκανε να αλλάξω επ’ ουδενί τα συναισθήματα μου. Υπό την ηγεσία του Σαντάμ είχαμε ασφάλεια και οι ζωές μας ήταν προστατευμένες. Υπήρχε και τότε διαφθορά, αλλά καμία σχέση με αυτή που υπάρχει σήμερα στη χώρα. Δεν είδα καμία απολύτως πρόοδο. Και μετά ήρθαν οι δολοφονίες, οι ληστείες και η βία…».
Όχι πως ο άνθρωπος που ηγήθηκε του πλήθους που γκρέμισε τον ανδριάντα του δικτάτορα στις 9 Απριλίου 2003 δεν είχε τους δικούς του λόγους να μισεί τον πρώην δικτάτορα κι ό,τι αυτός εκπροσωπούσε. Ως νεαρός μηχανικός είχε επισκευάσει, το 1985, τη μοτοσικλέτα του γιου του Σαντάμ Χουσεΐν, του λομίσητου Ουντάι. Όταν ο Καντόμ ζήτησε να πληρωθεί, ο Ουντάι τον φυλάκισε για 11 χρόνια στο διαβόητο κολαστήριο Αμπού Γκραΐμπ, από όπου αποφυλακίστηκε το 1996.
«Μισούσα τον Σαντάμ κι ονειρευόμουν για πέντε ολόκληρα χρόνια τη στιγμή της πτώσης του. Από την πρώτη φορά που αντίκρισα τον ανδριάντα του, σκεφτόμουν πότε θα γκρεμιστεί. Όμως ακόμη κι αν απαλλαχθήκαμε από έναν δικτάτορα, ξαφνικά αποκτήσαμε εκατοντάδες άλλους», λεει ο αλ Τζαμπουρί, ιδιοκτήτης ενός συνεργείου μοτοσικλετών στη Βαγδάτη.
Παρ’ όλες τις ενοχές, θυμάται ξεκάθαρα εκείνη την ημέρα που στάθηκε στο υψηλότερο σημείο του ανδριάντα, πασχίζοντας να τον ρίξει στο έδαφος: «Άκουσα πως οι Αμερικανοί ήταν στα προάστια της Βαγδάτης. Μου καρφώθηκε η ιδέα να πάω και να ρίξω το άγαλμα, οπότε κίνησα για την πλατεία. Υπήρχαν ακόμη στη περιοχή οι φενταγίν, η παραστρατιωτική αστυνομία που ήταν πιστή στο Σαντάμ, αλλά οι φίλοι μου με περικύκλωσαν ώστε να με προστατεύσουν, σε περίπτωση που με πυροβολούσαν. Οι Αμερικανικές δυνάμεις ήρθαν μετά από 45 λεπτά. Ο διοικητής με ρώτησε αν θέλω βοήθεια. Αρχικά ήμουν μόνος μου, έπειτα μαζευτήκαμε 30 και καταλήξαμε περίπου 300 άνθρωποι να γκρεμίζουμε τον ανδριάντα», καταλήγει ο αλ Τζαμπουρί.
