Η πρώτη δημόσια κίνηση του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, όταν το 2005 εξελέγη πρόεδρος του Ιράν, ήταν να σκύψει και να φιλήσει το χέρι του αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη και ουσιαστικά πολιτικού αρχηγού της χώρας. Το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου, με αμφισβητούμενα από την αντιπολίτευση τα αποτελέσματα των εκλογών της προηγούμενης, ο Αχμαντινετζάντ έλαβε και πάλι την ευλογία του αγιατολάχ, αλλά απλώς έσκυψε με σεβασμό εμπρός στον μέγα άρχοντα του Ιράν. Αν πριν από τέσσερα χρόνια ο πρόεδρος ήταν μάλλον άγνωστος στο εξωτερικό και η δημόσια εκδήλωση υπακοής του στον Χαμενεΐ ήταν επιβεβλημένη, σήμερα δεν είναι τόσο απαραίτητη. Το 62% των ψήφων που (επισήμως) έλαβε ήταν έκφραση της υποστήριξης που είχε από τον στρατό, το ιερατείο και την «πολιτική» συντηρητική παράταξη. Στο εξωτερικό μπορεί να ανέμεναν εκλογική επικράτηση του «ρεφορμιστή» Μιρ Χουσεΐν Μουσαβί, καθώς η νεολαία και ο κόσμος των διανοουμένων στην Τεχεράνη και σε άλλες πόλεις έδειχνε μια πρωτόγνωρη δραστηριότητα και κυριαρχούσε στη συνθηματολογία για μια «αληθινή μεταρρύθμιση», αλλά η πλειονότητα των Ιρανών, σχεδόν όλη η ύπαιθρος, δεν είχε απομακρυνθεί από τον Αχμαντινετζάντ, παρ΄ όλο που στην τετραετία της διακυβέρνησής του αυξήθηκε η ανεργία και ελάχιστα βελτιώθηκε το επίπεδο ζωής.
Εχουμε λοιπόν σήμερα στην Τεχεράνη ένα πολύ ενδιαφέρον πολιτικό σκηνικό. Εναν δοκιμασμένο πλέον ηγέτη, ο οποίος έχει την υποστήριξη των κληρικο-επαναστατικών πυλώνων της χώρας και απέναντι ένα χαλαρό κίνημα μεταρρυθμιστών που έχει συνθλιβεί για δεύτερη φορά σε εκλογική σύγκρουση με την Επαναστατική Φρουρά και τις πολιτικές, οικονομικές και ακαδημαϊκές προεκτάσεις της. Οι διαμαρτυρίες και οι αιματηρές συγκρούσεις στο κέντρο της Τεχεράνης μπορεί να δίνουν καλή εικόνα στην τηλεόραση και οι νεκροί να δημιουργούν ήρωες, δεν ανατρέπουν όμως την κατάσταση. Τα εσωτερικά προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο πρόεδρος δεν είναι τόσο δύσκολα- η αναψηλάφηση των εκλογικών αποτελεσμάτων είναι πράξη καθαρά τυπική-, καθώς η τιμή του πετρελαίου αυξάνει και πάλι και οι συμφωνίες που έχει κλείσει με την Κίνα και την Ινδία για κατασκευή πετρελαιαγωγών τού εξασφαλίζουν αρκετά έσοδα για να προχωρήσει το κοινωνικό πρόγραμμα που υποσχέθηκε προεκλογικά. Το πρόβλημα του Αχμαντινετζάντ είναι οι σχέσεις με το εξωτερικό υπό το πρίσμα του πυρηνικού προγράμματος.
Η Ουάσιγκτον έσπευσε να επαναλάβει ότι είναι πάντοτε ανοικτή για διάλογο και η Χίλαρι Κλίντον αγνόησε τις εκκλήσεις να μην αναγνωρίσει η Αμερική το εκλογικό αποτέλεσμα και δήλωσε ότι αναμένει απαντήσεις από την Τεχεράνη. Στον πυρετό του εκλογικού ενθουσιασμού, ο Αχμαντινετζάντ άφησε να εννοηθεί ότι δεν αποκλείει τον διάλογο, αλλά απαντώντας σε ερώτηση αν θα είναι πιο μετριοπαθής σήμερα πρόσθεσε: «Λάθος. Θα είμαι πιο σταθερός». Ενας μακρύς, κρίσιμος για την ειρήνη αγώνας δρομολογείται.
