Καμωμένα από τα τσάμπουρα των σταφυλιών, με τεχνικές αρχαϊκές από ερασιτέχνες χωρικούς, τα τσίπουρα παλαιόθεν υπήρξαν η φθηνή, παρηγορητική μέθη στον τραχύ βίο του αγρότη.
Ο εξευγενισμός τους, η ποικιλία, η ποιοτική βελτίωση των αποσταγμάτων οίνου οφείλονται εν πολλοίς στην οικογένεια Nonino. Ιδιοκτήτες μιας μικρής φαμελίτικης αποσταγματοποιίας στο χωριό Percoto της περιοχής Friuli στη Βόρεια Ιταλία. Τολμηρές καινοτομίες, η άψογη τεχνογνωσία, το ευφάνταστο δημιουργικό δαιμόνιο του Benito, η πλημμυρίδα επικοινωνιακής χάριτος της συζύγου του Giannola άλλαξαν την ιστορία της grappa διεθνώς.
Το 1994 οι Νονίνο λανσάρουν τα μονοποικιλιακά αποστάγματα. Η απόσταξη με τους νόμους της τέχνης γίνεται σε ολόκληρη τη ρώγα του σταφυλιού μιας μοναδικής κάθε φορά ποικιλίας. Που επιλέγεται για τη σαφή ιδιοτυπία των χαρακτηριστικών της. Το απόσταγμα θα ωριμάσει σε δρύινα βαρέλια του Limousin, του Nevers ή χρησιμοποιημένα για σέρι.
Από τη σειρά αυτή διαλέγω σήμερα το κοσμαγάπητο Merlot με αλκοολικό τίτλο 42Ψ. Απαλό, στρογγυλό, με σύνθετα αρώματα, κομψότητα και όγκο.
Ενα εξαίσιο χωνευτικό επιδόρπιο.
Εμείς το βρήκαμε στην Κάβα Ανθίδη, Υψηλάντου 13, τηλ. 7251.050. Διατίθεται επίσης σε καλές κάβες στο κέντρο και στην περιφέρεια.
Το κρασί της εβδομάδας
Δόρυσσα – ΕΟΣ Σάμου
Τα μοσχοφίλερα αγαπήθηκαν λόγω της αβανταδόρικης μυρωδιάς τους. Εξίσου αρωματικό, με μια ξεχωριστή γλύκα και φρεσκάδα, το μοσχάτο σταφύλι. Το λέει δα και το όνομά του. Κατά παράδοσιν πίνουμε τα γλυκά κρασιά αυτής της κατηγορίας. Πριν από λίγα χρόνια παρήχθησαν επίσης οίνοι ξηροί λευκοί και ευλόγως μυρωδάτοι από μοσχάτο. Τι καλή και καλοκαιρινή ιδέα! Η Δόρυσσα φτιάχνεται από την Ενωση Οινοποιητικών Συνεταιρισμών Σάμου. Απαλή, ανάερη, με πρασινοπλατινέ χρώμα και την ιδιάζουσα ευοσμία του φρούτου σε light εκδοχή. Θυμάμαι να μυρίζει πιο έντονα παλαιότερα. Πιθανόν θέμα τρυγητού. Δοκιμάστε τη σχεδόν παγωμένη με ένα ωραίο παστίτσιο ή με τα εξωτικά, πικάντικα πιάτα της Απω Ανατολής. Ταμάμ για τις τελευταίες ζεστές, θερινές νύχτες.
Οδός Ονείρων
ΣΙΦΝΟΣ, Των ανταποκριτών μου.
Ντόπιοι και οι Νεοσιφνιοί δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στο περιποιημένο εστιατόριο της κυρίας Μάνιας Διαμαντοπούλου. Το μοναδικό στο νησί που η κράτηση θεωρείται απαραίτητη. Τα τραπέζια άλλωστε λιγοστά στην εσωτερική αυλή του ανασκευασθέντος, παλαιού κτίσματος. Εδώ λοιπόν να γυρέψετε οπωσδήποτε το κουνελάκι μαγειρεμένο στην κατσαρόλα και αβγοκομμένο, τη σωστή μελιτζανοσαλάτα, τον κόκορα κρασάτο. Και βεβαίως το εριφάκι στο μαστέλο. Περιλάληλη σπεσιαλιτέ της Σίφνου με κατσικάκι αλίβρεκτο και συνεπώς νοστιμότατο, πλυμένο με κρασί και ψημένο σε πήλινο τσουκάλι ολονυχτίς μαζί με σκορδάκι και άνηθο. Από τα πρώτα φημίζονται οι φλογέρες γεμιστές με κιμά, μανούρα, ένα τυρί του τόπου, πιπεριά και καυτερό λουκάνικο.
Στη γενέτειρα του Τσελεμεντέ οι χαρές του τραπεζιού περισσεύουν.
Πληροφορίες στο τηλ. 0284 33389.
Αναψυκτικά «Κάμπος»
Να δείτε που στα μέσα μέσα θα συμπεθεριάσω με τους Χιώτες. Φιλίες πιάσαμε και μου στέλνουν τα καλούδια τους. Γεύθηκα το τελευταίο πεσκέσι με πολλή ευχαρίστηση. Πρόκειται για τα αναψυκτικά «Κάμπος» από το ομώνυμο χωριό, λιγάκι παραέξω από τη χώρα του νησιού. Η τελευταία Εδέμ των εσπεριδοειδών μάς χαρίζει όντως θαυμάσια φρούτα από γηγενείς ή ξενικές ποικιλίες που προσαρμόστηκαν στον τόπο. Ναι, και ζάχαρη βεβαίως και συντηρητικά έχουν τα περί ων ο λόγος προϊόντα. Τα οποία πάντως υπερτερούν των συνηθισμένων της αγοράς χάρη στην πρώτη ύλη. Η λεμονάδα, φέρ’ ειπείν, δίχως ανθρακικό, θυμίζει σπιτική παρασκευή. Εύγευστη και μοσχομυριστή. Η μανταρινάδα, από το φαμόζο χιώτικο μανταρίνι, ένα θαύμα.
Στο ακριτικό μεγαλονήσι κάποιοι μοχθούν για να κρατήσουν τη γευστική εντοπιότητα. Και τα καταφέρνουν να παρουσιάσουν κάτι χαριτωμένο. Αν τα αναψυκτικά τους ήταν μια γραφική σαχλαμάρα, δεν θα αναφερόμουν. Η σελίδα μας δεν χαρίζεται. Μου άρεσαν όμως και θα πω το «μπράβο».
Πληροφορίες στο τηλ. 0271 24472.
φευ
Ψάρια στην Αθήνα;
Σας φαντάζομαι, φίλοι αναγνώστες, να κάνετε μια πολύ πρωινή βόλτα στην προκυμαία και να ψωνίζετε από τη βάρκα την ολόφρεσκη πραμάτεια του ψαρά. Ελπίζω να χορτάσατε χταπόδι, αχινούς, αστακουδάκια και ψάρια. Διότι γυρίζοντας στην πρωτεύουσα, παρακαλώ, κράτει. Απέχετε της ιχθυοφαγίας. Κράτει ως τα μέσα Οκτώβρη που θα βγουν παγανιά οι τράτες. Σας το θυμίζω κάθε καλοκαίρι: η αγορά βρίθει μπαρμπουνιών Σενεγάλης, σαργών Μαρόκου κ.ο.κ. Που τα πληρώνουμε για Σαρωνικού. Και αυτό με θυμώνει. Ευτυχώς τα μεγάλα σουπερμάρκετ δηλώνουν την προέλευση και προσαρμόζουν αναλόγως τις τιμές των εισαγόμενων ψαριών. Στα πλείστα ρεστοράν, στα γειτονικά ιχθυοπωλεία και στις ψαροταβέρνες μάς πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και μόνο αυτό; Οχι μόνο. Ουδείς εγγυάται τελικώς τη φρεσκότητα. Η μεταφορά με τα αεροπλάνα cargo δεν είναι τακτική. Σε ποιες αποθήκες, με τι θερμοκρασίες, με ποιες συνθήκες υγιεινής συντηρούνται τα ψάρια στη Λιβύη; Εσείς γνωρίζετε; Εγώ όχι. Ξέρω απλώς ότι διατίθενται ιχθύες με σάρκα σκούρα μπεζ, μαύρο κόκαλο και βαριά μυρωδιά. Η ντόπια ψαριά καταναλώνεται στα θέρετρα. Στην πρωτεύουσα μπορούμε άφοβα να τρώμε γαύρο, αθερίνα, γόπες. Φθηνά, νόστιμα και τόσο ωφέλιμα!
