Έντυπη Έκδοση Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ: Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους μπερδεύουμε τον επικοινωνιακό και σημειολογικό θόρυβο κάποιων ιδεών με το πραγματικό τους υλικό και ιδεολογικό εκτόπισμα.
Οπως δεν ισχύει η αφήγηση των αντιδραστικών δεξιών ότι κάποια ολοκληρωτική προοδευτική παγκοσμιοποίηση τους λογοκρίνει και τους καταστέλλει, το ίδιο μοιάζει άκυρη και ενίοτε ναρκισσιστική η πεποίθηση πολλών μέσα στην Αριστερά ότι το κράτος και οι μηχανισμοί άλλο δεν σκέφτονται και άλλο δεν απεργάζονται από την καταπίεση των «απελευθερωτικών ιδεών» και την καταστολή των αριστερών.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου η δύναμη των social media μετατρέπεται στο μυαλό πολλών σε αυταπάτη παντοδυναμίας. Σε μια εποχή όπου οι ριζοσπαστισμοί κολυμπούν στα στερεότυπα που κατασκευάζουν οι οπαδοί τους αλλά και οι εχθροί τους, φτιάχνοντας μικρές ή μεγάλες κοινότητες αυτοθαυμαζόμενου μεγαλείου. Ο εικοστός αιώνας γέννησε τεράστιας κλίμακας διώξεις πολιτικών φρονημάτων. Ο εικοστός πρώτος αιώνας έχει βάλει μπρος για τα καλά τη μηχανή των κατά φαντασία εξόριστων στις κεντρικές λεωφόρους του Διαδικτύου.
Η διεκδίκηση του ρόλου του θύματος, είτε στον χώρο της πολιτικής είτε σε άλλους χώρους, δεν μας λέει πολλά γι’ αυτό που συμβαίνει στ’ αλήθεια. Μπορεί να είναι – και συχνά είναι – μια ιδανική τέχνη της συγκάλυψης και μαζί ένας ζωτικός μύθος. Σαν αυτούς στους οποίους προσκρούουμε κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις μιας πραγματικότητας όλο και πιο περίπλοκης και αδιαφανούς.
Ο κ. Νικόλας Σεβαστάκης είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
