Στις 19 Νοεμβρίου 1825 η πρεμιέρα στο Teatro San Carlo της όπερας του δημοφιλούς τότε συνθέτη Τζιοβάνι Πατσίνι «Η τελευταία ημέρα της Πομπηίας» εξελίχθηκε σε θρίαμβο για τον οποίο μιλούσε όλη η Νάπολι. Αιτία δεν ήταν μόνο η εμπνευσμένη μουσική αλλά και η σκηνογραφία. Η έκρηξη του Βεζούβιου που το 79 μ.Χ. εξαφάνισε την πόλη αναπαραστάθηκε με τόσο ρεαλισμό ώστε το κοινό που βρισκόταν στην αίθουσα τρομοκρατήθηκε. Η χρήση πραγματικών εκρηκτικών και τεράστιων ταμπλό επενδεδυμένων με γάζα και ζωγραφισμένων ώστε να μοιάζουν με φλεγόμενους νεφοσκεπείς ουρανούς ήταν μερικά από τα πρωτοποριακά για την εποχή εφέ που χρησιμοποιήθηκαν σε ένα δραματικό φινάλε χολιγουντιανών προδιαγραφών. Πολλούς αιώνες έπειτα από την καταστροφή της, η Πομπηία συγκινούσε ξανά το κοινό με το (μετά μουσικής αυτή τη φορά) δράμα της. Οπως και εξακολουθεί να συγκινεί και να εντυπωσιάζει τους χιλιάδες επισκέπτες που καθημερινά περιηγούνται στους καλοδιατηρημένους δρόμους της, που μπαινοβγαίνουν στα μέγαρα με τις υπέροχες τοιχογραφίες και που δίνουν με την παρουσία τους, με το σύντομο έστω πέρασμά τους, ζωή σε αυτό το γοητευτικό όσο και τρομακτικό σκηνικό του μακρινού ιστορικού παρελθόντος. Τόσο τρομακτικό όσο και το άγριο πρόσωπο της φύσης που αντίκρισαν οι αρχαίοι κάτοικοί της, οι χιλιάδες άνθρωποι που δεν πρόφτασαν να την εγκαταλείψουν για να σωθούν, προτού θαφτούν κάτω από 4-6 μέτρα καυτής τέφρας και κίσσηρης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
