Μέσα στον Ιούλιο, στην Αθήνα, μετράμε ήδη πάνω από δέκα ημέρες καύσωνα και η εβδομάδα που ακολουθεί θα έχει ξανά θερμοκρασίες άνω των 40 βαθμών Κελσίου. Λιώνει το κορμί, ξεκάθαρα – αλλά περισσότερο και από το κορμί μας καίγεται το μυαλό μας, σκεπτόμενοι ότι κανείς δεν μιλάει για αυτό, ουσιαστικά, με σχέδιο και κυρίως με πράξεις.

Στην Ισπανία και την Ιταλία καταρρίπτονται θερμοκρασιακά ρεκόρ, στη Γαλλία ήδη προετοιμάζονται για ένα δεύτερο κύμα καύσωνα, όλος ο πλανήτης αντιμετωπίζει διαφορετικές κλιματικές συνθήκες σε κάθε σημείο του.

Και ενώ στην Ελλάδα οι πόλεις γίνονται θερμικά νησιά και η λειψυδρία παραμονεύει σαν όρνιο πάνω από τα θηράματα της κλιματικής κρίσης, τα πρακτικά ενός συμβουλίου αρχηγών πριν από δέκα χρόνια συζητούνται περισσότερο από το τι πρέπει να γίνει πράξη για να μη χαθεί καμιά λίμνη στα επόμενα δέκα που έρχονται.

Αντί να συζητούμε πώς θα κάνουμε τις πόλεις μας βιώσιμες, πώς θα προετοιμάσουμε τα δίκτυα υγείας και ενέργειας, πώς θα προστατεύσουμε τη ζωή στις γειτονιές και την εργασία στις θερμαινόμενες ώρες, επιμένουμε να μιλάμε για στρατιωτικές δαπάνες, γεωπολιτικά παίγνια και καινούργια οπλικά συστήματα.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις για τον πολυετή προϋπολογισμό της έως το 2027, συζητεί πώς θα ενισχύσει τα αμυντικά της κονδύλια – και όχι πώς θα διασφαλίσει ένα βιώσιμο περιβάλλον για τις επόμενες γενιές. Σκοτώνονται άνθρωποι για σύνορα, όταν δεν ξέρουμε αν θα αντέξει ο πλανήτης. Ακόμη και οι χρηματοδοτήσεις για την πράσινη μετάβαση δεν φαίνεται να προχωρούν με ρυθμούς που να αντικατοπτρίζουν την πίεση της πραγματικότητας.

Η COP28 στο Ντουμπάι πριν από λίγους μήνες κατέληξε – με κόπο – σε μια συμφωνία περί «μετάβασης» μακριά από τα ορυκτά καύσιμα. Ομως, το χάσμα ανάμεσα στις διακηρύξεις και στην εφαρμογή παραμένει τεράστιο. Και η ζωή μάς προσπερνά ήδη.

Η πραγματικότητα έχει κερδίσει κατά κράτος την επιστημονική φαντασία που κάποτε βλέπαμε σε δυστοπικές ταινίες. Οι θερμικές κάμερες δείχνουν ότι ακόμα και τα δέντρα στις πόλεις υποφέρουν. Οι άνθρωποι ακόμα περισσότερο, τα ζώα επίσης.

Ζούμε τις επόμενες πίστες της κλιματικής κρίσης και συνεχίζουμε να φερόμαστε σαν να ανοίξαμε μόλις την κονσόλα. Το 2019 διαμορφώθηκε μια μακροχρόνια στρατηγική για το 2050, η οποία κατατέθηκε ως εισήγηση και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Στο χαρτί όλα δείχνουν σωστά, αλλά το πόσο συχνά βιώνουμε καύσωνες, ανά μερικές μέρες μέσα στον ίδιο μήνα, επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο. Επί της ουσίας, ο χρόνος έχει λήξει και παίζουμε στις καθυστερήσεις.

Κι αν σφυρίξει, ζήτω που καήκαμε.