Υποτίθεται ότι οι δημοσκοπήσεις μετά τη ΔΕΘ θα διαμόρφωναν μια κάπως διαφορετική εικόνα, λόγω των μέτρων που πήρε και των παρεμβάσεων που έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο πλαίσιο τής – κατά τα λεγόμενά του – φορολογικής επανάστασής του. Κανένας δεν φάνηκε να συγκινείται ιδιαίτερα.
Ναι, υπήρξε μια μικρή ανάταση για τη ΝΔ σε κάποιες από τις έρευνες που έτρεξαν τις προηγούμενες μέρες και ακόμα πιο εμφατικό ναι, η απόσταση του Πρωθυπουργού από τον επόμενο ψιλο-κατάλληλο πολιτικό αρχηγό παραμένει χαώδης. Ο «Κανένας» όμως παραμένει ο πρώτος που έρχεται στο μυαλό του μέσου πολίτη.
Το εκλογικό σώμα συνεχίζει τη σιωπηρή διαμαρτυρία του προς την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, εκφράζοντας τη δυσπιστία του μέσα από συγκεκριμένους δείκτες των μετρήσεων, όπως είναι η αδιέξοδη επιλογή του κανενός για το αξίωμα του πρωθυπουργού, η ολοένα και μεγαλύτερη αδιευκρίνιστη ψήφος και η άποψη ότι ένα νέο κόμμα από τον Αλέξη Τσίπρα μπορεί και να το ψηφίσει.
Οταν ο «Κανένας» και αυτός που απέτυχε πριν από εσένα αποτελούν έστω και δημοσκοπικές λύσεις του ψηφοφόρου που κυνηγάς, τότε πρέπει να αρχίσεις να αλλάζεις (όσο προλαβαίνεις) πολιτική στρατηγική. Εδώ όμως είναι και το ζήτημα της 6ετίας Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η ηγεμονική του παρουσία εξελίσσεται με τέτοιον τρόπο που τα εγχώρια χωράφια της πολιτικής παραγωγής έγιναν άγονα. Το μήνυμα «είμαστε η πιο ασφαλής επιλογή» που θέλει να περάσει στο συνειδητό των πολιτών η κυβέρνηση δεν σημαίνει ότι οι τωρινοί έχοντες τα κλειδιά και τα υπόγεια ή ισόγεια του Μαξίμου είναι και η επιλογή που θα παραγάγει πολιτική με μακρόπνοο ορίζοντα και όραμα.
Η απουσία σοβαρής εναλλακτικής πρότασης και επιλογής διακυβέρνησης οδηγεί τη χώρα σε μια κατάσταση όπου η Νέα Δημοκρατία αναζητεί τρόπους για μια ακόμα επικράτηση αυτοδυναμίας, έστω και στα όρια του εκλογικού λάθους.
Ηγεμονία όμως δεν είναι να κερδίζεις από αδράνεια. Ηγεμονία είναι να κερδίζεις επειδή καθορίζεις την ατζέντα, τις ιδέες, το μέλλον. Οταν όμως η ΝΔ δείχνει να διατηρεί τα ποσοστά της επειδή απέναντι δεν υπάρχει κάτι πειστικό, αυτό δεν είναι θετική ηγεμονία. Είναι αρνητική. Η αρνητική ηγεμονία είναι πιο επικίνδυνη από την καθαρή ήττα. Γιατί η ήττα μπορεί να σε αναγκάσει να αλλάξεις, να επανεφεύρεις τον εαυτό σου. Η αρνητική ηγεμονία, αντίθετα, συντηρεί τη στασιμότητα. Ενα πολιτικό σύστημα που κερδίζει από το κενό δεν έχει λόγο να το γεμίσει.
Δεν μπορείς να γίνεις καλύτερος χωρίς ανταγωνισμό και δεν μπορείς να αποφύγεις τη (δια)φθορά της εξουσίας αν δεν σηκωθείς από τον θρόνο σου για να δεις ότι το βασίλειο δεν είναι δικό σου, αλλά του κανένα.
