Θα ήταν 1987, ίσως και αρχές 1988 όταν στο γραφείο του τότε υφυπουργού Εθνικής Οικονομίας Θόδωρου Καρατζά κατατέθηκαν από δύο επιφανείς ελληνικές επιχειρηματικές οικογένειες αιτήσεις για την ίδρυση δύο νέων τραπεζών, συνοδευόμενες και από εισαγωγές των απαιτούμενων κεφαλαίων ύψους 2 εκατ. δολαρίων. Η πρώτη αφορούσε την ίδρυση της Ευρωεπενδυτικής Τράπεζας και προερχόταν από την οικογένεια Λάτση και η δεύτερη διεκδικούσε την αναβίωση της ιστορικής από τα χρόνια του Μεσοπολέμου Τράπεζας Χίου από την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Η είδηση φάνταζε σπάνια γιατί επί δεκαετίες δεν είχαν ιδρυθεί νέες εμπορικές τράπεζες, καθώς το ρυθμιστικό καθεστώς της Τράπεζας Ελλάδος ήταν ασφυκτικό και οι δανειοδοτήσεις υπάκουαν σε πλήθος περιορισμών που καθιστούσαν την άσκηση της τραπεζικής πολύ δύσκολη υπόθεση. Στεγαστικά δάνεια, για παράδειγμα, χορηγούνταν μόνο από εξειδικευμένα τραπεζικά ιδρύματα, την Κτηματική Τράπεζα και την Εθνική Στεγαστική Τράπεζα, μια μικρή θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας.
Για να κατανοήσει κανείς το βάρος των περιορισμών αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι η Κτηματική Τράπεζα οργάνωνε κληρώσεις μεταξύ των υποψηφίων δανειοληπτών προκειμένου να επιλέξει ποιοι και πόσοι θα ελάμβαναν στεγαστικό δάνειο. Εκείνη την ακραία προβληματική ρύθμιση ήλθε τότε να ανατρέψει η επιτροπή Καρατζά η οποία πρότεινε πλήρη αλλαγή της σχετικής νομοθεσίας για τις τράπεζες και την Κεφαλαιαγορά και η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου υιοθέτησε και ψήφισε η Βουλή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
