Ξεκίνησε να σπουδάζει Παιδαγωγικά προτού συναντήσει το θέατρο. Παιδί της εποχής και των social media, η Νατάσσα Εξηνταβελώνη συστήθηκε με τη «Δασκάλα», τα βίντεο στο Facebook. Κι όταν αυτά έγιναν viral, σταμάτησε. Τώρα στο «Girls & Boys» του Ντένις Κέλι ερμηνεύει μια γυναίκα που κάνει αναδρομή στη ζωή της.
Ποια είναι η θεματική του έργου;
«Εξερευνά τη ζωή μιας γυναίκας που έχει και την ιδιότητα της μητέρας που εγώ δεν έχω. Κι έχει έναν ωραίο τρόπο, τεχνικά, ο συγγραφέας να ξεκινάει από τη νεανική της ηλικία, τις διαφορετικές της ποιότητες. Και φτάνει στη σχέση, στον γάμο της, στα δύο της παιδιά και στο πότε άρχισε να εκτροχιάζεται η κατάσταση. Γιατί η κατάληξη είναι μία συνθήκη οικογενειοκτονίας».
Εχετε ξανακάνει μονόλογο;
«Οχι. Γρήγορα όμως ξεπέρασα τον φόβο γιατί ένιωθα τη στήριξη όλης της ομάδας. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα υπάρχει τεράστια μοναξιά πάνω στη σκηνή. Βοηθάει και το ότι η ηρωίδα ασχολείται με την παραγωγή ντοκιμαντέρ. Οπότε η σκηνοθεσία της Λητώς Τριανταφυλλίδου έχει στηριχθεί πάνω σε αυτό».
Με ποιον τρόπο;
«Εχουμε δημιουργήσει μία συνθήκη κατά την οποία η ηρωίδα, προσπαθώντας να συνθέσει τα κομμάτια της ζωής της, χρησιμοποιεί τεχνικά μέσα, φλας μπακ, για να αναπαραστήσει πράγματα, να αφηγηθεί, να θυμηθεί, να σκαλίσει το παρελθόν της. Και, με έναν τρόπο, να τα ξαναμοντάρει, να διαγράψει ή να αναδείξει κάποια. Εμείς τη βλέπουμε στο σήμερα, ένα σήμερα που αποκαλύπτεται στο τέλος».
Δουλεύετε με φίλους;
«Ναι. Είναι κάτι που όχι μόνο το έχω ανάγκη αλλά και το δημιουργώ, οριακά το απαιτώ πια από τον εαυτό μου. Να δουλεύω σε πλαίσια προστατευμένα, όμορφα, ευγενικά. Μου αρέσει όμως και να ξανοίγομαι, να συνεργάζομαι και με άλλους ανθρώπους. Αλλά ταυτόχρονα δεν μου αρέσει να ρισκάρω την ψυχική μου υγεία. Χαίρομαι να δουλεύω με ευγενικούς ανθρώπους, να επιβραβεύεται αυτό που λέμε τελευταίως ότι τα πράγματα δεν χρειάζεται να είναι φωνακλάδικα, ούτε βία ούτε τίποτα. Και όταν αποδίδουν, είναι απίστευτη η ικανοποίηση».
Εχετε ζήσει δύσκολες καταστάσεις στο θέατρο;
«Οχι κάτι ακραίο. Αλλά βάζω όρια. Επίσης δεν είμαι και τόσο τετράγωνη. Μου αρέσουν οι άνθρωποι και με τις αδυναμίες τους. Πιστεύω στη μη καταπάτηση των ορίων του άλλου, στη συνεργατικότητα. Αυτές τις αξίες τις βάζω πρώτες για να χωρέσουν και οι εξαιρέσεις. Αλλά μου αρέσουν και οι δύσκολοι άνθρωποι. Η χρυσή τομή δεν ξέρω ποια είναι. Γιατί ούτε τα αποστειρωμένα περιβάλλοντα είναι τα αγαπημένα μου. Καλλιτέχνες είμαστε. Εχουμε ανοχή και στο διαφορετικό και στο σκοτάδι. Και η πίεση μπορεί να αποδώσει. Ταυτόχρονα αγαπώ πολύ να κάνω βλακείες – και κάνω. Είναι μέσα στο παιχνίδι του θεάτρου».
Νιώθετε ότι η εποχή επιβάλλει έργα, θεματολογίες;
«Το έχω νιώσει αυτό. Εχει να κάνει και με τις προτάσεις που έρχονται. Το θεωρώ μία νίκη. Μου αρέσει να μιλάμε για πράγματα, παρά να μη μιλάμε. Επίσης αν πρόκειται να μιλάω για ζητήματα που με απασχολούν πυρηνικά, θα ήθελα να μιλάω μέσα από την τέχνη μου. Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με τον βούρδουλα. Είναι ωραίο να γράφονται καινούργια έργα και ακόμη περισσότερα νεοελληνικά. Είναι λογικό να επηρεάζονται από την εποχή τους – χαίρομαι και να τα διαβάζω και να τα γράψω, αν το καταφέρω. Γιατί γράφω, αλλά δεν έχω την τεχνική. Θα ήθελα να τη σπουδάσω. Γιατί η θεατρική γραφή έχει κώδικες».
Πώς ξεκινήσατε;
«Διάβαζα από μικρή – δεν υπήρχε κουλτούρα στην οικογένειά μου. Ντοστογέφσκι πρωτοδιάβασα στο Γυμνάσιο. Εκεί άνοιξε η μαύρη τρύπα του σύμπαντος. Για πρώτη φορά αυτά που διάβαζα δεν είχα τα εργαλεία να τα καταλάβω. Οπότε άρχισα να διαβάζω περισσότερο, να γράφω περισσότερο. Το θέατρο μου τα ‘κοψε αυτά. Γιατί ως ηθοποιός, και ειδικά για να μπορέσεις να βγάλεις τα προς το ζην, δουλεύεις υπερβολικά».
Με το θέατρο πώς συναντηθήκατε;
«Λίγο τυχαία, καθώς ανακάλυπτα τον εαυτό μου. Είδα τη “Μήδεια 2” του Παπαϊωάννου κι έπαθα… Μετά έκανα ένα σεμινάριο θεάτρου, έδωσα στη Δραματική του Εθνικού, πέρασα, μη ξέροντας τι σημαίνει Εθνικό Θέατρο. Οι απαιτήσεις ήταν μεγάλες. Τελικά το απήλαυσα, γλυκόπικρα…».
Είναι πιο προβληματικό το θεατρικό τοπίο για τη γενιά σας;
«Πιστεύω πολύ στη γενναιότητα της γενιάς μου. Το εύρος που υπάρχει τώρα σου προσφέρει το ρίσκο να κάνεις περισσότερα λάθη, να λοξοδρομήσεις, να χάσεις λίγο την ταυτότητά σου, αλλά αυτό είναι όνειρο. Γιατί θα την ξαναβρείς. Εννοείται όμως ότι παγιδευόμαστε από το βιοποριστικό κομμάτι. Αυτό που είχαν οι προηγούμενες γενιές και το βρίσκω πολύ όμορφο, είναι ότι υπήρχαν ηγετικές μορφές, μέντορες, εμπνευστές. Θα ήθελα λίγο να κοιτάξω από μία κλειδαρότρυπα. Αλλά δεν το ζηλεύω. Μου αρέσει που φτιάχνουμε τα δικά μας συστήματα. Απλώς δεν είναι τόσο καθαρό το τοπίο. Από τις μεγαλύτερες γενιές εισπράττω στήριξη, θαυμασμό. Εχουμε να πάρουμε πολλά από εκείνους και εκείνοι από εμάς – από τα πιο όμορφα πράγματα είναι η σύμπραξη».
Και μετά ήρθε η τηλεόραση…
«Η τηλεόραση για μένα δεν είναι ένα πράγμα, είναι πολλά. Τη φοβάμαι, γιατί δεν μπορώ να την ελέγξω. Οχι για να μην εκτεθώ, αυτό δεν με απασχολεί τόσο, αλλά γιατί δεν μπορώ να ελέγξω τους τρόπους εργασίας. Είναι άπειρες οι ώρες, μεγάλη η φθορά. Και για τους ίδιους λόγους μαθαίνεις τόσο πολλά, αναπόφευκτα».
Από τον «Παράδεισο των κυριών» στην «Αρχελάου 5»…
«Πιστεύω ότι στην τηλεόραση μερικά πράγματα είναι προγραμματισμένα για να αγαπηθούν και κάποια άλλα για να ρισκάρουν και να βρουν το κοινό τους. Ο “Παράδεισος” (Alpha) ήταν μια γλυκιά εμπειρία. Για το “Αρχελάου 5” (ΕΡΤ) είμαι υπερβολικά υπερήφανη, για τους δικούς μου λόγους».
Εχετε τσαγανό, νομίζω;
«Ναι, ως έναν βαθμό. Εχω μια αυτοπεποίθηση μόνο σε σχέση με αυτά που έχω καταλάβει. Μου λείπει ο φόβος σε κάποια κομμάτια της ζωής. Αν τον είχα, θα με κρατούσε πίσω. Νιώθω ότι οι διεκδικήσεις σε σχέση με την πολιτική μας υπόσταση αφορούν ουσιαστικά στο να ξαναβρούμε το βασικό δικαίωμα του να μιλάμε, του πλουραλισμού. Δεν μπορώ να διακρίνω πότε ακριβώς χάθηκε αυτό, αλλά νομίζω ότι χάθηκε. Κάποιες μέρες το τοπίο είναι πολύ δυστοπιτκό, κάποιες άλλες λιγότερο. Από όλα αυτά τα σύγχρονα δίπολα, ορισμένα είναι επίπλαστα».
Αντικαθιστούμε παλιά στερεότυπα με νέα;
«Ετσι νιώθω. Δεν ξέρω αν θα έρθει ισορροπία ή μετωπική σύγκρουση. Ελπίζω να οδηγηθούμε προς την ανθρωπιά. Δεν με ενδιαφέρει να φτιάχνω ή να παίζω σε παραστάσεις που κουνάνε το δάχτυλο. Με ενδιαφέρει να συμπεριλάβω το κοινό, όχι να το κακομάθω».
Αγωνιάτε για την επόμενη δουλειά;
«Οχι, αυτό είναι το κομμάτι της αυτοπεποίθησης που λέγαμε. Και όχι γιατί πιστεύω ότι θα τα κάνω καλά αλλά γιατί δεν έχω την αγωνία πως αν λείψω, για να σπουδάσω κάτι, ότι μετά δεν θα ξαναβρώ τη θέση μου. Το καλοκαίρι δεν θα δουλέψω. Θέλω να ζήσω και λίγο, να ταξιδέψω. Θα ήθελα να γίνω καλύτερη μάνατζερ του εαυτού μου».
Σας βλέπετε παντρεμένη με παιδιά;
«Παντρεμένη όχι, με παιδιά ναι… Εχω αρχίσει να σκέφτομαι τα παιδιά, έχω αρχίσει να σκέφτομαι κι άλλες πτυχές του εαυτού μου, άλλους ρόλους».
INFO«Girls & Boys» του Ντένις Κέλι. Στο θέατρο Βασιλάκου (σκηνή Μαριάννα Τόλη) από τις 28 Απριλίου.
