Νίκος Γ Μαστροπαύλος

«Η αιωνιότητα δεν χαρίζεται» έλεγε ο Γιάννης Μόραλης (Αρτα 23 Απριλίου 1916 - Αθήνα 20 Δεκεμβρίου 2009) καθισμένος σε ένα από τα τραπέζια του «Αιακείου» στην προκυμαία της Αίγινας

Το Ωρολόγιον του μετρό του γλύπτη Θόδωρου, στον κομβικό σταθμό της πλατείας Συντάγματος, πηγαίνει πάντα μπροστά.

Το πνεύμα της γιορτής, το κρασί, ξορκίζει την κακή ενέργεια από τον νου και το τοπίο.

Στο νεοκλασικό κτίριο της περιοχής του Αγίου Παντελεήμονα ο Παύλος Σάμιος ετοιμάζει τα 19 έργα που θα ταξιδέψουν στον Βόλο για τη νέα έκθεσή του «Καθημερινά».

Τα Χριστούγεννα είναι σπουδαία γιορτή γιατί αντέχουν στην επανάληψη. Κάθε χρόνο έρχονται στολισμένα με την ίδια μαγεία που δημιουργεί η προσμονή και το γεγονός της γέννησης.

Το ταξίδι μπορεί να είναι και προσευχή. Και υπάρχουν τόποι οι οποίοι στην καλή τους ώρα ανοίγουν τους ουρανούς για να φτάσουν ψηλά οι προσευχές.

Και ξαφνικά τα καθαρά χρώματα του Δημοσθένη Κοκκινίδη (1929) φώτισαν το πρωθυπουργικό γραφείο στο Μέγαρο Μαξίμου και έλαμψαν στην πρώτη σελίδα της επικαιρότητας.

Ταξιδεύουμε ανάμεσα στα πελάγη της Αιτωλίας. Από τις θεόρατες πόρτες της Κλεισούρας μπαίνουμε στο σύμπαν των νερών και των κάμπων.

Στην εκκλησιά των Εισοδίων της Θεοτόκου στον Τριπόταμο της Τήνου η κυρία Ευαγγελία μάς μιλάει για το μυσταγωγικό έθιμο του «Κάβου».

«Ζω με τους μύθους και τα παραμύθια, αλλά η ζωή έχει και σκοτάδια. Γι' αυτό έχω τα μάτια μου δεκατέσσερα» σημειώνει ο Τάσος Μαντζαβίνος

Στα σαλόνια των αρχοντικών σπιτιών του Μεσοπολέμου δέσποζαν οι ωραίες της εποχής φωτογραφημένες από τη Nelly's.

Εδώ τα δέντρα θροΐζουν τη μελωδία της ευδαιμονίας. Τα πεύκα, οι βελανιδιές, τα έλατα, ευωδιάζουν πάντα θεία χάρη.

Μοιάζει με μια ευφρόσυνη συνωμοσία, με διάχυτο στην ατμόσφαιρα το άρωμα του τσίπουρου, του παραδοσιακού φαγητού και της παρέας.

Από το παλάτι του γιου του Νηλέα, του γερήνιου Νέστορα, από τον λόφο του Ανω Εγκλιανού, κοντά στη Χώρα, ο κόλπος του Ναυαρίνου

«Νιώθεις μια υπερδύναμη μόλις ξημερώνει στη λιμνοθάλασσα» μου λέει ο Σάκης στην τραπεζαρία της μικρής γειτονιάς από πελάδες

Υπάρχουν κάποια τοπία που σε πείθουν ότι κατάγεσαι από αυτά, και ας γεννήθηκες μίλια μακριά. Ανακαλύπτεις αναπάντεχα ότι ανήκεις εκεί, είναι το περιβάλλον σου, ο ζωτικός σου χώρος.

«Σαμουέλ, αυτό το ταξίδι θα είναι δικό σου, ωστόσο, από σεβασμό προς την Ελλάδα, από σεβασμό προς τον εαυτό σου, μην την κοιτάξεις με απλή περιέργεια: ανακάλυψέ τη με συγκίνηση».

Πού μπορεί να σε ταξιδέψει ένα Νομπέλ; Αν είναι Λογοτεχνίας, παντού. Οι συγγραφείς και οι ποιητές είναι υπέροχοι συνταξιδιώτες σε μαγικά ταξίδια.

Εχει σχήμα και χρώμα το κενό; Ασφαλώς όχι. Αλλά στη ζωγραφική του Γιάννη Αδαμάκου έχει το σχήμα και το χρώμα των συναισθημάτων.

Βράχοι και αρχοντικά, θάλασσα και βάρκες. Ο ακαδημαϊκός Παναγιώτης Τέτσης μάς έμαθε να βλέπουμε την ουσία της Υδρας.