Η κιβωτός μας, σε επίκαιρο σημείο της αγκαλιάς του Ορνού, έμοιαζε με κασέλα περιηγητή γεμάτη μυστήρια που μόλις αποβίβασαν οι ναύτες από το ντελικάτο ξύλινο σκαρί «Prince»
Εχει μείνει ζωγραφισμένη στον νου μου η πρώτη ανταπόκριση της Ειρήνης Ηλιοπούλου από το νησί που με ανέστησε, την Κάσο:
Στις άκρες του ελληνισμού, στην Κύπρο, δοξολογούν τον Θεό καπνίζοντας με ευλογημένα σαράντα ημέρες στην εκκλησία φύλλα ελιάς που καίγονται πάνω στα κάρβουνα.
Είναι συγκλονιστικό μια ολόκληρη ζωή να μιλάς με τόση τέχνη και τόσο κάλλος για τα στενάχωρα ίχνη που αφήνει το πέρασμα του χρόνου πάνω στα πράγματα.
Οι ξερολιθιές είναι τα πιο ταπεινά θαύματα του χειροποίητου Αιγαίου και το πιο εικαστικό συστατικό του τοπίου του.
Ο Πάβλος Χαμπίδης επιστρέφει στα τοπία καταγωγής του, στις παιδικές και εφηβικές μνήμες του, μετά τη μεγάλη περιπλάνηση στις μητροπόλεις του κόσμου, στο Παρίσι, στη Ρώμη, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στο Τόκιο, στην Κοπεγχάγη, στη Στοκχόλμη, στην Αθήνα.
Μαζί με τις ζωγραφιές και τις σημειώσεις της από τα Κύθηρα, η Μαρία Γιαννακάκη μού έφερε και ένα σακουλάκι ευωδιαστής λεβάντας.
«Μη με ψάχνετε σήμερα ούτε αύριο / Εφυγα μακριά από μένα» τραγουδούσε ο σπουδαίος Μαρκ Σαγκάλ και ζωγράφιζε τον «Ηλιο του Πόρου»