Λαμπρινή Κουζέλη

Κυκλοφορεί στα κοινωνικά δίκτυα και «μοιράζεται» πολλαπλώς. Το βιντεάκι με τίτλο «Η συσκευή που θα αφανίσει τα τάμπλετ», στα ισπανικά, και με υπότιτλους στα αγγλικά, στα ελληνικά και σε άλλες γλώσσες επανευρίσκει ένα παραδοσιακό προϊόν και το ξαναρίχνει στην αγορά ως πρωτοποριακό προϊόν της τεχνολογικής εποχής.

«Όταν μου ζητήθηκε πριν από χρόνια να τοποθετηθώ στο ζήτημα μιας μαζικής δολοφονίας στην Αμερική, ζητούσα αντίποινα στο φονικό, εκδίκηση, τιμωρία. Ήμουν κι εγώ, πιστεύω, θύμα μιας πολιτικής εκφοβισμού. Σήμερα υποστηρίζω ρητά αυτό που μάλλον πάντοτε ήταν η πεποίθησή μου: ότι δηλαδή ο θυμός που ζητά εκδίκηση δεν μπορεί να λειτουργήσει εποικοδομητικά στο νομικό σύστημα μιας κοινωνίας».

Ενας κατάλογος ευρημάτων της Εποχής του Χαλκού, απο τις αρχαιολογικές συλλογές του Βρετανικού Μουσείου, μετατρέπεται σε βάση δεδομένων - με ελεύθερη πρόσβαση - με τη συμμετοχή εθελοντών από όλον τον κόσμο.

Ο Καβάφης σχετίζεται με τις παρωδίες της χολιγουντιανής υπερπαραγωγής «Ο Τιτανικός» των χρηστών του YouTube και η ελιά με τα κόμικς, ενώ η περίφημη ασπίδα του Αχιλλέα, που οι μεγαλύτεροι χαιρόμασταν να τη ζωγραφίζουμε με ξυλομπογιές σε λευκό χαρτόνι στο γυμνάσιο, τώρα σχεδιάζεται ηλεκτρονικά στο Gimp και τελειοποιείται στο Photoshop.

Εχει καθιερωθεί ως μία από τις μεγάλες γιορτές του βιβλίου, μια ευκαιρία χαλάρωσης και διασκέδασης στο κλείσιμο της εκδοτικής χρονιάς και πριν από την έναρξη της νέας σεζόν με την απαιτητική

«Η ζωή είναι τρομερά σκληρή, δείχνει τα δόντια, την ατενίζω όσο μπορώ πιο σιωπηλός να μην την ξαγριέψω. Προσπαθώ να δουλέψω τουλάχιστον για να πείσω τον εαυτό μου, όπως έλεγε εκείνος ο άλλος, πως δεν είμαι το τελευταίο σκουπίδι. Δεν βγαίνει τίποτε μα ούτε και απελπίζομαι». Τη σημείωση γράφει ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης (1900-1971) στο ημερολόγιο του, την 1η Νοέμβρη 1931.

Ο Λέοπολντ Μπλουμ αυνανίζεται χαζεύοντας τα σφιχτά πόδια της Γκέρτι Μακ Ντάουελ κάτω από τη φούστα της.

Είναι από τις ευχάριστες εκπλήξεις των διακοπών: βιβλία αφημένα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου από προηγούμενους ενοίκους.

Εικοσάρης, με σωματικά και ψυχικά τραύματα από την εθελοντική συμμετοχή του στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο

Στον κεντρικό δρόμο της Οίας στη Σαντορίνη, καθ' οδόν προς το κάστρο με το φημισμένο ηλιοβασίλεμα, ανάμεσα σε ακριβά κοσμηματοπωλεία, μεταξωτά φουλάρια και καταστήματα επώνυμων ρούχων, ξεμυτίζει ένα βιβλιοπωλείο.

Πίσω από τα τζάμια, οι αγέρωχες Καρυάτιδες του Ερέχθειου και οι σφιχτόκορμοι νέοι της αρχαϊκής περιόδου.

Ο Ελβετός συγγραφέας, δοκιμιογράφος, κριτικός λογοτεχνίας και διακεκριμένος σινολόγος Πιερ Ρικμάν πέθανε τη Δεύτερα 11 Αυγούστου στο σπίτι του στην Καμπέρα της Αυστραλίας. Ήταν 78 ετών.

Ο Ανδρέας Κάλβος μπροστά στον Ούγο Φόσκολο στη Φλωρεντία. Εικοσαετής, λιπόσαρκος και φοβισμένος, στέκεται ενώπιον του διάσημου ιταλού ποιητή και πολεμιστή ευχόμενος να προσληφθεί στην υπηρεσία του.

Μια σημαντική λυρική φωνή της λογοτεχνίας μας, από τις πιο εμβληματικές και σεβαστές φωνές της μεταπολεμικής ποίησης, σίγησε την εβδομάδα που πέρασε.

Τον διορισμό γιατρού στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης ανήγγειλε στα τέλη Ιουλίου περήφανο το υπουργείο Πολιτισμού.

Φαίνεται πολύ πιθανό η παράκληση μικρών και μεγάλων «πες μου ένα παραμύθι», η παράκληση να σκαρφιστείς επιτόπου μια νέα ιστορία για να τους αφηγηθείς, να εκπληρώνεται σύντομα με το πάτημα ενός πλήκτρου.

«Αυτό που με πνίγει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο είναι ο φόβος της εσωτερικής αποκτήνωσης. … δεν έχω τον παραμικρό φόβο για τις σφαίρες και τις οβίδες … φοβάμαι μήπως χάσω την πίστη μου στην ανθρωπότητα, στον ίδιο μου τον εαυτό, στο καλό που υπάρχει στον κόσμο». Την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου μπροστά στην καθηλωτική φρίκη του πολέμου περιέγραφε με τα λόγια αυτά, στις 14 Οκτωβρίου 1914, ο Φραντς Μπλούμφελνt.

Ο αφρικανικός παπαγάλος έφτασε στο τρικουπαίικο στο κλουβί του, δώρο φίλου, γιατρού στη Ζανζιβάρη.

Μεσημέρι του Ιουλίου στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Από τον δροσερό πρόδομο οι τουρίστες θαυμάζουν το νεοκλασικό Κεντρικό Αναγνωστήριο, τυλιγμένο στο φυσικό φως που διαχέεται απαλά από τα γυάλινα φατνώματα της οροφής.

Πρίμα μπαλαρίνα φανταζόταν τον εαυτό της η Γκόρντιμερ μικρή, αλλά στα έντεκά της οι δραστηριότητές της περιορίστηκαν όταν οι γονείς της ανακάλυψαν ότι έπασχε από καρδιακή αρρυθμία.