Γιώργος Βέλτσος

Αγαπώ την απρόβλεπτη τέχνη του θεάτρου και τιμώ την κριτική όσο και την υποπτεύομαι.

Τελικά ο θάνατος...

Μετά-

Έπαιξε με την φωτιά και την έφαγε

«Πρέπει ίσως, από εδώ, να αναλάβουμε την 'εποχή', τη φαινομενολογική εποχή και την ιστορική εποχή που ενώνεται μ' αυτήν», έγραφε κλείνοντας το δοκίμιό του για τον Husserl

Υποθέτω πως ο Τσίπρας στό Παρίσι απέφυγε να μείνει

«Θα μας συλλαμβάνουν στα σύνορα».

Και «την γη που πατεί», την πατάει με «ακατάλληλα άρβυλα από τον καιρό του... Βιετνάμ», που του

Με το «Ποτάμι»! Ιδού τό ηθικο πλεονέκτημα

Πάλι καλά. Η εκκένωση

Η μαρμάρινη ορθογώνια πλάκα, ακίνητη στον ορίζοντα από το πρωί, μετέωρη πάνω από τη βροχερή Αθήνα, δεν είναι η μία από τις δύο Δέλτους του Μωυσή.

Είναι εκεί, στο σημερινό πρωτοσέλιδο, κρεμασμένα στα μανταλάκια τα κεφάλια τους.

Ο Βολταίρος, το είδε αλλιώς

Ελπίζω αυτό να μην το

Εκτός από το Αλβανικό έπος, έγινε εκ νέου λόγος

Πράγματι, η Ελλάδα, «μεγαλούργησε επί δραχμής», δεν «μεγαλούργησε» όμως και το Υπουργείο Πολιτισμού

Δεν ξέρω αν αυτή θα είναι η τελευταία φορά που γράφω στο «Βήμα».

«Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας. Όταν τραγουδάμε τραγουδάμε εμπρός στους εκφραστικούς πίνακες των ζωγράφων

Διότι υπάρχουν Έλληνες που ξεπερνανε τους Έλληνες.

«Το χαρτί όμως είναι καλό πράγμα, γιατί διδάσκει αυτή την ταπεινοσύνη και ανοίγει τα μάτια στην κενότητα τού εγώ».