Ιωάννης Σαρμάς

Η ιδεολογική διαπάλη υφίσταται λοιπόν, έντονη, και αναδύεται, διχαστικά είναι αλήθεια, σε κρίσιμα πεδία που απαιτούν να πάρει κανείς υπεύθυνη θέση για την ουσία του ανθρώπου, τον ρόλο του στην κοινωνία, αλλά και τον ρόλο του κράτους και των δικαστών του στη διαπάλη αυτή

Είναι δυνατόν, παρά τη δημογραφική συρρίκνωση, να παρατηρείται σημαντική οικονομική ανάπτυξη, όταν οι χώρες δίνουν έμφαση στην τεχνολογική καινοτομία, την παραγωγική δημιουργικότητα και την εκμετάλλευση των στρατηγικών τους πλεονεκτημάτων

Οπου λειτουργεί το κράτος δικαίου, όπου τα στοιχειώδη δικαιώματα του ανθρώπου τυγχάνουν προστασίας, όπου η κοινωνία των πολιτών είναι ενεργή, σκληρές αντιμεταναστευτικές πολιτικές δεν έχουν πιθανότητες επιτυχίας

Η νομική πλάνη, η απειλή πολέμου και τα ζωτικά συμφέροντα

Ο μέσος Ελληνας, φορέας περιουσιακών δικαιωμάτων, δεν είναι ούτε ο επιχειρηματίας που «μολύνει με τις επενδύσεις του» την αθωότητα του ελληνικού τοπίου, ούτε ο εργολάβος που «τσιμεντώνει» τους αγρούς μας

Η πρόσφατη συζήτηση για τη βία στα πανεπιστήμια μας βοηθεί να συνειδητοποιήσουμε πράγματι ότι το μέτρο της επιτυχίας μιας μεταρρύθμισης δεν είναι οι καλές προθέσεις που τη δικαιολογούν, ούτε οι προβλέψεις που τη συνοδεύουν. Είναι το αποτέλεσμα.

Θα διατηρήσουμε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατακερματισμένη σε 35 ή και 40 μέλη; Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων, οι αρμόδιοι υπουργοί των κρατών-μελών, θα συμμετέχουν σε συμβούλια που θα μοιάζουν με μικρές βουλές;

Αμέσως πριν καταλήξαμε ότι για την άσκηση ποινικής δίωξης απαιτείται μια σοβαρή προκαταρκτική εξέταση. Ισχύει αυτό ως προϋπόθεση και για την άσκηση ποινικής δίωξης από τη Βουλή κατά υπουργού και υφυπουργού;

Το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι ό,τι η διεκδικητική φαντασία του καθενός σχηματίζει, αλλά ό,τι η διεθνής νομολογία έχει δεχθεί

Ως άνθρωποι, δεν αρκεστήκαμε, από τις απαρχές της ανθρωπότητας, στην αλήθεια των αισθήσεων και της λογικής. Εχουμε την ανάγκη μιας άλλης αλήθειας που να υπερβαίνει την ύπαρξή μας σε αυτόν τον κόσμο.

Ολοι οι δικαστικοί λειτουργοί της Ελλάδα οφείλουν την ίδια νομιμοφροσύνη στο δίκαιο της Ενωσης με αυτή που οφείλουν στο Σύνταγμά μας.

Η αρχή της διάκρισης των εξουσιών, όπως γίνεται αντιληπτή στις δημοκρατικές κοινωνίες, επιβάλλει την απαγόρευση ανάμειξης μίας από τις τρεις κρατικές εξουσίες – νομοθετικής, εκτελεστικής, δικαστικής – στα έργα της άλλης, εκτός αν προβλέπεται εξαίρεση ρητώς στο ίδιο το Σύνταγμα

Ηταν μια σύγχρονη αμφικτιονία, που συγκροτήθηκε για να άρει τη διάσπαση και να ενώσει. Και τα κατάφερε το 1827 με το Σύνταγμα της Τροιζήνας, έστω και αν χρειάστηκαν δύο εμφύλιοι για να πειστούν οι Επαναστάτες πόσο σημαντική για τον Αγώνα τους ήταν η ομόνοια.

Δεν είναι μόνο ο μη σεβασμός μιας δικαιικής αρχής. Είναι και η ένταση της πραγματικής ανάγκης που μας οδηγεί στην άμβλυνσή της χάριν θεραπείας μιας άλλης. Αλλά είναι και το θετικό δίκαιο, η νομολογία, που αυτή έχει τον τελευταίο λόγο

Η αρχή που διέπει τη στελέχωση της ελληνικής Δικαιοσύνης δεν θεμελιώνεται πάνω στην αρχή «της δημοκρατικής αναγωγής», αλλά, στην εντελώς αντίθετη, της πλήρους οργανικής ανεξαρτησίας της από την πολιτική ηγεσία

Στην Ευρώπη η ελευθερία εκφράσεως δεν έχει τον απόλυτο χαρακτήρα με τον οποίο γίνεται κατανοητή στην Αμερική. Οι περιορισμοί της υπόκεινται σε σταθμίσεις δίκαιης ισορροπίας όταν ο λόγος συγκρούεται με άλλα θεμελιώδη αγαθά του ατόμου ή του κοινωνικού συνόλου

Ο δικαστικός λειτουργός όταν ασκεί τα καθήκοντά του δεν είναι το άτομό του, αλλά το λειτούργημα που θεραπεύει

Αλλού μπορεί να ενεργήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως παίκτης αρνησικυρίας. Μπορεί να αρνηθεί να υπογράψει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ή προεδρικά διατάγματα. Ή έστω να τα καθυστερήσει ώστε να τα μελετήσει περισσότερο.