Ακούω διάφορους υποψήφιους πρωθυπουργούς. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα ότι είχαμε τόσο πολλούς, αλλά η φιλοδοξία δεν κάνει κακό, ούτε η κουβεντούλα.
Να είμαστε όμως λίγο σοβαροί.
Από την πληθώρα των πολιτικών που έχουν τεθεί «στη διάθεση των γεγονότων», ο Βενιζέλος είπε κάτι σωστό.
Οι πρωθυπουργοί δεν βγαίνουν με ίντριγκα, ούτε από νταραβέρια, βγαίνουν από την κάλπη. Και συνεπώς «υποψήφιοι πρωθυπουργοί» είναι εξ ορισμού οι επικεφαλής κομμάτων που κατεβαίνουν στις εκλογές.
Οι υπόλοιποι είναι υποψήφιοι για τα καλαμπούρια.
Η δημοκρατία δεν δουλεύει με μουσαφίρηδες. Και προφανώς δεν θα τινάξουμε στον αέρα την κοινοβουλευτική δημοκρατία, για να ικανοποιηθεί η μωροφιλοδοξία του ενός ή του άλλου πρώην ή μελλοντικού πολιτικού αστέρα.
Στην πρόσφατη ιστορία μας και σε πάνω από μισό αιώνα, είχαμε μόνο δύο βραχύβιες εξαιρέσεις σε συνθήκες απολύτως έκτακτης ανάγκης. Τους Τζαννετάκη – Ζολώτα (1989-1990) και τον Παπαδήμο (2012).
Και τώρα φυσικά δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για να επαναληφθεί τέτοιο εγχείρημα.
Αν λοιπόν πρώτο κόμμα είναι η ΝΔ, πρωθυπουργός θα είναι φυσιολογικά ο Μητσοτάκης. Αν προηγηθεί το ΠΑΣΟΚ «έστω και με μία ψήφο», θα γίνει ο Ανδρουλάκης. Κι αν όλα τα παρασύρει στο διάβα του κάποιος τρίτος, θα ηγηθεί της κυβέρνησης εκείνος ή εκείνη.
Είπαμε. Τα υπόλοιπα είναι για τα καλαμπούρια.
Η «κυβέρνηση ηττημένων» λανσαρίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2023 και όλοι θυμόμαστε την επιτυχία της. Ενώ η υπόθεση μιας κυβέρνησης με μουσαφίρη πρωθυπουργό είναι να γελούν κι οι μουσαφίρηδες.
Συνεπώς δεν υπάρχει πρόβλημα για να συζητήσουμε ή να λύσουμε. Το λύνει η δημοκρατία.
Και για έναν πρόσθετο λόγο. Οι ψηφοφόροι στις εκλογές ψηφίζουν ασφαλώς κόμματα. Ψηφίζουν όμως και πρωθυπουργό.
Ποιος θα τους πει «ξέρετε, ο πρωθυπουργός που ψηφίσατε δεν κάνει, θα φέρουμε κάποιον άλλον από το σπίτι»; Με ποια πλειοψηφία θα κυβερνήσει ο μουσαφίρης πρωθυπουργός;
Και πόσο νομιμοποιημένος θα είναι ένας πρωθυπουργός που δεν έχει περάσει από την κάλπη; Πόσο θα αντέξει χωρίς προσωπικό εκλογικό κεφάλαιο;
Για να σκεφτούμε και μια πιο πονηρή κατάσταση. Να δεχτούμε δηλαδή πως υπό ακραίες συνθήκες πίεσης, οι αρχηγοί των κομμάτων συμφωνούν να κάνουν πρωθυπουργό κάποιον μουσαφίρη.
Οι αρχηγοί όμως θα παραμείνουν αρχηγοί των κομμάτων του συνασπισμού. Θα διατηρούν την κοινοβουλευτική ισχύ.
Γιατί να αποδεχτούν καλόκαρδα τον μουσαφίρη και να μην του τραβήξουν το χαλί σε πρώτη ευκαιρία;
Και τότε η λαμπρή κυβερνητική συνεργασία θα λήξει ήσυχα και μάλλον με πάταγο. Για να πάμε στον επόμενο πρωθυπουργό.
Τα καλαμπούρια που λέγαμε.
