Η τρομερή φυλή του Τριάθλου: 7 αθλητές αφηγούνται ιστορίες ατσάλινης αντοχής

Υπάρχει κάτι μαγικό στο να παρακολουθείς αθλητές – ερασιτέχνες και επαγγελματίες- να προετοιμάζονται για μια κούρσα τριάθλου. Ο τρόπος που τακτοποιούν τα πράγματά τους στην ζώνη αλλαγής, ο σχεδόν ιερουργικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα ποδήλατα και τον υπόλοιπο εξοπλισμό τους, οι ολόσωμες τριαθλητικές στολές που φορούν δημιουργούν ένα σκηνικό σχεδόν κινηματογραφικό.

Εκείνο βέβαια που εντυπωσιάζει στ’ αλήθεια τον εξωτερικό παρατηρητή είναι κάτι άφατο, άρρητο και μη μετρήσιμο. Είναι η περίσσεια της ενέργειας. Εκείνης που βλέπεις ότι αναπτύσσεται ανάμεσα στους αθλητές – το τρίαθλο είναι το πιο ομαδικό ατομικό άθλημα, λένε οι εμπειρότεροι- αλλά και αυτής που ξεχειλίζει στο βλέμμα καθενός – παρότι όλοι τους γνωρίζουν ότι στις ώρες που ακολουθούν πρόκειται να συναγωνιστούν διαδοχικά και χωρίς ανάσα στο κολύμπι, το ποδήλατο και το τρέξιμο.

Σίγουρα ο Τζακ Τζονστόουν και ο Ντον Σάναχαν, δύο Αμερικανοί δρομείς από το Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια που θεμελίωσαν το τρίαθλο στη σύγχρονη εκδοχή του στην Αμερική των 70s και δικαίως θεωρούνται προπάτορές του, δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι ο συνδυασμός των τριών αθλημάτων όχι απλώς θα αποκτούσε φανατικούς και ορκισμένους λάτρεις, αλλά θα δημιουργούσε κάποτε ένα κίνημα. Ή καλύτερα μια φυλή. Με χαρακτηριστικά της την επιμονή, την προσήλωση, την προσπάθεια, την άμιλλα και την πολύ διακριτή τοποθέτηση απέναντι στην ζωή.

Το τρίαθλο που από το 2000 εντάχθηκε στο επίσημο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων, παρότι μοιάζει (και είναι) ένα άθλημα που προϋποθέτει άριστη σωματική και πνευματική κατάσταση, εργατοώρες προπονήσεων, αφοσίωση αλλά και χρήμα για τον εξοπλισμό του, αποκτά τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερους θιασώτες και στη χώρα μας. Αλλά γιατί;

Η διοργάνωση του ΔΕΗ IRONMAN 70.3 Greece στην Costa Navarino αυτό το σαββατοκύριακο ή με άλλα λόγια του κορυφαίου τριαθλητικού event για τα καθ’ ημάς, όπου κάθε συμμετέχοντας αναλαμβάνει να κολυμπήσει 1,9 χιλιόμετρα, να ποδηλατήσει άλλα 90 και να τρέξει έναν Ημιμαραθώνιο είναι μια πρώτης τάξεως αφορμή για να ανιχνεύσουμε τα πώς και τα γιατί του αθλήματος μέσα από επτά βιωματικές ιστορίες που γράφτηκαν με ιδρώτα, πείσμα, θέληση και αφοσίωση.

Χρήστος Γείτονας: «Η πνευματική πειθαρχία κάνει τη διαφορά»

Για τον πρόεδρο της Τριαθλητικής Ομοσπονδίας Ελλάδας, managing director των εκαιδευτηρίων CGS και εμβληματική μορφή του τριάθλου στη χώρα μας Χρήστο Γείτονα υπάρχουν τρία στοιχεία που μπορούν να κάνουν καθέναν από μας IRONMAN: η απόφαση, το «δέσιμο» με μια ομάδα συναθλητών και προπονητών και η αποφυγή του snooze στο ξυπνητήρι.

Υπάρχει ένα παράδοξο στην περίπτωση του Χρήστου Γείτονα. Λέει πως δε θυμάται την πρώτη του φορά στο τρίαθλο, αλλά μπορεί να ανακαλέσει ανάγλυφα και με κάθε λεπτομέρεια τη δεύτερη. «Θυμάμαι αμυδρά την πρώτη φορά, ενώ θυμάμαι σαν χθες τη δεύτερη, καθώς ήταν η πρώτη φορά που μου επετράπη να αγωνιστώ μετά από την κρίση δρεπανοκυτταρικής αναιμίας που παραλίγο να μου κοστίσει τη ζωή. Αισθάνθηκα στον τερματισμό την απόλυτη ευγνωμοσύνη, είχα μόλις κερδίσει τη ζωή μου πίσω».

«Κάθε μέρα που μπορώ να φορέσω τα παπούτσια μου και να τρέξω, είναι για μένα ένα δώρο».

Πριν από λίγα χρόνια ο ίδιος έζησε ένα 12ωρο μεταξύ ζωής και θανάτου στο Περού, λόγω μιας κρίσης δρεπανοκυτταρικής αναιμίας. Ήταν μια σκληρή και οριακή εμπειρία, η οποία όμως δεν τον αποθάρρυνε από το να μπει ακόμα πιο συστηματικά και με περισσότερη δύναμη στον κόσμο του τριάθλου. «Εκείνη η εμπειρία με έκανε να επαναπροσδιορίσω τα πάντα.

Όταν κοιτάξεις κατάματα τη ζωή και το θάνατο, καταλαβαίνεις πόσο πολύτιμη είναι κάθε στιγμή. Αντλώ δύναμη από την οικογένειά μου, τους συναθλητές μου, αλλά και από την ίδια τη διαδικασία της προπόνησης — με “γειώνει”, με φέρνει σε επαφή με τον εαυτό μου. Κάθε μέρα που μπορώ να φορέσω τα παπούτσια μου και να τρέξω, είναι για μένα ένα δώρο».

Ναι, αλλά δε χρειάζεται να προσαρμόσει κανείς την ζωή και την καθημερινότητά του στο τρίαθλο προκειμένου να μπορεί να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις του; «Δεν συμφωνώ με το διαχωρισμό τριάθλου και ζωής, ή αθλήματος και ζωής γενικότερα», απαντά. «Ο αθλητισμός οφείλει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και αδυνατώ να φανταστώ πώς μπορεί να ζήσει κανείς περισσότερο και καλύτερα χωρίς την καθημερινή άσκηση.

Έτυχε να διαβάσω πρόσφατα το “Outlive” του Πίτερ Αττία, ένα μανιφέστο για τη μακροζωία αλλά και για τη ζωή με ποιότητα, αυτογνωσία και σκοπό. Ο Αττία προτείνει ένα μοντέλο ζωής που εστιάζει στην πρόληψη, στη σωματική ανθεκτικότητα και στην ενεργό φροντίδα του εαυτού μας. Αντί να περιμένουμε την ασθένεια, προετοιμαζόμαστε για να αντέξουμε στο χρόνο, με υγιές σώμα, καθαρό νου και ψυχική ισορροπία.

Η προσέγγιση του Αττία βασίζεται σε τέσσερις πυλώνες: αντοχή και καρδιοαναπνευστική υγεία, μυϊκή δύναμη και σταθερότητα, μεταβολική ισορροπία, ψυχική υγεία και διαχείριση στρες. Σε αυτούς προσθέτει τον ύπνο και τη διατροφή ως βασικά θεμέλια μακροχρόνιας ευεξίας. Το τρίαθλο είναι ίσως η πιο ολοκληρωμένη πρακτική εφαρμογή όλων των παραπάνω. Συνδυάζει αερόβια και μυϊκή προπόνηση, ανθεκτικότητα και αυτοπειθαρχία — δηλαδή όλα όσα χρειάζονται για μακροζωία και νοητική διαύγεια».

Ίσως οι παραπάνω λόγοι είναι που οδηγούν ολοένα και περισσότερους συμπολίτες μας στο δημοφιλές πια και στη χώρα μας άθλημα. Άραγε ο ίδιος ως επικεφαλής της Τριαθλητικής Ομοσπονδίας παρατηρεί ότι η λεγόμενη φυλή του αθλήματος αυξάνεται και πληθαίνει τα τελευταία χρόνια; ««Ναι, υπάρχει μεγάλη αύξηση συμμετοχών. Ο κόσμος ψάχνει τρόπους να συνδυάσει τη φυσική κατάσταση με την ψυχική ευεξία. Το τρίαθλο προσφέρει ακριβώς αυτό: ισορροπία, κοινωνικότητα, στοχοθεσία.

«Το σώμα ακολουθεί μέχρι ένα σημείο. Το μυαλό είναι αυτό που σε κρατάει όρθιο».

Οφείλω να σας ενημερώσω ότι η χώρα μας επί σειρά ετών δεν είχε αναγνωρισμένη Ομοσπονδία στο Ολυμπιακό άθλημα του τριάθλου. Μου φαινόταν αδιανόητο ότι η γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων είχε τέτοια απουσία. Ετσι, πριν από τέσσερα χρόνια, συναθλητές, προπονητές και άνθρωποι που αγαπούν τον αθλητισμό πήραμε την πρωτοβουλία να στήσουμε από το μηδέν τη σημερινή Ομοσπονδία.

Οφείλω να ευχαριστήσω δημόσια τον τέως Πρόεδρο της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής κ. Σπύρο Καπράλο που μας ενέταξε στην Ολυμπιακή Οικογένεια, αλλά και τον νυν Πρόεδρο κ. Ισίδωρο Κούβελο, του οποίου η καθοριστική συνεισφορά συνέβαλε στο να εκπροσωπείται η χώρα μας στους διεθνείς αγώνες».

Πέρσι ο Χρήστος Γείτονας λέει πως έκανε τον αγώνα της ζωής του στο IRONMAN 70.3 Greece. «Έτρεξα λίγες μέρες αφότου έχασα τον πατέρα μου και ήταν κυριολεκτικά ο αγώνας της ζωής μου, καθώς ταξίδευα μαζί του, καθ΄ όλη την διάρκεια της διαδρομής». Όσο για το εάν ένας τριαθλητής φτάνει στον τερματισμό αντλώντας από το απόθεμα του σώματος ή από το περίσσευμα του πνεύματος; «Το πνεύμα υπερτερεί, χωρίς δεύτερη σκέψη. Το σώμα ακολουθεί μέχρι ένα σημείο. Από εκεί και πέρα, το μυαλό είναι αυτό που σε κρατάει όρθιο. Η πνευματική πειθαρχία και τα ψυχικά αποθέματα στο τέλος κάνουν τη διαφορά».

Αθηνά Αδαού: «Όλοι θέλουμε να ξεφύγουμε από κάτι»

Η Αθηνά Αδαού, operations manager σε εταιρία τηλεπικοινωνιών, λέει ότι το τρίαθλο είναι ένα άθλημα τόσο όμορφο και γοητευτικό που δεν μπορείς παρά να το αγαπήσεις. «Αυτό που έχω διαπιστώσει από την κοινότητά μας είναι ότι το τρίαθλο είναι όπως οι όμορφες σχέσεις. Ξεκινάς διστακτικά, ερωτεύεσαι σφόδρα και μετά το απολαμβάνεις πραγματικά».

Έτσι διστακτικός αλλά καθοριστικός ήταν ο πρώτος της αγώνας στο Spetsathon. «Ήταν μια υπέροχη εμπειρία, γεμάτη χαμόγελα και θετική ενέργεια. Όταν τελείωσα, θυμάμαι να σκέφτομαι: «Χμμ, μπλέξαμε». Από εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι είχα «κολλήσει».

Τι είναι όμως εκείνο που φαίνεται να εθίζει τους ανθρώπους στο τρίαθλο, ένα άθλημα απαιτητικό όχι μόνο στους αγώνες αλλά κυρίως στις προπονήσεις, οι οποίες είναι όχι μόνο καθημερινές αλλά ενίοτε και διπλές μέσα στην ίδια ημέρα; «Καθένας έχει ή μάλλον βρίσκει το λόγο του», εξηγεί η Αδαού. «Πρώτα είναι η ποικιλία. Το τρίαθλο συνδυάζει κολύμπι, ποδήλατο και τρέξιμο – δεν προλαβαίνεις να βαρεθείς.

Μετά έρχεται η συμπερίληψη. Δεν χρειάζεται να είσαι επαγγελματίας αθλητής ούτε να έχεις κορυφαίες επιδόσεις για να συμμετέχεις σε αγώνες. Στο τρίαθλο, αθλητές και αθλούμενοι κάνουν τον ίδιο αγώνα, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή επιδόσεων. Έχω συναθλητές και συναθλήτριες από 19 έως 80 ετών. Στους ίδιους αγώνες συμμετέχουν ΑμεΑ. Και όλοι μαζί είμαστε μια παρέα.

«O τερματισμός μου στο Λάχτι της Φινλανδίας ήταν ο πιο έντονος συναισθηματικά που έχω κάνει ποτέ».

Ο τρίτος λόγος που έχω εντοπίσει αφορά στο ψυχολογικό κομμάτι. Θεωρώ ότι για να κάνεις κάτι τόσο δύσκολο και επίπονο έχεις ανάγκη να ξεφύγεις. Από την πίεση της δουλειάς; Από την καθημερινότητα; Από μια προσωπική δυσκολία; Νομίζω ότι όλοι θέλουμε να ξεφύγουμε από κάτι».

Η Αθηνά Αδαού βρέθηκε σε μια τέτοια δυσκολία πριν από λίγα χρόνια. Μπορεί, όπως αφηγείται ένα πρόβλημα υγείας να της στέρησε τη συμμετοχή της εκείνη τη χρονιά στο παγκόσμιο πρωτάθλημα IRONMAN 70.3 που πραγματοποιούνταν στη Γιούτα των ΗΠΑ, όμως στην πραγματικότητα χαλύβδωσε ακόμα περισσότερο το πείσμα της να επιστρέψει πιο δυνατή στο αγαπημένο της άθλημα.

«Είμαι φύσει θετικός άνθρωπος. Σε κάθε δύσκολη στιγμή προσπαθώ να βλέπω τα θετικά και να τα μετράω ένα ένα. Δεν ήμουν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία γυναίκα που αντιμετώπισε κάτι παρόμοιο, αλλά στάθηκα τυχερή: το εντόπισα έγκαιρα και ήμουν ήδη σε εξαιρετική φυσική κατάσταση χάρη στον αθλητισμό. Δεν σταμάτησα να γυμνάζομαι ούτε κατά τη διάρκεια των θεραπειών μου. Απλώς προσάρμοσα τις προπονήσεις μου.

Ξέρετε τι με βοήθησε περισσότερο όμως; Το πείσμα. Είχα πάρει πρόκριση για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα IRONMAN 70.3 που γινόταν στη Utah των Ηνωμένων Πολιτειών. Είχα κλείσει εισιτήρια, ξενοδοχεία τα πάντα. Έπειτα από τη διάγνωση, τα ακύρωσα όλα, αλλά είπα “δεν πειράζει, θα πάω του χρόνου”.

Τη χρονιά που ακολούθησε έκανα τους περισσότερους αγώνες Half Ironman που έχω κάνει ποτέ μέσα σε έναν χρόνο και πράγματι συμμετείχα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που έλαβε χώρα στο Λάχτι της Φινλανδίας. Αυτός ο τερματισμός ήταν ο πιο έντονος συναισθηματικά που έχω κάνει ποτέ. Ήταν με έναν τρόπο η “εκδίκησή” μου».

Για την Αθηνά Αδαού, η οποία πριν από τους αγώνες έχει για γούρι την αναμνηστική φωτογραφία με τους συναθλητές της – «αγώνας χωρίς φωτογραφία στην αρχή και στο τέλος είναι σαν να μην έχει γίνει», λέει γελώντας- η διαδρομή για το Λάχτι ήταν ο αγώνας της ζωής της. «Η πορεία μου μέχρι να τερματίσω σε εκείνο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήταν ο αγώνας της ζωής μου. Μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά.

Άρης Μύρκος: «Ήθελα να βγω από την ζώνη άνεσής μου»

Για τον Άρη Μύρκο, ιδρυτή και επικεφαλής προπονητή του Sciencetraining.gr και διδάσκοντα στο ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής, οι δύο τερματισμοί που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη του ήταν εκείνοι στους αγώνες extreme τριάθλου που συμμετείχε στις ιταλικές Άλπεις και την Παταγονία. Σίγουρα όταν χρόνια πριν τερμάτιζε τον πρώτο αγώνα του στη Ρόδο ως φοιτητής ακόμα ΤΕΦΑΑ δεν μπορούσε να φανταστεί μέχρι πόσο πολύ αλλά και πόσο μακριά θα μπορούσε να διευρύνει τα όρια της σωματικής και πνευματικής αντοχής του.

Πώς μπήκε στον πρώτο του αγώνα; Από γνήσια περιέργεια. «Το πρώτο μου τρίαθλο ήταν στη μεσαία απόσταση (1,9χλμ κολύμπι, 90χλμ ποδήλατο, 21χλμ τρέξιμο) στη διοργάνωση της OCEAN LAVA στη Ρόδο. Η ενασχόληση μου με το τρίαθλο ήταν τόσο μία ανάγκη να εστιάσω περισσότερο στην πρακτική διαδικασία των όσων διδασκόμουν στην θεωρία, όσο και να υποβάλλω τον εαυτό μου σε μία δοκιμασία που θα με έκανε να βγω εκτός ζώνης άνεσης.

«Mε εντυπωσιάζει η προσαρμοστικότητα του ανθρώπινου σώματος να ανταπεξέρχεται σε διαφορετικά αγωνίσματα την ίδια ημέρα»

Με τον τερματισμό μου στον αγώνα αυτό, η αμέσως επόμενη σκέψη ήταν ότι αυτό το άθλημα ταιριάζει πολύ στην ιδιοσυγκρασία μου και έψαξα αμέσως να βρω τον επόμενο αγώνα, αυτή τη φορά στην μεγάλη απόσταση και σε διοργάνωση IRONMAN».

Εκείνη την πρώτη φορά του σε έναν αγώνα IRONMAN τη θυμάται ακόμα. Για την ανησυχία που τον είχε καταβάλει στη διαδρομή αλλά κυρίως για την ικανοποίηση του τερματισμού. «Ανησυχούσα ότι δεν θα μπορέσω να ανταπεξέλθω στην ήδη βεβαρυμμένη καθημερινότητά μου.

Παρόλα αυτά, βίωσα ένα φοβερό ταξίδι που τακτοποίησε όλη τη καθημερινότητα μου. Αναγκάστηκα να γίνω πιο οργανωτικός για να μπορώ να έχω ισορροπία μεταξύ της προπόνησης και της επαγγελματικής μου ζωής. Αντιμετώπισα τη διαδικασία με σεβασμό, αλλά ταυτόχρονα έχτιζα μεθοδικά όλες εκείνες τις πτυχές που απαιτούνται για να φτάσω υγιής και έτοιμος στη γραμμή της εκκίνησης. Τελείωσα τον αγώνα και μέσα σε 3 ημέρες είχα ήδη γραφτεί στον επόμενο».

Παρά την εμπειρία και τους πολλούς τερματισμούς του υπάρχει ένα στοιχείο του αθλήματος που ακόμα εντυπωσιάζει τον Άρη Μύρκο. «Με εντυπωσίαζε από την αρχή και εξακολουθεί να με εντυπωσιάζει η προσαρμοστικότητα του ανθρώπινου σώματος να ανταπεξέρχεται σε διαφορετικά αγωνίσματα στην ίδια ημέρα.

Λόγω της φύσης της δουλειάς μου και της ενασχόλησης μου με την μελέτη της φυσιολογίας του ανθρώπου με εντυπωσιάζουν οι φυσιολογικές προσαρμογές που επέρχονται ώστε να μπορέσει ο ανθρώπινος οργανισμός να ανταπεξέλθει στις ανάγκες αυτού του αγωνίσματος».

«Το τρίαθλο απαιτεί συνέργεια του μυαλού και του σώματος. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο».

Είναι όμως ένα απαιτητικό – από τις συντομότερες έως τις μεγαλύτερες εκδοχές του- άθλημα μόνο ζήτημα άσκησης του σώματος ή χρειάζεται και ένα καλά προπονημένο πνεύμα; «Το τρίαθλο απαιτεί συνέργεια του μυαλού και του σώματος. Εξάλλου το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Είναι αποδεδειγμένο ότι με την άσκηση επιτελούνται αλλαγές ακόμα και στον εγκέφαλο όπως και σε ολόκληρο τον οργανισμό. Η προπονητική διαδικασία λοιπόν ετοιμάζει τόσο το πνεύμα όσο και το σώμα για τέτοιους αγώνες.

Σε κάθε περίπτωση η άσκηση είναι η σημαντικότερη, καλύτερη και πιο σίγουρη επένδυση που μπορεί να κάνει κάποιος για τον εαυτό του. Εμένα μου επιφέρει σωματική και ψυχική υγεία, χρόνο με τον εαυτό μου αλλά και με φίλους συναθλητές καθώς και πρακτική εμπειρία που έπειτα μεταφέρω στους αθλητές που έχω την τύχη να καθοδηγώ». Για την ιστορία η ομάδα του Μύρκου κατέχει αυτή τη στιγμή την πρώτη θέση στη βαθμολογία IRONMAN των ελληνικών ομάδων.

Πένη Μαρίνου: «Είχα να τρέξω από 24 ετών»

Αν κάτι σου γίνεται πολύ σαφές και ξεκάθαρο από τις συζητήσεις με τους τριαθλητές είναι η έννοια της κοινότητας, της υποστήριξης και της συμπερίληψης.

Αυτό μου επισημαίνει η Πένη Μαρίνου η οποία στα 71 της χρόνια είναι έτοιμη να σταθεί για μία ακόμα φορά στη γραμμή εκκίνησης μιας διοργάνωσης IRONMAN αυτή την Κυριακή. «Οι συναθλητές μου με αντιμετωπίζουν με αγάπη, σεβασμό και θαυμασμό, όπως και όλους τους άλλους τριαθλητές μεγαλύτερης ηλικίας. Γενικά, ανεξαρτήτως ηλικίας υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Υπάρχει συμπερίληψη στην τριαθλητική κοινότητα».

Η γνωριμία της Πένης Μαρίνου με το συναρπαστικό κόσμο του τριάθλου ξεκίνησε ως πρόκληση προς τον εαυτό της για τα 65α γενέθλιά της και μάλιστα με πλήρη άγνοια «κινδύνου». «Αφορμή για να ασχοληθώ με το άθλημα ήταν οι καταπληκτικές διαφημίσεις για το πρώτο IRONMAN 70.3 που πραγματοποιήθηκε στην Costa Navarino το 2019. Δεν ήξερα τι ήταν τρίαθλο, δεν γνώριζα καν τη λέξη. Επέλεξα όμως τη διοργάνωση ως πρόκληση για τα 65α μου γενέθλια.

«Είχα να τρέξω από 24 ετών και νόμιζα ότι δεν μπορούσα να τρέξω. Ήταν το πρώτο βήμα που με οδήγησε σε όλα τα υπόλοιπα».

Με το σκεπτικό ότι ήξερα να κολυμπάω, είχα ποδήλατο και έτρεχα αποστάσεις μαραθωνίου από το 2017, δήλωσα συμμετοχή. Στη συνέχεια, διαβάζοντας ώρες στο διαδίκτυο, διαπίστωσα ότι δεν κολυμπούσα ελεύθερο, ότι η στολή του windsurf που υπολόγιζα να χρησιμοποιήσω ήταν κατεστραμμένη, ενώ το ποδήλατό μου δεν ήταν κατάλληλο για τον αγώνα και είχα 20 χρόνια να το χρησιμοποιήσω.

Τρεις μήνες πριν από το αγώνα έμαθα να κολυμπάω ελεύθερο με προπονήτρια και αγόρασα ποδήλατο και όλον τον υπόλοιπο απαραίτητο εξοπλισμό. Δεν είχα όμως προπονητή και έκανα ελάχιστη προπόνηση. Πριν από τον αγώνα είχα αρκετό άγχος.

Ολοκλήρωσα τα δύο αθλήματα, κολύμβηση και ποδηλασία, αλλά όχι εντός του προβλεπόμενου χρόνου με αποτέλεσμα να αποκλειστώ και να μην τερματίσω. Ποια ήταν η πρώτη μου σκέψη; Σιγά μην το ξαναδοκιμάσω. Όμως την επομένη θύμωσα με τον εαυτό μου, πείσμωσα και δήλωσα ξανά συμμετοχή για τη διοργάνωση της επόμενης χρονιάς.

Έκτοτε έχω συμμετάσχει σε 7 IRONMAN 70.3 στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, δύο εκ των οποίων παγκόσμια, καθώς και σε πάνω από 20 αγώνες τρίαθλου και διάθλου, όπως και σε αρκετούς αγώνες δρόμου και βουνού».

Ναι, αλλά δεν την αποθαρρύνει η δυσκολία αλλά και η προπονητική συνέπεια και συνέχεια που απαιτεί το τρίαθλο; «Το άθλημα είναι δύσκολο αλλά συναρπαστικό λόγω των εναλλαγών και της έντασης. Είναι όντως χρονοβόρο και απαιτεί αυτοπειθαρχία, συνέχεια και συνέπεια στις προπονήσεις. Ίσως όμως, επειδή οι προπονήσεις εναλλάσσονται, να είναι ευκολότερο από άλλα αθλήματα.

Πλέον έχει ένα γίνει σημαντικό μέρος της ζωής μου. Εκτός από την άθληση μου προσφέρει παρέα με τους συναθλητές της ομάδας στην οποία ανήκω, την Peak Performance Team, ταξίδια και ένα θετικό περιβάλλον», εξηγεί.

Η Μαρίνου υποστηρίζει πως μέσα από τον αθλητισμό είδε την ζωή της να αλλάζει προς το καλύτερο. Και θα έχει πάντα στο μυαλό της δύο τερματισμούς που θα της θυμίζουν από πού ξεκίνησε και πού έχει καταφέρει να φτάσει.

«Έχω συμμετάσχει σε επτά IRONMAN 70.3 στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, δύο εκ των οποίων παγκόσμια».

«Θα θυμάμαι πάντα τον πρώτο Μαραθώνιο που τερμάτισα το 2016 περπατώντας. Είχα να τρέξω από 24 ετών και νόμιζα ότι δεν μπορούσα να τρέξω. Ήταν το πρώτο βήμα που με οδήγησε σε όλα τα υπόλοιπα. Και βέβαια δεν μπορώ να ξεχάσω το πρώτο IRONMAN 70.3 που τερμάτισα στην Costa Navarino το 2021. Μου άλλαξε την ζωή και μου χάρισε αυτοπεποίθηση».

Γιάννης Βίδρας: «To IRONMAN δεν είναι τίτλος αλλά στάση ζωής»

Το τρίαθλο για τους περισσότερους πολίτες που το επιλέγουν μοιάζει να λειτουργεί ως μια μεταμορφωτική εμπειρία. Δεν αλλάζει μόνο τη σωματική αντοχή τους αλλά τελικά τη στάση και την αντίληψή τους απέναντι στην ζωή. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι πως κανείς δεν ξεκινά με αυτό το δεδομένο ως αυτοσκοπό.

Για παράδειγμα ο Γιάννης Βίδρας, στέλεχος σε πολυεθνική εταιρία, λέει πως ξεκίνησε χωρίς σαφές ή ενορχηστρωμένο σχέδιο. «Αγόρασα ένα ποδήλατο, απλώς για να χάσω βάρος και να νιώσω καλύτερα. Μετά γνώρισα ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα πριν το κάνω εγώ.

Μου είπαν “δοκίμασε”. Και δοκίμασα. Άρχισα να κολυμπώ, μετά να τρέχω — και κάπου εκεί, κάτι άλλαξε μέσα μου. Στο νερό νιώθεις ελεύθερος. Είναι το σημείο που αφήνεις πίσω σου το βάρος του σώματος, αλλά και του μυαλού. Είναι η αρχή κάθε καινούριας προσπάθειας.

Στο ποδήλατο μαθαίνεις να αντέχεις. Εκεί που τα πόδια καίνε, αρχίζεις να σκέφτεσαι πιο καθαρά. Είναι η φάση που καταλαβαίνεις πως η δύναμη έρχεται με ρυθμό, όχι με βιασύνη. Και στο τρέξιμο είσαι μόνος σου. Δεν έχεις πια τίποτα να κρύψεις — ούτε αδυναμίες, ούτε φόβους. Εκεί δοκιμάζεται το μυαλό. Εκεί καταλαβαίνεις γιατί ξεκίνησες.

«Κάθε φορά, λίγο πριν τη βουτιά, με πιάνει κλάμα. Ένα δυνατό ξέσπασμα που κρατά λίγα δευτερόλεπτα».

Το τρίαθλο με τράβηξε γιατί σε κάθε άθλημα νιώθεις διαφορετικός άνθρωπος. Αλλάζεις σωματικά, αλλά κυρίως νοητικά. Και στο τέλος δεν έχει σημασία ποια απόσταση έκανες, έχει σημασία ότι βγήκες λίγο πιο δυνατός, πιο ήρεμος και πιο αληθινός απ’ ό,τι ήσουν πριν».

Για τον Γιάννη Βίδρα το τρίαθλο δεν είναι απλώς ένας τρόπος να βρίσκεται σε καλή σωματική φόρμα ή πολύ περισσότερο ένα πεδίο ανταγωνισμού. Αλλά κυρίως υπόμνηση της αλλαγής αλλά και της προσαρμογής. «Η ζωή μου άλλαξε από δύο γεγονότα. Το ένα, γιατί το επέλεξα, το άλλο, γιατί δεν είχα επιλογή.

Το πρώτο ήταν ένα απόγευμα στο πάρκο με τον γιο μου, τον Γιώργο. Τον έβλεπα να τρέχει κι εγώ δεν μπορούσα να παίξω μαζί του. Δεν ήταν απλώς θέμα φυσικής κατάστασης, ήταν μια σιωπηλή συνειδητοποίηση ότι είχα σταματήσει να είμαι παρών.

Εκεί πήρα την πρώτη μεγάλη απόφαση — να αλλάξω. Να φροντίσω το σώμα μου, να επανακτήσω την ενέργεια και την αξιοπρέπεια που είχα χάσει μέσα στην καθημερινότητα. Ήταν η αρχή μιας σωματικής αλλαγής, αλλά και μιας βαθύτερης εσωτερικής αναζήτησης. Την επόμενη κιόλας μέρα γράφτηκα σε ένα γυμναστήριο και επισκέφθηκα διατροφολόγο. Είχα προσπαθήσει πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά αυτή τη φορά ήμουν πραγματικά αποφασισμένος.

Το δεύτερο ήρθε λίγο αργότερα, όταν μάθαμε ότι η κόρη μας, η Όλγα, έχει Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 1. Εκεί η ζωή σου αλλάζει σε ένα βράδυ, χωρίς να σε ρωτήσει. Δεν υπάρχει προετοιμασία, μόνο ξαφνική προσαρμογή.

«Το IRONMAN είναι το μέσο. Το μήνυμα όμως είναι το mindset: να μην αφήνεις καμία συνθήκη να σε ορίζει»

Βρίσκεσαι μπροστά σε δύο επιλογές: ή αφήνεις τη δυσκολία να σε παρασύρει ή την κοιτάς κατάματα και βρίσκεις μέσα της τη δύναμη να σταθείς όρθιος. Έπρεπε να αλλάξω τρόπο σκέψης: να πάψω να βλέπω τον διαβήτη σαν εμπόδιο και να τον αντιμετωπίσω σαν μια νέα αποστολή, μια ευκαιρία να δώσουμε φωνή και δύναμη σε κάτι που αφορά τόσες οικογένειες.

Η πρώτη αλλαγή με έκανε πιο δυνατό. Η δεύτερη με έκανε περισσότερο άνθρωπο. Μαζί με την Όλγα, μάθαμε πως η ζωή δεν είναι να περιμένεις τις εύκολες μέρες, είναι να μαθαίνεις να ζεις με τις δύσκολες και να συνεχίζεις να χαμογελάς».

Η κόρη του είναι με πάντα εμφατικά παρούσα στους αγώνες του. Προσωποποιεί τον σκοπό για τον οποίο αγωνίζεται. Το αντιλαμβάνεται κανείς από την απάντησή του στο τι είναι τελικά αυτό που μετατρέπει έναν κοινό θνητό, έναν άνθρωπο της διπλανής πόρτας σε IROMAN. «Χρειάζεται πειθαρχία χωρίς εμμονή, πάθος χωρίς αλαζονεία, και ψυχική ανθεκτικότητα για να σταθεί όρθιος στις δύσκολες στιγμές.

Χρειάζεται να μπορεί να προσαρμόζεται, να οργανώνει τον χρόνο του ανάμεσα σε οικογένεια, εργασία και προπόνηση, χωρίς να χάνει τον εαυτό του. Αλλά πάνω απ’ όλα, ένας IRONMAN χρειάζεται σκοπό. Για μένα, αυτός ο σκοπός γεννήθηκε μέσα από την ιστορία της κόρης μας.

Από εκεί ξεκίνησε το Craving No Borders, μια πρωτοβουλία που ίδρυσα το 2023, με στόχο να εμπνεύσει αλλαγή νοοτροπίας, να προωθήσει τη συμπερίληψη και να ευαισθητοποιήσει γύρω από τον παιδικό διαβήτη. Το Craving No Borders δεν είναι απλώς ένα όνομα, είναι φιλοσοφία ζωής.

Είναι η πίστη ότι τα όρια υπάρχουν μόνο στο μυαλό. Ότι ο καθένας μας μπορεί να ξεπεράσει ό,τι τον κρατά πίσω — είτε είναι φόβος, είτε προκατάληψη, είτε φυσική δυσκολία.

Για μένα, το IRONMAN είναι το μέσο. Το μήνυμα όμως είναι το mindset: να μην αφήνεις καμία συνθήκη να σε ορίζει. Γιατί στο τέλος, το IRONMAN δεν είναι τίτλος αλλά στάση ζωής. Είναι η επιλογή να μετατρέπεις τον προσωπικό σου αγώνα σε ελπίδα και έμπνευση για τους άλλους. Να ζεις — και να εμπνέεις».

«Καθένας μας μπορεί να ξεπεράσει ό,τι τον κρατά πίσω — είτε είναι φόβος, είτε προκατάληψη, είτε φυσική δυσκολία».

Αυτή την Κυριακή ο Γιάννης Βίδρας θα σταθεί σε μια ακόμα γραμμή εκκίνησης IROMAN – οι δύο αγώνες που έχουν «γράψει» μέσα του είναι εκείνοι στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα IRONMAN 70.3 στην Γιούτα και στη Νέα Ζηλανδία– και θα επαναλάβει τη μικρή ιεροτελεστία του.

«Πριν από κάθε αγώνα έχω τη δική μου ρουτίνα, τον τρόπο μου να μπω στο σωστό ψυχικό πλαίσιο. Φοράω τα ακουστικά μου και ακούω πάντα το ίδιο κομμάτι. Το “Chevaliers de Sangreal” του Χανς Ζίμμερ. Από το πρώτο IRONMAN μέχρι σήμερα είναι η μουσική που με βοηθά να απομονώνομαι, να συγκεντρώνομαι και να ηρεμώ μέσα στο χάος της εκκίνησης.

Εκείνες τις στιγμές είμαι λίγο “αντικοινωνικός”. Δεν μιλάω και δεν θέλω να μου μιλάνε. Θέλω να μείνω μόνος με τη σκέψη μου, να κάνω τον δικό μου οραματισμό. “Βλέπω” όλη τη διαδρομή: το νερό, το ποδήλατο, το τρέξιμο, τη γραμμή του τερματισμού.

Και λίγο πριν ξεκινήσω, υπάρχει πάντα μια σταθερά: η Μάρα, ο Γιώργος και η Όλγα. Η τελευταία αγκαλιά πριν πάω στην εκκίνηση. Το βλέμμα τους που λέει “καλή δύναμη”. Αυτό είναι το δικό μου γούρι.

Κάθε φορά, λίγο πριν τη βουτιά, με πιάνει κλάμα. Ένα δυνατό ξέσπασμα που κρατά λίγα δευτερόλεπτα. Αυτή είναι η δική μου κάθαρση. Και μετά βουτάω».

Ελίζα Δήμου: «Στο τρίαθλο δε βαριέσαι ποτέ»

Η Ελίζα Δήμου, που εργάζεται ως financial consultant σε ιδιωτική εταιρία, από την άλλη δεν πιστεύει σε γούρια, ούτε έχει ρουτίνες πριν από τον αγώνα. Θέλει μόνο τα απλά και τα αυτονόητα. «Θέλω να περιβάλλομαι από άτομα με θετική ενέργεια και αύρα . Δεν μου αρέσει να αγχώνομαι και να με αγχώνουν. Όσο για τα υπόλοιπα, καλό ζέσταμα και να είμαι στην ώρα μου το πρωί του αγώνα. Δεν πιστεύω στα γούρια».

Τη γνωριμία της με το τρίαθλο την ανακαλεί ως περιπετειώδη. Αλλά και καθοριστική αν υπολογίσει κανείς πως όχι μόνο αποφάσισε να μπει ακόμα πιο βαθιά στο άθλημα, αλλά να σημειώνει και σημαντικές επιδόσεις. «Η πρώτη μου φορά στο τρίαθλο ήταν μια πολύ περιπετειώδης εμπειρία. Μου άρεσε η αδρεναλίνη που ένιωθα με κάθε εναλλαγή αθλήματος. Μετά τον αγώνα, ήμουν ενθουσιασμένη, κάτι που με παρακίνησε τελικά να δουλέψω περισσότερο για να βελτιωθώ».

«Γιατί τρίαθλο; Γιατί δε βαριέσαι ποτέ. Είναι ένα άθλημα που σε κρατά συνεχώς σε εγρήγορση»

Την ίδια απόφαση επανέλαβε προς τον εαυτό της και μετά την πρώτη της συμμετοχή σε διοργάνωση IRONMAN. «Ξεκίνησα ξέροντας ότι δεν ήμουν τόσο καλά προετοιμασμένη, αλλά είχα τον ενθουσιασμό. Τερμάτισα συνειδητοποιώντας ότι όντως δεν ήμουν έτοιμη, αλλά είχα κίνητρο να το ξανακάνω. Και να είμαι καλύτερη την επόμενη φορά».

Γιατί όμως μια γυναίκα που είχε εμπειρία και διακρίσεις στο τρέξιμο και το ποδήλατο αποφάσισε να προσθέσει κι ένα ακόμα άθλημα, την κολύμβηση στην εξίσωση και να ξεκινήσει τρίαθλο; «Γιατί τρίαθλο; Γιατί δε βαριέσαι ποτέ. Είναι ένα άθλημα που σε κρατά συνεχώς σε εγρήγορση. Μπορείς να είσαι μέτριος σε κάθε ξεχωριστό αγώνισμα, αλλά συνολικά να αποδίδεις πολύ καλά. Μου αρέσουν τα δύσκολα και οι προκλήσεις – και το τρίαθλο είναι ακριβώς αυτό.

«Η πρώτη μου φορά στο τρίαθλο ήταν μια πολύ περιπετειώδης εμπειρία»

Όσο για τον ποιον από τους αγώνες στους οποίους έχει συμμετάσχει έως σήμερα θα πρόκρινε ως αγώνα της ζωής της; «Ελπίζω ότι δεν έχω κάνει ακόμα τον αγώνα της ζωής μου. Μου αρέσει να κοιτάω προς το μέλλον. Σίγουρα είχα εντυπωσιαστεί και η ίδια από τον αγώνα μου στο L’ Etape Greece το 2024, όταν κατέκτησα την πρώτη θέση στο μικρό αγώνα».

Κωστής Καπόπουλος: «Το τελευταίο χιλιόμετρο είναι πάντα για τον εαυτό μου»

Αν ο Κωστής Καπόπουλος, συνιδρυτής της εταιρίας επικοινωνίας, θα έπρεπε να διαλέξει τον πιο αξιομνημόνευτο έως σήμερα αγώνα του, λέει πως θα ανέτρεχε στο IRONMAN 70.3 του Μπαχρέιν το Δεκέμβριο του 2023. Μια διοργάνωση στην οποία συμμετείχε με δύο φίλους που γνώρισε μέσω του τριάθλου, τον Λάμπρο και την Αθηνά.

Εννοείται ότι ποτέ του δε θα ξεχάσει και την παρθενική συμμετοχή του σε IRONMAN 70.3 στη Βουλιαγμένη. «Θυμάμαι κάθε του λεπτό. Αν και από τότε ακολούθησαν άλλες 6 διοργανώσεις μέσα σε τρία χρόνια, σε 5 διαφορετικές χώρες, η σκέψη είναι πάντοτε ίδια πριν τον αγώνα: να επιβιώσω μέχρι το τέλος. Η σκέψη βέβαια κρατάει μέχρι την βουτιά στο νερό. Εκεί τα ξεχνάς όλα. Τελείωσα με μεγάλη συγκίνηση. Την οποία έχω σε κάθε τερματισμό.

«Στα τελευταία μέτρα πριν τον τερματισμό σκεφτόμουν ότι στα 43 μου χρόνια είχα βρει το άθλημα μου. Θυμάμαι να νιώθω ευτυχία».

Κάθε τερματισμός είναι η ολοκλήρωση τεσσάρων μηνών κούρασης, ξυπνήματος, εντατικού προγράμματος, λιγότερης ώρας με την οικογένειά σου, περισσότερης δουλειάς για να προλάβεις τα πάντα, πόνου, αγωνίας. Πάντα θα νιώθω συγκίνηση. Το τελευταίο χιλιόμετρο του αγώνα -και στους 7 που έχω κάνει- είναι πάντοτε για τον εαυτό μου. Χαμηλώνω ταχύτητα και το απολαμβάνω. Θέλω να νιώθω τη συγκίνηση γιατί μόνο εγώ ξέρω πως βρέθηκα σε αυτά τα τελευταία μέτρα».

Το τρίαθλο πιθανότατα δε θα είχε μπει στην ζωή του Κωστή Καπόπουλου εάν το 2022 ένας φίλος του δεν τον είχε παρακινήσει να πάρει το βάπτισμα του πυρός που αποδείχτηκε τελικά σημαδιακό. «Ήταν το 2022 στη Λίμνη Δόξα. Σε έναν αγώνα όπου πάρα πολλοί σαν κι εμένα αγάπησαν το τρίαθλο. Μέχρι τότε κολυμπούσα και έτρεχα. Είχα τρέξει και αρκετούς αγώνες 10 και 21 χιλιομέτρων.

Λίγες ημέρες πριν τον αγώνα ένας φίλος μου, ο Κώστας, μου είπε να πάω μαζί του να συμμετέχουμε. Θυμάμαι να του λέω “έχω να κάνω ποδήλατο από την ΣΤ δημοτικού”. Μου απάντησε “μην ανησυχείς, έχεις τα άλλα δύο”. Στα τελευταία μέτρα πριν τον τερματισμό σκεφτόμουν ότι στα 43 μου χρόνια είχα βρει το άθλημα μου. Θυμάμαι να νιώθω ευτυχία. Να νιώθω χαρά. Πραγματική χαρά. Σε όλη την επιστροφή καταστρώναμε σχέδια για τον επόμενο αγώνα».

«Όπως λέει ο προπονητής μου, η ψυχή θα σε πάει για κανένα χιλιόμετρο. Τα υπόλοιπα τα κάνεις με την προπόνηση».

Στο παρασκήνιο βέβαια της απόλαυσης του τερματισμού υπάρχουν εργατοώρες προπονήσεων, ιδρώτας, κόπος και θυσίες. Φτάνει όμως μόνο ένα γυμνασμένο σώμα για να σε οδηγήσει στον τερματισμό; Ή χρειάζεται κι ένα σφριγηλό πνεύμα; «Στον αγώνα μετράει και το μυαλό και το πνεύμα», λέει ο Καπόπουλος.

«Με την προϋπόθεση όμως ότι έχεις κάνει για μήνες ό,τι χρειάζεται έτσι ώστε να αντέχει το σώμα. Όπως λέει και ο προπονητής μου “η ψυχή θα σε πάει για κανένα χιλιόμετρο. Τα υπόλοιπα τα κάνεις με την προπόνηση”. Η αλήθεια είναι ότι ο αγώνας είναι μια εξόχως πνευματική διαδικασία.

Όχι μόνο ο ίδιος ο αγώνας. Οι προηγούμενες ημέρες, το τελευταίο βράδυ -που σπάνια κοιμάσαι πραγματικά-, το πρωί πριν από τον αγώνα που σηκώνεσαι από τις 4 για να ετοιμαστείς. Πολλές στιγμές κατά τη διάρκεια της κούρσας σκέφτεσαι να σταματήσεις. Να εγκαταλείψεις. Να κάτσεις λίγο στην άκρη. Να περπατήσεις. Εκεί το πνεύμα πρέπει να είναι πολύ δυνατό.

Τις περισσότερες φορές -αν όχι όλες- νιώθεις πόνο. Σε κάποιο σημείο του σώματος που επιβάρυνες ή ακόμη και σε ένα χτύπημα που είχες 20 χρόνια πριν. Ή τουλάχιστον έτσι νιώθεις. Εκεί μιλάει το μυαλό». Σε κάποιον που παρακολουθεί την προσπάθεια υπάρχει – και πιθανότατα θα υπάρχει μέχρι να δοκιμάσει και ο ίδιος το τρίαθλο- ένα μεγάλο γιατί.

Γιατί κανείς να υποβάλει τον εαυτό του σε κάτι που στον εξωτερικό παρατηρητή μοιάζει δύσκολο και συχνά σκληρό; «Το τρίαθλο με έβαλε έβαλε στη διαδικασία να δημιουργήσω ένα νέο τρόπο ζωής για τον εαυτό μου στα 43 μου», απαντά ο Καπόπουλος.

«Τη στιγμή που ένιωσα ότι γύρισα την κλεψύδρα για να ξεκινήσει από την αρχή να ρίχνει την άμμο, το τρίαθλο ήρθε να μου δείξει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο, ότι υπάρχουν πολλά πράγματα ακόμη να ανακαλύψω στον εαυτό μου. Και μου προσφέρει την ενέργεια να το κάνω».