Η «νέα τάξη πραγμάτων» που ορίζει πλέον η ατζέντα κινημάτων όπως το #Metoo, εξακολουθεί να τροφοδοτεί ιδέες για κινηματογράφο, οπότε δύο από τις τέσσερις νέες ταινίες στις ταινίες της εβδομάδας που αρχίζει από σήμερα κινούνται σε αυτό το πνεύμα. Μάλιστα, είναι και οι δύο πρωτοεμφανιζόμενων σκηνοθετριών. Ωστόσο, μια άλλη ταινία όπου και πάλι βρίσκουμε να κυριαρχεί το γυναικείο φύλο, κάνει την διαφορά.

—————————————————

«Όταν έρθει το φθινόπωρο» (Quand vient l’automne)

e

Παραγωγή , Γαλλία, 2024

Σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν

Ηθοποιοί: Ελέν Βενσάν, Λουντιβίν Σανιέ, Ζοζιάν Μπαλασκό

Από τους πιο παραγωγικούς και θεματικά πολύπλευρους Γάλλους σκηνοθέτες των τελευταίων 30 χρόνων, ο Φρανσουά Οζόν («Θέλημα Θεού», «Οκτώ γυναίκες», «Το καλοκαίρι του ‘85»), αφήνει πίσω του το λάιτ δικαστικό δράμα εποχής της προτελευταίας ταινίας του, «Το έγκλημά μου» και αφηγείται εδώ μια οικογενειακή ιστορία μυστηρίου και εγκλήματος βουτηγμένη στην χλωρίνη.

Πολύ ατμοσφαιρική, εντελώς στοχειωμένη, στενάχωρη και με θαυμάσιους (όπως πάντα) ηθοποιούς να τη στηρίζουν, η ταινία μοιάζει να έχει βγει από τον κινηματογραφικό κόσμο του Κλοντ Σαμπρόλ. Παρακολουθώντας την, από το μυαλό σου περνά το παλιό, γνωστό ρητό «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα»: το πέπλο μυστηρίου που καλύπτει τον θάνατο της κόρης (Λουντιβίν Σανιέ) μιας ηλικιωμένης γυναίκας (Ελέν Βενσάν) η οποία σε νεότερη ηλικία εκδιδόταν για να την μεγαλώσει, είναι πολύ πιο βαρύ από όσο φανταζόμαστε.

Η φαινομενική, μελαγχολική γαλήνη της γαλλικής υπαίθρου όπου λαμβάνει χώρα η ιστορία είναι γεμάτη σκουλήκια και όταν με μαεστρικό τρόπο ο Οζόν αρχίζει να βγάζει τα μυστικά και τα ψέματα που καλύπτουν αυτό το μυστήριο, ο θεατής κάποια μικρά σοκ θα τα νιώσει. Με το άγρυπνο μάτι του, ο σκηνοθέτης σε ωθεί να μην αφήσεις να περάσει απαρατήρητη καμία λεπτομέρεια της ιστορίας, στην οποία η Θεία Δίκη είναι, τελικά, η μεγάλη (και πραγματική) πρωταγωνίστρια.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ – ΑΕΛΛΩ – ΑΘΗΝΑΙΑ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΦΛΕΡΥ ΚΑΛΛΙΘΕΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΕΛΛΗΝΙΣ

«Την έλεγαν Μαρία» (Being Maria)

Παραγωγή: Γαλλία, 2024

Σκηνοθεσία: Τζέσικα Παλύντ

Ηθοποιοί: Αναμαρία Βαρτολομέι, Τζουζέπε Μάτζιο, Ματ Ντίλον

Στην πρώτη κινηματογραφική της ταινία, η Γαλλίδα σκηνοθέτρια Τζέσικα Παλύντ επιστρέφει στην ιστορία ενός διάσημου κινηματογραφικού σκανδάλου, όταν στα γυρίσματα της θρυλικής ταινίας «Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι» (1972), ο σκηνοθέτης Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, «συνομώτησε» με τον ηθοποιό Μάρλον Μπράντο προκειμένου να παρασύρουν την άπειρη Γαλλίδα ηθοποιό Μαρία Σνάιντερ, σε μια ακραία σκηνή παρά φύσει σεξουαλικής πράξης, για την οποία δεν ήταν προετοιμασμένη.

«Βίβλος» της σκηνοθέτριας ήταν η βιογραφία που έγραψε για την Μαρία Σνάιντερ η εξαδέλφη της Βανέσα, μέσω της οποίας ανατρέχει σε πολλές πτυχές της ζωής της, την προβληματική ανατροφή ανάμεσα σε δύο χωρισμένους γονείς (ο πατέρας της ήταν ο ηθοποιός Ντανιέλ Ζελίν), τα ναρκωτικά (υπήρξε εθισμένη στην ηρωίνη) κ.α. Όλα αυτά συνθέτουν μια βιογραφία που μπορεί σε ορισμένες σκηνές να συγκινεί αλλά τελικά δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο.

Στην ουσία, παρακολουθώντας αυτήν την ταινία, σχεδόν ηδονοβλεπτικά (για να μην πω κουτσομπολίστικα) απλώς περιμένεις την στιγμή της σκηνής που είναι το θέμα. Γιατί για αυτή την σκηνή και μόνο γυρίστηκε τελικά αυτή η ταινία. Και πράγματι, εκεί μένεις καθηλωμένος βλέποντας τι συνέβη εκείνο το δραματικό απόγευμα ανάμεσα στην Σνάιντερ (Αναμαρία Βαρτολομέι), τον σκηνοθέτη Μπερτολούτσι (Τζουζέπε Μάτζιο) και τον Μάρλον Μπράντο τον οποίο υποδύεται πολύ επιτυχημένα ο Ματ Ντίλον. Αλλά μόνο εκεί.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΕΛΛΗΝΙΣ – ΑΝΟΙΞΙΣ – ΑΒΑΝΑ – ΑΡΤΕΜΙΣ -ΔΙΟΝΥΣΙΑ – ΚΑΤΕΡΙΝΑ (εκτός Δευτέρας) κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΝΑΤΑΛΙ

«Sorry, Baby»

Παραγωγή: ΗΠΑ 2024

Σκηνοθεσία: Εύα Βίκτορ

Ηθοποιοί: Εύα Βίκτορ, Ναόμι Ακι, Λούις Κανσέλμι

Στην πρώτη κινηματογραφική σκηνοθεσία της και με δραματουργικό χρόνο το σήμερα, η Εύα Βίκτορ παρακολουθεί νεαρές γυναίκες ενταγμένες σε μια εποχή που όπως πολύ καλά γνωρίζουμε (και όχι μόνο από το σινεμά) χαρακτηρίζεται από μια γενικότερη σύγχυση και θολούρα σε όλα. Βασικό πρόσωπο της ιστορίας είναι η Αγκνες (την υποδύεται η ίδια η ίδια η Βίκτορ) την οποία στην αρχή της ταινίας βλέπουμε να συναντά την Λίντι (Ναόμι Ακι), μια από τις φίλες της στο κολέγιο.

Η χαρά και το «κοριτσίστικο» γέλιο που οι δύο κοπέλες μοιράζονται (με μια σχετική σπατάλη χρόνου), θα επισκιαστεί από την θλίψη μιας ανάμνησης που ουσιαστικά «τρώει» τα σωθικά της Αγκνες. Κάτι φαίνεται ότι είχε συμβεί σε εκείνα τα παράξενα χρόνια της μεταπτυχιακής φοίτησης, κάτι που την έχει πληγώσει βαθιά αλλά το έχει φυλάξει σαν επτασφράγιστο μυστικό μέχρι που τελικά το εξομολογείται στην Λίντι.

Μπροστά μας και πάλι λοιπόν, το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης/ κακοποίησης, σα να λέμε #Metoo και ξερό ψωμί, με «πρωταγωνιστή» έναν καλόκαρδο καθηγητή (Λούις Κανσέλμι) που ως φαίνεται δεν ήταν τελικά και τόσο «καλό παιδί» όσο έδειχνε. Πάντως, η Βίκτορ έχει σκηνοθετήσει την ταινία με την δέουσα προσοχή, ώστε να αποφευχθεί η εικόνα ενός άμεσου καταγγελτικού δράματος. Υπάρχει αρκετό χιούμορ αλλά και πάλι, η διαχείριση μιας τόσο τραυματικής εμπειρίας, δεν μπορεί παρά να βαρύνει την ατμόσφαιρα και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την ωραιότερη σκηνή της ταινίας, στο δικαστήριο, με έναν πραγματικά αξέχαστο μονόλογο της Βίκτορ.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΦΙΛΟΘΕΗ – ΧΛΟΗ – ΣΙΝΕ ΨΥΧΙΚΟ (ΔΕΥΤ-ΤΕΤ) – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ – ΛΑΟΥΡΑ – ΑΜΥΝΤΑΣ – ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ – ΛΙΛΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ

«Ξέρω τι κάνατε πέρσι το καλοκαίρι» (I Know What You Did Last Summer)

Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025

Σκηνοθεσία: Τζένιφερ Κέιτιν Ρόμπινσον

Hθoπoιoί: Φρέντι Πρινζ Τζούνιορ, Τζένιφερ Λαβ Χιούιτ, Μάντλιν Κλάιν

Αυτή η ταινία αποπειράται μια επιστροφή στην cult ταινία τρόμου του 1997 με τον ίδιο ακριβώς τίτλο, που με την σειρά της «πατούσε» στα ίχνη που είχε αφήσει πίσω του το «Scream». Το μόνο ίσως ενδιαφέρον στοιχείο της νέας ταινίας – που στην ουσία έχει την γεύση ξαναζεσταμένου φαγητού – είναι ότι δύο από τους χαρακτήρες της πρώτης, τους οποίους υποδύονται ξανά μεγαλύτεροι ο Φρέντι Πρινζ Τζούνιορ και η Τζένιφερ Λαβ Χιούιτ, μπαίνουν εδώ ως guests για να «προσφέρουν» τις γνώσεις τους στους πέντε νεαρούς που ζουν την… ίδια κατάσταση που και εκείνοι είχαν ζήσει στην προηγούμενη ταινία!

Οι πέντε φίλοι της νέας ταινίας (Μάντλιν Κλάιν, Τσέις Σου Γουόντερς, Τζόνα Χάουερ Κινγκ, Τιρίκ Γουίδερς, Σάρα Πίτζον) καταδιώκονται από κάποιον που γνωρίζει ότι άφησαν αβοήθητο έναν άνθρωπο που έπεσε θύμα τροχαίου εξαιτίας τους (ότι δηλαδή είχε γίνει στην πρώτη ταινία). Για κάποιον που δεν έχει υπόψη του την ταινία του 1997, η νέα ταινία οφείλω να πω ότι στέκεται καλά από μόνη της παρότι μιλώντας με όρους σεναρίου, τα όσα συμβαίνουν είναι πέρα για πέρα υπερβολικά, τραβηγμένα από τα μαλιά και εντελώς μέσα στα κλισέ του είδους του κινηματογραφικού τρόμου.

Βαθμολογία: 1

ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΟΛΑ ΤΑ OPTIONS – AΕΛΛΩ – ΑΛΕΞ-ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ – ΔΙΟΝΥΣΙΑ – ΣΙΝΕ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΣΠΟΡΤΙΓΚ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΝΑΤΑΛΙ – CINEMA ONE – ΠΑΝΟΡΑΜΑ – VILLAGE κ.α.

Επανεκδόσεις

Μαλένα (Malena, Iταλία, 2000)

Με την πολύτιμη συμβολή της μουσικής του Ενιο Μορικόνε και της σχεδόν εξωτικής παρουσίας της Μόνικα Μπελούτσι που παίζει την ηρωίδα του τίτλου κυρίως με την «γλώσσα του σώματος», ο σκηνοθέτης Τζουζέπε Τορνατόρε (Σινεμά ο Παράδεισος) μας μεταφέρει σε ένα χωριό της Σικελίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου μια όμορφη χήρα (Μπελούτσι) συγκρούεται με την υποκρισία, την ζήλια και τον συντηρητισμό των κατοίκων του που θέλουν να την καταστρέψουν. Θαυμάσια ανάπλαση μιας συγκεκριμένης περιόδου και μια ταινία που δεν διστάζει να κάνει απλόχερα «χατίρια» στον θεατή για να γίνει ένα ευπρόσωπο feelgood drama. Να σημειωθεί ότι η ταινία προβάλλεται χωρίς τις περικοπές της πρώτης διεθνούς διανομής της έχοντας ρετουσαριστεί σε 4Κ σύστημα.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΑΤΕΝΕ

Επαναστάτης χωρίς αιτία (Rebel without a cause, ΗΠΑ, 1955)

Στην ταινία που προβλήθηκε την ίδια χρονιά θανάτου του πρωταγωνιστή της Τζέιμς Ντιν, ο αδικοχαμένος σε τροχαίο δυστύχημα στα 24 του Αμερικανός ηθοποιός, υποδύεται έναν αντικοινωνικό νεαρό που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα αντιμέτωπος με προβλήματα που προκύπτουν από διάφορα μέτωπα. Από το σπίτι των συντηρητικών γονιών του, από την αστυνομία και από τα μέλη μιας νεανικής συμμορία που τον έχει παρασύρει στον «κακό δρόμο». Και βέβαια, υπάρχει και η κοπέλα του (Ναταλι Γουντ). Παρά το κάπως διδακτικό ύφος της, αυτή η ταινία του Νίκολας Ρέι έμεινε στην ιστορία ως κορυφαία στιγμή του πρωταγωνιστή της, ο οποίος ακολουθώντας ολοφάνερα τα βήματα του Μάρλον Μπράντο (που για μια περίοδο ήταν και το ίνδαλμά του), έφτιαξε ένα αξέχαστο πορτρέτο ατίθασου νιάτου που έγινε, στην κυριολεξία, σημείο αναφοράς. Ολη η εμφάνιση και το look του Ντιν, με το κατακόκκινο μπουφάν, το λευκό t shirt, το τζιν παντελόνι με σηκωμενα τα ρεβέρ και το τσιγάρο «κολλημένο» με γοητευτικό τρόπο στο στόμα, είναι στοιχεία που αποτέλεσαν μέρος της τότε pop κουλτούρας μετατρέποντας τον Ντιν σε παγκόσμιο είδωλο.

Βαθμολογία: 3 ½

ΑΘΗΝΑ: ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ

The Commitments: Οι ροκάδες του Δουβλίνου (The commitments, 1991)

Μαζί με τις ταινίες του Στίβεν Φρίαρς «Το πιτσιρίκι» και «Η καντίνα», αυτή η κάπως ξεχασμένη μουσική ταινία του Αλαν Πάρκερ, είναι βασισμένη σε μια τριλογία του συγγραφέα Ρόντι Ντόιλ, ο οποίος περιγράφοντας καθημερινά φαινόμενα από τη ζωή της (φανταστικής) ιρλανδέζικης πόλης του Μπάριταουν, έγινε ο παρατηρητής του τρόπου ζωής της χώρας στη σύγχρονη τότε μορφή της (αρχές της δεκαετίας του 1990) και κατά προέκταση ο σχολιαστής μικρών και μεγάλων προβλημάτων της εργατικής τάξης από τα οποία το σοβαρότερο είναι εκείνο της ανεργίας. Η Ιρλανδία όμως, είναι και μια χώρα όπου η μουσική και το κέφι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας και εκεί ακριβώς εστιάζει ο Πάρκερ μέσω ενός νεαρού (Ρόμπερτ Ατκινς) αφοσιωμένου ολοκληρωτικά στην ίδρυση ενός μουσικού συγκροτήματος «λευκής σόουλ». Πέρα όμως από την ενωτική δύναμη της μουσικής, η αξία της ταινίας βρίσκεται στην ρεαλιστική και καθόλου ονειρική καταγραφή των δυσκολιών του εγχειρήματος καθώς ενώ όλα τα μέλη είναι ταλαντούχα και έχουν προοπτικές, οι εσωτερικές διαμάχες, τα πάθη και οι αντιζηλίες τους, παραμορφώνουν το αρχικό όραμα για απελευθέρωση, φυγή από το τέλμα και την ευκαιρία να κάνουν όλοι κάτι σημαντικό με τη ζωή τους.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ

Προβάλλεται επίσης το αυστραλέζικο κινούμενο σχέδιο «Ο χαμένος τίγρης» (The Lost Tiger, 2024) σε σκηνοθεσία Σαντέλ Μάρεϊ και 90 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της η ρωσική ταινία «Ευτυχία» (Schaste, 1935) του Αλεξάντερ Μεντβέντκιν που εδώ, σατιρίζει σατιρίζει τους επαρχιώτες της προ και μετά – επαναστατικής Ρωσίας.