Ο Ανέστης δεν μένει πια εδώ. Ο Ανέστης Κόντης είχε φύγει ήσυχα πέρσι όμως η πόλη τον αποχαιρέτησε έναν χρόνο αργότερα. Έτσι όπως του άξιζε. Με βαθιά συγκίνηση και λόγια αγάπης.
Ο Μιχάλης και ο Ανέστης Κόντης, οι μαχητικοί δίδυμοι της Θεσσαλονίκης, τα σύμβολα των κοινωνικών αγώνων και των πολιτιστικών δρώμενων της πόλης δεν θα ξανακατέβουν μαζί στους δρόμους.
Οι θρυλικοί δίδυμοι επί δεκαετίες αποτέλεσαν ζωντανό σύμβολο της πόλης. Δεν υπήρξε θεατρική παράσταση, συναυλία, συγκέντρωση ή διαδήλωση, που μα μην ήταν εκεί. Οι δυο μαζί.
«Τα παιδικά μας χρόνια είχαν πολλά παγωτά»
«Γεννηθήκαμε στη Δράμα, ο μπαμπάς μας ήταν ζαχαροπλάστης. Τα παιδικά μας χρόνια είχαν πολλά παγωτά. Χωνάκι στο χέρι και παιχνίδι. Και πάστες. Μπόλικες πάστες.
Τις αγαπώ μέχρι και τώρα, όποτε μου το επιτρέπει η υγεία μου τρώω καμία με γεύση φράουλα. Όταν συνταξιοδοτήθηκε ο πατέρας μας ήρθαμε όλοι μαζί οικογενειακά στη Θεσσαλονίκη. Δύσκολα χρόνια αλλά και ωραία.
Έπαιρνα πάντα τον Ανέστη και κάναμε βόλτες στην πόλη, όλοι μας χαιρετούσαν, μας κερνούσαν. Μόνο ωραία πράγματα έχω να θυμάμαι από τους ανθρώπους της πόλης», είχε αφηγηθεί ο Μιχάλης στον Ευθύμη Σαββάκη για τη Lifo.
Έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό. Ολόιδιοι κι όταν φορούσαν τα ίδια ρούχα δεν μπορούσε κάποιος να ξεχωρίσει ποιος είναι ο Ανέστης και ποιος ο Μιχάλης Κόντης. Ξεχώριζαν, όμως, για το ήθος, την καλοσύνη, την ευγένεια και έγιναν γνωστοί ως οι δίδυμοι της Θεσσαλονίκης.
Αχώριστοι και αγαπημένοι μέχρι πριν από δέκα μήνες που ο Ανέστης έφυγε για το μεγάλο ταξίδι σκορπίζοντας στη θλίψη τον αδερφό – κολλητό του και μια ολόκληρη πόλη.
Η Θεσσαλονίκη έμαθε τα δυσάρεστα με δέκα μήνες καθυστέρηση
«Η Θεσσαλονίκη, δυστυχώς, έμαθε τα δυσάρεστα με δέκα μήνες καθυστέρηση. Οι περισσότεροι δηλαδή γιατί οι κοντινοί τους άνθρωποι γνώριζαν. Για να μην νιώθει άσχημα ο αδερφός του, Μιχάλης, που έμεινε πίσω δεν αναφέρθηκε η απώλεια ούτε καν στη σελίδα μας στο Facebook “Φίλοι των δίδυμων”.
Οι τελευταίες μας δημοσιεύσεις ήταν πέρυσι τον Αύγουστο και σιωπήσαμε κι εμείς και αν δείτε κάπου εκεί σταμάτησαν οι δημοσιεύεις μας και με τους δύο», αναφέρει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο ιδρυτής και διαχειριστής της σελίδας στα social media, Οδυσσέας Χιλιτίδης, σημειώνοντας πως ακόμη κι αν πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από το άσχημο γεγονός το κύμα συγκίνησης στην πόλη ήταν τεράστιο μόλις έγινε γνωστή η δυσάρεστη είδηση μέσω μιας ανάρτησης.
Τα social γέμισαν με δημοσιεύσεις και όμορφα λόγια αποχωρισμού για τον Ανέστη . Με αντίο γεμάτα γλύκα και νοσταλγία και με ένα βαθύ σεβασμό, μια υπόκλιση σαν αυτήν που έκαναν κουνώντας το κεφάλι οι γλυκύτατοι δίδυμοι με όλους, μικρούς και μεγάλους.
Γεννήθηκαν στις 15 Μαρτίου 1952, στην Προσοτσάνη Δράμας. Τα παιδιά, λόγω της κατάστασης τους είχαν σταματήσει το σχολείο από την Δ’ δημοτικού, όπως γράφει η «Μακεδονία».
Ήταν κομμάτι της ιστορίας της πόλης
«Δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε καλά και για αυτό δεν μάθαμε γράμματα. Πήγαμε στην πρώτη τάξη, μας προβίβασαν, μετά μας άφησαν, μετά μας προβίβασαν πάλι και μετά σταματήσαμε.
Μας άρεζε το σχολείο, τα άλλα παιδιά μας αγαπούσαν, μας είχαν σαν αδέρφια» είχαν πει σε συνέντευξη τους στη «Μακεδονία». Ο Ανέστης ήταν η «φωνή» του Μιχάλη, ο οποίος παρότι ήταν πιο δυναμικός, ήταν αυτός που μιλούσε λιγότερο καθαρά.
«Ήταν κομμάτι της ιστορίας αυτής της πόλης χωρίς αμφιβολία. Μια πόλης που έχανε πολλά με το πέρασμα των ετών. Γραφικές φιγούρες έσβηναν με τον καιρό, όπως ο λατερνατζής, ο λαχειοπώλης. Όμως οι δίδυμοι ήταν εκεί», προσθέτει.
Στη Θεσσαλονίκη έμεναν κοντά στο Γαλλικό Ινστιτούτο και από παιδιά η βόλτα τους ήταν στη Βασιλίσσης Όλγας κι από εκεί κατέβασμα στην παραλία.
Από το Γαλλικό Ινστιτούτο στην Όλγας κι από εκεί στην παραλία
«Εμείς κάνουμε πολλές βόλτες στην πόλη. Το συνηθίζαμε από παιδιά. Κατεβαίνουμε από το Γαλλικό Ινστιτούτο στην Όλγας κι από εκεί στην παραλία. Αυτή είναι η αγαπημένη μας βόλτα.
Μας αρέσει ο ήλιος, να συναντάμε ανθρώπους και να μιλάμε. Με όλα αυτά που βλέπουμε στις ειδήσεις για την ασφάλεια και τις κλοπές ανησυχούμε για τις βόλτες μας αλλά δεν μπορούμε να τις σταματήσουμε.
Στη γειτονιά μας αισθανόμαστε απόλυτα ασφαλείς. Συχνά οι γείτονες έρχονται και μας ρωτάνε αν έχουμε κλειδώσει, αν χρειαζόμαστε κάτι. Μας προσέχουν σαν μικρά παιδιά. Είναι γλυκό όλο αυτό», έλεγαν στον Σαββάκη.
Πάντα ευπρόσδεκτοι στις παραστάσεις του ΚΘΒΕ
Ήταν αγαπημένοι όλων από παιδιά κι όσο μεγάλωναν, μεγάλωνε και η αγάπη που εισέπρατταν. Δεν αρνούνταν σε κανέναν μια φωτογραφία και για πολλούς ηθοποιούς ήταν το γούρι της πρεμιέρας.
Οι δίδυμοι ήταν από τους μεγαλύτερους θεατρόφιλους, πάντα ευπρόσδεκτοι στις παραστάσεις του ΚΘΒΕ, κι είχαν το δικό τους κομμάτι στην πρωτοχρονιάτικη βασιλόπιτα που κόβει το θέατρο.
Οι παλαιότεροι πολιτιστικοί συντάκτες θυμούνται ένα περιστατικό από τη δεκαετία του ’80. Σε μια παράσταση στο Θέατρο Κήπου εμφανίστηκε η Μελίνα Μερκούρη, οι δίδυμοι την πλησίασαν κι οι αστυνομικοί της συνοδείας της έσπευσαν για να τους απομακρύνουν.
Τότε έκπληκτοι την άκουσαν να τους φωνάζει πίσω με τα ονόματά τους, Ανέστη και Μιχάλη, και να τους ρωτά τι κάνουν. «Καλά» της είπαν, «η Δέσπω που είναι;» εννοώντας την ηθοποιό Δέσπω Διαμαντίδου.
Τους στοίχισε πολύ η απώλεια της μητέρας τους. Δεν έβγαιναν από το σπίτι για ένα διάστημα και οι κοινές τους εμφανίσεις περιορίστηκαν και όταν έκαναν μοναχικούς περιπάτους κυριαρχούσε η ερώτηση «πού είναι ο αδελφός σου;».
Τι θα ήταν η πόλη χωρίς τον Ανέστη και τον Μιχάλη;
Φανατικοί των ειδήσεων, προσπαθούσαν να καταλάβουν τον κόσμο γύρω τους μέσα από την επικαιρότητα που έδειχνε η τηλεόραση. Στη συνέντευξή τους στη «Μακεδονία», είχαν πει χαρακτηριστικά:
«Τόσα λεφτά πήραμε ρε Σοφία δεν μπορούσαν να μην τα φαν και να κάνουν ένα ωραίο νοσοκομείο, έναν δρόμο. Τόσα λεφτά, που πήγαν;».
Η απώλεια του Ανέστη δεν αφορά μόνο στην οικογένειά του, αλλά σε ολόκληρη την πόλη.
Η Θεσσαλονίκη χάνει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και αγαπητά της πρόσωπα, αφήνοντας όλους εμάς να αναρωτιόμαστε:
Τι θα ήταν η πόλη χωρίς τον Ανέστη και τον Μιχάλη;
