Είκοσι πέντε (κιόλας) χρόνια έχουν περάσει από την ηχογράφηση ενός από τα πλέον αγαπητά album των τελευταίων δεκαετιών, το live album «ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ» που είχε ηχογραφήσει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης το 2000.

Το «ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ» ηχογραφήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2000 με την πολύτιμη συμμετοχή μουσικών που έχουν διαγράψει τη δική του ξεχωριστή πορεία στην ελληνική μουσική: του Σταύρου Λάντσια (ενορχήστρωση, πιάνο, πλήκτρα), του Μιλτιάδη Παπαστάμου (πεντάχορδο ηλεκτρικό βιολί, φυσαρμόνικα), του Γιώτη Κιουρτσόγλου (ηλεκτρικό μπάσο, άταστο ηλεκτρικό μπάσο) και του Μιχάλη Καπηλίδη (τύμπανα, φωνητικά) και περιείχε ηχογραφήσεις από τις συναυλίες στο Θέατρο Λυκαβηττού και στο Δημοτικό Θέατρο Παπάγου.

Το ίδιο ακριβώς πενταμελές σχήμα ανέβηκε και το βράδυ της 9ης Ιουνίου, στα πλαίσια του Rockwave Festival, στη σκηνή του Δημοτικoύ Θεάτρου Λυκαβηττού.

Γύρω στις 20:30 οι κερκίδες είχαν γεμίσει και αρκετός κόσμος υπήρχε και στην αρένα των ορθίων μπροστά από τη σκηνή. Οι φυσιογνωμίες και οι στιλιστικές επιλογές του κόσμου «πρόδιδαν» την ανθρωπογεωγραφία του κοινού του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Από κλασικές φοιτητοπαρέες με μαύρες βερμούδες και λινές φούστες με λαχούρια, μέχρι κομψά ζευγάρια 60άρηδων, που ιεροτελεστικά επιλέγουν κάθε καλοκαίρι να παρακολουθήσουν τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες σε κάποιο ανοιχτό θέατρο.

Το μουσικό σχήμα του Αλκίνοου Ιωαννίδη επί το έργον

Παλαιστίνη

Λίγο μετά τις 21:00 ήταν όλα έτοιμα να ξεκινήσουν. Το μουσικό χαλί που παίζει από τα ηχεία χαμηλώνει, όμως ο πρώτος που εμφανίζεται μπροστά από το κεντρικό μικρόφωνο της σκηνής δεν είναι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, αλλά ένας νεαρός άνδρας, μέλος της ελληνικής αποστολής, που θα συμμετάσχει στη διεθνή ειρηνική πορεία διαμαρτυρίας «Global March to Gaza» από την Αίγυπτο προς την Παλαιστίνη με στόχο το άνοιγμα του συνοριακού περάσματος της Ράφα. Το κοινό ανταποκρίθηκε στη σύντομη σχετική ανακοίνωση με ζεστό χειροκρότημα και με το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

Η σημαία της Παλαιστίνης στη χθεσινή συναυλία

Αισιοδοξία για το τέλος

Η συναυλία ξεκινά και πενταμελής μπάντα ξεκινά με το Requiem, τραγούδι που έγραψε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης το 1999. Μία από τις χαρακτηριστικές στροφές του λέει:

Ήρθε το Τέλος του Κόσμου
Μπήκαν σε κάτι τεράστια ιπτάμενα κλουβιά
και φύγαν να γλιτώσουν
όσους δε χώρεσαν τους σκότωσαν
κι έμεινα μόνος.

Το «Requiem» είναι ένα τραγούδι με το οποίο επιλέγει συχνά να ξεκινάει τις συναυλίες του ο Ιωαννίδης, καθώς όπως ανέφερε και χθες το θεωρεί ένα πολύ αισιόδοξο κομμάτι:

«Ξεκίνησα με αυτό το αισιόδοξο μήνυμα. Ένα ευχάριστο τραγούδι για το τέλος του κόσμου. Θα συνεχίσουμε να ξεκινάμε με αυτό για αρκετό καιρό. Εγώ είμαι υπέρ του τέλους του κόσμου να ξέρετε. Δεν πιστεύω στην οικολογία ούτε σε τίποτα…Το συντομότερο δυνατό…Κάντε ό,τι μπορείτε. Όλη αυτή η ανοησία. Αυτές οι τραγωδίες όλες που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να συμβαίνουν. Όλα αυτά κάπου πρέπει να τελειώσουν…κάποτε Δεν έχουμε προχωρήσει και δεν δείχνει ότι θα προχωρήσει η ανθρωπότητα. Πρέπει να τελειώσει…μια μέρα».

Αφού ευχήθηκε καλή επιτυχία στο εγχείρημα της ειρηνική πορείας προς τη Ράφα ο Αλκίνοος παρουσίασε «τους σπουδαίους συνοδοιπόρους» του, «τους σπουδαίους μουσικούς, τους ωραίους αυτούς ανθρώπους που έχω την τύχη να παίζω μαζί, με παύσεις μεγάλες καμιά φορά, εδώ και τριάντα χρόνια».

Δύναμη και συναίσθημα

Το δελτίο τύπου υποσχόταν «μια συναυλία – γιορτή γεμάτη συναίσθημα και δύναμη, μέσα στα δύσκολα της εποχής. Μια ολοζώντανη επιβεβαίωση της σχέσης μεταξύ των μουσικών και του κοινού, μια πολύτιμη μοιρασιά ψυχής που έχουμε όλοι ανάγκη».

“Δεν νοσταλγούμε το παρελθόν, ζητούμε το παρόν! Παίζουμε μαζί ξανά γιατί λείψαμε ο ένας στον άλλον, μουσικά και ανθρώπινα. Και γιατί μας λείψατε”

Πότε συνειδητά και πότε υποσυνείδητα όταν παρακολουθείς μπάντες και μουσικά σχήματα με μακρά πορεία, να ξανασυναντιούνται επί σκηνής, τσεκάρεις να δεις πόσο έχουν αλλάξει, αν και πόσο «το έχουν» ακόμα.

Το συγκεκριμένο σχήμα μοιάζει σαν να διανύει τα πρώτα χιλιόμετρα της πορείας του. Η φωνή του Αλκίνοου Ιωαννίδη παραμένει πραγματικά αναλλοίωτη: Η ίδια ένταση, η ίδια έκταση, η ίδια και ακόμα μεγαλύτερη εκφραστικότητα με εκείνη του νεαρού μακρυμάλλη που γνωρίσαμε από το 1993 και μετά.

Οι Καπηλίδης, Κιουρτσόγλου, Λάντσιας και Παπαστάμου, κορυφαίοι ο καθένας στην τέχνη του, δημιούργησαν ένα αρτιότατο μουσικό σύμπαν μέσα από το οποίο, με αβίαστη ροή, ξεπήδησαν πάνω από 20 τραγούδια του Αλκίνοου Ιωαννίδη.

Μιλτιάδης Παπαστάμου, Σταύρος Λάντσιας, Μιχάλης Καπηλίδης, Γιώτης Κιουρτσόγλου, Αλκίνοος Ιωαννίδης επί σκηνής

Playlist

Η συναυλία του Λυκαβηττού είναι η πρώτη τους στην Ελλάδα για αυτό το καλοκαίρι, στο οποίο θα ακολουθήσουν ακόμα αρκετές, οπότε θα αποφύγουμε το spoiler και δεν θα αναφέρουμε το playlist των τραγουδιών που έχουν επιλεγεί. Αυτό πάντως που μπορούμε να πούμε είναι αφενός ότι δύσκολα θα φύγει κανείς χωρίς να έχει ακούσει τα αγαπήμενα του τραγούδια και αφετέρου πως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επέλεξε συνειδητά να μην εντάξει σε αυτές τις συναυλίες νέα του τραγούδια. Ο λόγος είναι πολύ συγκεκριμένος:

«Δεν θα σας παίξουμε καινούργια τραγούδια μέχρι να βγούνε επίσημα, γιατί τα ανεβάζετε μετά με τα κινητά και ακούγονται όπως να ‘ναι», είπε, και εν μέσω γέλιων δικών μας και δικών του συνέχισε: «Φυσικά και σας έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, πως αν σας ζητήσω να μην ανεβάσετε κάτι, πραγματικά θα το κάνετε, αλλά δεν πειράζει».

Διάλογος με το κοινό

Τη Δεύτερα το βράδυ στον Λυκαβηττό, ήταν σαν να «έτρεχαν» δύο παράλληλοι διάλογοι με το κοινό.

Ο ένας ήταν μέσω των τραγουδιών, της μουσικής, των χειροκροτημάτων, του χαμηλώματος της έντασης των ενισχυτών και των ηχείων για να ακούγεται η φωνή του κοινού ταυτόχρονα με αυτήν του Αλκίνοου.

Ο δεύτερος ήταν ένας άμεσος και αυθόρμητος διάλογος του τραγουδοποιού με το κοινό του, ενδιάμεσα των τραγουδιών.

Παραγγελιές

Δεν είχαν ακουστεί καλά – καλά τρία τραγούδια, ο Ιωαννίδης κούρδιζε την κιθάρα του και δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσει την εισαγωγή για το επόμενο τραγούδι, ακούστηκαν αμυδρά και μεμονωμένα κάποια πρώτα αιτήματα – παραγγελιές.

«Α…ναι. Πείτε μου… Έχω λίγη δουλειά…αλλά πείτε μου» απάντησε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κουρδίζοντας.

Το αίτημα για κάποιο τραγούδι (που δεν ακούγαμε οι υπόλοιποι ποιο ήταν) συνεχίστηκε για να λάβει την απάντηση:

«Είναι πολύ νωρίς για αυτό που κάνετε…Δεν το θυμάμαι [το τραγούδι αυτό]. Μην το ξαναζητήσετε».

Αλκίνοος Ιωαννίδης, Λυκαβηττός Ιούνιος 2025

Η μπλούζα και τα συνθήματα

Και στον Λυκαβηττό, όπως και σε άλλες συναυλίες ο Αλκίνοος Ιωαννίδης φόρεσε την μπλούζα που είναι αφιερωμένη στη μνήμη του 27χρονου Βασίλη Μάγγου, συγχωριανού του όσο ο τραγουδοποιός ζούσε στο χωριό Σταγιάτες Πηλίου, που έφυγε από τη ζωή το καλοκαίρι του 2020, έναν μήνα μετά από καταγγελία που είχε κάνει για άγριο ξυλοδαρμό του από αστυνομικούς. Η εκδίκαση της υπόθεσης βρίσκεται σε εξέλιξη και έχουν ήδη καταδικαστεί ορισμένοι εκ των εμπλεκομένων αστυνομικών.

Απαντώντας σε κάποιο σχόλιο για την μπλούζα του, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αναφέρθηκε στο «γειτονόπουλο, που ζούσε δίπλα από το σπίτι στο χωριό» δηλώνοντας πώς θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι αυτοί που φταίνε πρέπει να πληρώνουν. Τότε κάποιος από το κοινό ξεκίνησε σύνθημα κατά της αστυνομίας, λαμβάνοντας την απάντηση του Ιωαννίδη:

«Σας ευχαριστώ…εντάξει…αλλά δεν μου αρέσουν τα συνθήματα. Σας το έχω ξαναπεί. Σαν κάτι στρατιωτικό από την ανάποδη μου φαίνονται».

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αποτελεί σίγουρα παράδειγμα ανθρώπου που έχει ξεκάθαρες απόψεις για όσα συμβαίνουν γύρω του και που δεν θα διστάσει να τις εκφράσει, πάντα φυσικά με σεβασμό και ψυχραιμία, ασχέτως αν αυτές ταυτίζονται ή όχι με τις απόψεις του με την στενή και ευρεία έννοια ακροατηρίου του.

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και η κιθάρα του στο encore της συναυλίας

Encore

Eίχαν ακουστεί πάνω από είκοσι κομμάτια όταν ήρθε η ώρα του φινάλε και φυσικά του encore. Mετά από την πρώτη υπόκλιση και τα ολόθερμα χειροκροτήματα του κοινού, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ξαναβγήκε στη σκηνή, μόνος με την κιθάρα του. Ύστερα από δύο αγαπημένες επιτυχίες, δεν παρέλειψε να ξεκινήσει, και τότε, έναν αυθόρμητο διάλογο με το κοινό, σχετικά με το ποιες παραγγελιές μπορούν να ικανοποιηθούν και ποιες όχι.

«Αχ δεν μπορώ να το παίξω αυτό. Σόρυ. Άκου το στο Youtube»,

«Δεν θα το πω αυτό, συγγνώμη. Κατά περιόδους με κουράζει»,

«Την “Aράχνη” ε; Με δυσκολεύει η εισαγωγή ρε γαμώτο. Θα παίξω όμως ένα άλλο ενός άλλου», και προς μεγάλη ικανοποίηση του κοινού είπε την αγαπημένη του «Σιωπή» από Ξύλινα Σπαθιά και Παύλο Παυλίδη.

Η υπόλοιπη μπάντα ξαναβγήκε στη σκηνή και, ύστερα από συνολικά 6 τραγούδια encore, έδωσαν ένα οριστικό φινάλε γεμάτο ρυθμό. Τα φώτα άναψαν και στα πρόσωπα όλων υπήρχε το χαμόγελο της ικανοποίησης, της σκέψης ότι «πολύ καλά κάναμε και ήρθαμε».

Στην υπομονετική κατάβαση των εκατοντάδων πεζών από τον λόφο του Λυκαβηττού ακούς σκόρπιες κουβέντες:

«Πάντα πολύ ωραίος ο Αλκίνοος ρε φίλε»

« – Ε όχι και βγήκε εκτός ρυθμού ρε, τι λες;

Πας καλά ρε, δεν λέω για τον Αλκίνοο. Για σένα λέω. Τόσα χρόνια πάντως σ’ έχω συνηθίσει.
« – Τι άλλο θα πάμε να ακούσουμε;

Θα μπω να ψάξω και θα σου πω να πάμε σίγουρα και σε άλλο live αυτήν την εβδομάδα. Καλοκαίρι είναι. Κάθε βράδυ σπίτι με το κινητό, δεν λέει».

Σκέφτηκα να πω στις δύο αυτές κυρίες για ΤΟ ΒΗΜΑ Encore, τον απόλυτο οδηγό για τα live του φετινού καλοκαιριού, από το ΒΗΜΑ, με ιστορίες, αφιερώματα και όλες τις χρήσιμες πληροφορίες, αλλά απέφυγα τελικά το επιθετικό marketing.