Το γεγονός ότι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο είναι μια διασημότητα που δεν ανοίγεται εύκολα, είτε δημοσίως, είτε ή σε συνεντεύξεις (αν μπορούμε να πούμε ότι ανοίγεται και καθόλου), επιβεβαιώθηκε το μεσημέρι της Τετάρτης 14 Μαΐου, κατά τη διάρκεια του «ραντεβού» του με το κοινό της αίθουσας Κλοντ Ντεμπισί. Ως γνωστόν, κάθε χρόνο στις Κάννες, μια θρυλική προσωπικότητα του κινηματογράφου καλείται να μοιραστεί στιγμές της ζωής της με τον κόσμο. Φέτος, στη θέση αυτή κάθισε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο που την περασμένη Δευτέρα τιμήθηκε από το φεστιβάλ με έναν ειδικό Χρυσό Φοίνικα για το σύνολο της καριέρας του.
Τη συζήτηση οργάνωσε ο σκηνοθέτης JR, ο οποίος εδώ και καιρό συνεργάζεται με τον Ντε Νίρο σε ένα κινηματογραφικό σχέδιο που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ντοκιμαντέρ. Αποσπάσματα αυτής της «δουλειάς σε εξέλιξη» παρουσιάσθηκαν κατά τη διάρκεια της συζήτησης. Το εν λόγω ντοκιμαντέρ ξεκίνησε από μια επίσκεψη του JR στο στούντιο του πατέρα του Ντε Νίρο, ζωγράφου Ρόμπερτ Ντε Νίρο (1922- 1993), την οποία ο JR κινηματογράφησε.
Η ιδέα που γεννήθηκε ήταν ένα ντοκιμαντέρ για τον πατέρα του Ντε Νίρο, ο οποίος δεν έγινε ποτέ ιδιαίτερα γνωστός στον χώρο των εικαστικών και εν τέλει επισκιάσθηκε πλήρως από την επιτυχία του γιού του. Στην πορεία ωστόσο, ο JR και ο Ντε Νίρο συμφώνησαν να συνεχίσουν τα γυρίσματα (όποτε ο Ντε Νίρο είχε τον χρόνο), προκειμένου να γίνει κάτι πάνω στον ίδιο τον ηθοποιό. «Κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει ή ποιο θα είναι το αποτέλεσμα», είπε ο ίδιος ο Ντε Νίρο. «Ότι βγει, βγήκε. Θα δούμε»
Βέβαια, όταν έχεις μπροστά σου τον ηθοποιό που έχει παίξει σε ταινίες όπως οι «Ταξιτζής», «Οργισμένο είδωλο», «Τα καλά παιδιά», «Το ακρωτήρι του φόβου», «Ο νονός 2», «Ένταση», «Ο ελαφοκυνηγός», «Δαιμονισμένος άγγελος» και «Κάποτε στην Αμερική», αυτό που περιμένεις είναι να ακούσεις κάτι για αυτές τις ταινίες και τη σχέση του μαζί τους. Ωστόσο, αυτό δεν έγινε στο «Ραντεβού με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο». Μόνο όταν δόθηκαν ερωτήσεις και από το κοινό και ένας ιταλός δημοσιογράφος, τον ρώτησε πότε ερωτεύτηκε τον κινηματογράφο, ο ηθοποιός ανοίχτηκε κάπως και μίλησε για τα πρώτα του ινδάλματα, τον Μάρλον Μπράντο, τον Μοντγκόμερι Κλιφτ και τον Τζέιμς Ντιν.
Όσο για το πού βρίσκεται ο κινηματογράφος σήμερα, ο Ντε Νίρο είπε: «Δεν ξέρω πλέον καν τι είναι ο κινηματογράφος, πόσο μάλλον πού πηγαίνει ο κινηματογράφος σήμερα. Θα δούμε. Το μόνο που ξέρω είναι να αφηγούμαι ιστορίες για την οθόνη. Τη μεγάλη κατά προτίμηση».
Κάτι πολύ προσωπικό πάντως που ο Ντε Νίρο μοιράστηκε με το κοινό είναι ότι του αρέσει να φυλάει πράγματα. «Από τις ταινίες στις οποίες έχω εργαστεί, ήθελα να κρατώ κάτι. Αντικείμενα, ρούχα που φορούσαν οι ήρωές μου, τέτοια πράγματα. Δεν ξέρω γιατί τελικά, τα πράγματα έγιναν τόσο πολλά και χρειάστηκε να βρω ειδικό χώρο για να τα φυλάξω. Ίσως και αυτά να είναι κληροδοτήματα στα παιδιά μου».
Προς το τέλος της κουβέντας, ενώ το μικρόφωνο είχε δοθεί στο κοινό για ερωτήσεις, μια κοπέλα από τη Γεωργία ρώτησε τον Ντε Νίρο τον λόγο για τον οποίο πιστεύει ότι ο κόσμος έχει φτάσει στο σημείο όπου έχει φτάσει σήμερα. «Καλή ερώτηση», απάντησε ο Ντε Νίρο. «Κάποιοι άνθρωποι παίρνουν τον έλεγχο είτε για τα χρήματα, είτε για την εξουσία, είτε για οτιδήποτε. Πιστεύω ότι θα είχαν μεγαλύτερη εξουσία, αν έκαναν το σωστό και έπαιρναν τον κόσμο μαζί τους, αφήνοντας να παίρνονται συλλογικά οι αποφάσεις. Γιατί δεν το κάνουν; Δεν το καταλαβαίνω».
Και πρόσθεσε: «Ο κόσμος πρέπει να κρατά αυτό που είναι καλό. Και πιστεύω μέσα τους, οι άνθρωποι ξέρουν τι είναι καλό. Όπως ξέρουν πολύ καλά τι δεν είναι σωστό αυτοί που δεν κάνουν το σωστό. Όμως τελικά πιστεύω ότι το καλό πάντα επιπλέει. Όπως συμβαίνει με κάτι που ρίχνουμε στο νερό και αν δεν βαρύ και βουλιάξει, θα βγει και πάλι επάνω στην επιφάνεια».
