Γύρω από μεγάλο κεντρικό τραπέζι κάθισαν όσοι, από το πολυπληθές ακροατήριο, αντιστοιχούσαν στις σκούρες δερμάτινες πολυθρόνες. Οι υπόλοιποι μοιράστηκαν σε παραταγμένες καρέκλες ή όρθιοι σε τοίχους και διαδρόμους. Στη σάλα «χώρεσαν» επίσης από τη μία η μεγάλη συζήτηση για το Ταμείο Ανάκαμψης και από την άλλη η ατέρμονη κουβέντα για την περιβόητη «ανάκαμψη» της ενιαίας Κεντροαριστεράς – στο παρόν ή στο μέλλον.
Η συνύπαρξη στην εκδήλωση του οικοδεσπότη ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νικόλα Φαραντούρη με τον βουλευτή του ΠαΣοΚ Παύλο Γερουλάνο είχε προκαλέσει συνειρμούς από μέρες. Ούτως ή άλλως «μιλούν αρκετά οι δυο τους» ομολογούσε στο Βήμα άνθρωπος που γνωρίζει καλά τους δυο Κεφαλλονίτες πολιτικούς. Κι ας εδρεύει πλέον ο ένας στις Βρυξέλλες κι ο άλλος στην Αθήνα. Γιατί τώρα όμως; Τι θα ειπωθεί άραγε;
Δίπλα ακριβώς κι ο Δημήτρης Παπαδημούλης από τη Νέα Αριστερά. Εκ δεξιών του ο Διονύσης Τεμπονέρας, υπέρμαχος των συνεργασιών που επανήλθε προσφάτως στα δρώμενα του ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντί τους ο Γιάννης Δραγασάκης, «τσάρος» της Οικονομίας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Τσίπρα. Όπως κι ο πρώην υπουργός Επικρατείας, Αλέκος Φλαμπουράρης.
Παρόντες και συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού. Παραπέρα η Κατερίνα Μπατζελή, πρώην ευρωβουλευτής και υπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου. Διαγώνια αριστερά της κι ο Πέτρος Κόκκαλης από τον Κόσμο. Κάμποσοι μαζεμένοι ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο για ν’ αποφευχθεί η σκόνη που σηκώνεται σε ανάλογες περιπτώσεις.
«Δεν ξέρουν την Κεντροαριστερά, δεν ξέρουν την Κεφαλλονιά»
«Να ανησυχείτε, αν έρθει η στιγμή να συζητήσουμε προγραμματικά» έσπευσε να εξηγήσει πρώτος-πρώτος ο Π. Γερουλάνος φρενάροντας όλες εκείνες τις υπόνοιες που αναπτύσσονται και φωλιάζουν στο μυαλό του καθενός για κοινοβουλευτικές συμμαχίες και κυβερνητικές συνεργασίες.
«Όσοι τα γράφουν αυτά, δεν ξέρουν τα πράγματα, δεν ξέρουν την Κεντροαριστερά, δεν ξέρουν την Κεφαλλονιά» συμπλήρωνε κατηγορηματικά ο βουλευτής του ΠαΣοΚ για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις. Διότι τέτοιες πρωτοβουλίες λαμβάνονται, όπως διευκρίνισε παραστατικά, «σε σπίτι με καφέ, τσιγάρα, κρασί κι έως ότου κάποιος αποχωρήσει διαφωνώντας».
Αφήστε που για να ομονοήσουν οι Ληξουριώτες κι οι Αργοστολίτες θα πρέπει, απ’ όσο καταλάβαμε από τα λεγόμενά τους, να έρθει ο κόσμος ανάποδα. «Αυτό είναι πιο πιθανό να το πετύχει ο κ. Μητσοτάκης με τις πολιτικές του» κατέληξε βιτριολικά ο κ. Γερουλάνος. Για να υπενθυμίσει από πού κρατά η σκούφια των δύο βασικών ομιλητών.
«Στο 25% η πραγματική απορρόφηση – Τροχονόμος το κράτος»
Όχι φυσικά πως η εκδήλωση που οργάνωσε χθες Παρασκευή (17/1) ο Νικ. Φαραντούρης δεν ήταν αμιγώς πολιτική, σε μια χρονική περίοδο που η διαχείριση του Ταμείου Ανάκαμψης κρίνεται καθοριστική για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Η συζήτηση επικεντρώθηκε στη μέχρι τώρα χρήση των κονδυλίων, στις νέες ευκαιρίες αξιοποίησης και στην ανάγκη για διαφάνεια, λογοδοσία και δικαιοσύνη επί της διαχείρισης των ευρωπαϊκών πόρων.
Η έρευνα του Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών κατέδειξε, με στοιχεία που είχε συγκεντρώσει ως τις 30 Οκτωβρίου, μια αδυσώπητη εικόνα. Ότι ως τώρα κι ελάχιστα πια πριν από την εκπνοή του Προγράμματος (2026) η «πραγματική απορρόφηση» των ευρωπαϊκών κονδυλίων του Ταμείου, «αυτή που μας ενδιαφέρει» όπως εξήγησε ο διευθυντής του ΕΝΑ Παναγιώτης Κορκολής, έχει φτάσει μόλις στο 25%. Ούτε καν 1% παραπάνω.
Ο ίδιος παρέθεσε διάφορα παραδείγματα και συμπεράσματα με βάση τους αριθμούς, καταλήγοντας πως υπάρχει ένας διαρκής αποκλεισμός μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ενόσω απουσιάζουν οι στοχεύσεις κι έχουν υποχωρήσει οι δημόσιες πολιτικές. «Στην καλύτερη περίπτωση έχουμε ένα κράτος – τροχονόμο, όχι ένα αναπτυξιακό κράτος» υποστήριξε σχετικώς ο κ. Κορκοκλής.
«Τα μυστικά του βάλτου» και ο «Μεσοπόλεμος»
Όλο αυτό παρόλο που κατά τον Δημ. Παπαδημούλη, εκ των εισηγητών και διαπραγματευτών του Ταμείου Ανάκαμψης, «η Ελλάδα συγκριτικά με το ΑΕΠ της παίρνει τα περισσότερα χρήματα από τις 27 χώρες – μέλη». Είτε όμως δεν φροντίζει να τα εκμεταλλευτεί καταλλήλως είτε καταλήγουν σε «πολλές απευθείας αναθέσεις και εικονικούς διαγωνισμούς». Ιδίως σε ό,τι αφορά την «ψηφιακή μετάβαση».
«Τα μυστικά του βάλτου» ήταν ο τίτλος που χρησιμοποίησε ο Π. Γερουλάνος για να εξηγήσει ότι τα χρήματα παραμένουν αναξιοποίητα και λιμνάζουν εξαιτίας ανεπαρκών κυβερνητικών χειρισμών. «Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» τόνισε επίσης, με συνέπεια και στη βάση «να μην υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις» που θα προφέρουν αποτέλεσμα.
Ο Νικ. Φαραντούρης χαρακτήρισε το Ταμείο Ανάκαμψης ως την τελευταία μεγάλη ευκαιρία της χώρας προκειμένου να ορθοποδήσει. «Ο χρόνος κοντοζυγώνει» προέβλεψε και ανέπτυξε την ανάγκη σωστότερης διάχυσης των πόρων ως ένας συνεπής φεντεραλιστής – όπως αυτοπροσδιορίστηκε. «Πρέπει να τρέξουμε και να επιμείνουμε για άλλα εργαλεία» προέτρεψε από τη δική του πλευρά ο Δημ. Παπαδημούλης υπό την προϋπόθεση πως ακολούθως θα υπάρξει «αξιοποίηση, όχι απλή απορρόφηση πάνω στην τούρλα του Σαββάτου».
Η ώρα του κρασιού
Αν όντως «η εποχή θυμίζει Μεσοπόλεμο», όπως συμπέρανε ο κ. Γερουλάνος και παράλληλα πλησιάζει «το τέλος της Ευρώπης όπως την ξέραμε» με την Ελλάδα «πάνω σ’ ένα μεγάλο ρήγμα», τότε οι μεταβολές προβλέπονται σύντομες, αλλεπάλληλες και ραγδαίες. Σε όλο το φάσμα.
Βέβαια «με το κρασί ξεχνάς τις διαφορές» ακούστηκε off the record στο τέλος της βραδιάς όταν όλοι οι παρευρισκόμενοι είχαν μαζευτεί πλέον στο φουαγιέ για ένα ποτήρι καθαρό λευκό, διαυγές ροζέ ή βαθύ κόκκινο. Ιδίως όσο «η σταθερότητα του Μητσοτάκη» ισοδυναμεί με «στασιμότητα που δεν θέλει τίποτα ν’ αλλάξει».