Ενα από τα πιο χτυπητά χαρακτηριστικά στη ζωή των μαζών, γράφει ο Ελίας Κανέτι, είναι η μανία καταδίωξης, μια ιδιαίτερη οργισμένη ευαισθησία και νευρικότητα απέναντι σε εχθρούς που έχουν μια για πάντα οριστεί ως τέτοιοι. Οπως και να συμπεριφέρονται οι «εχθροί», η μάζα βλέπει να προέρχονται από μια ατράνταχτη κακία, μια προκατειλημμένη απόφαση για την ανοιχτή ή δόλια καταστροφή της. Αυτή η περιγραφή αντικατοπτρίζει με απόλυτη σαφήνεια νομίζω αυτά που ζούμε τις τελευταίες μέρες γύρω από τα ποδοσφαιρικά – και όχι μόνο – δρώμενα.
Μια σύγκρουση χωρίς όρια, που με τη βοήθεια των καιροσκοπικών και εκτός κάθε ορίων λογικής κυβερνητικών αντιδράσεων, απειλεί να δυναμιτίσει την πολιτική και κοινωνική ατμόσφαιρα. Δυστυχώς στην Ελλάδα τα πάθη ενδημούν, με αποτέλεσμα να είναι εύκολο οπαδικοί, κομματικοί και γενικώς κάθε είδους αδικημένοι και καταπιεσμένοι στρατοί να βγουν στο προσκήνιο, απειλώντας θεούς και δαίμονες που τους κατατρύχουν. Οταν έχουν μάλιστα απέναντί τους μια φοβική εξουσία, που αντί για νόμους, δικαιοσύνη και αρχές προτάσσει ψηφοθηρικές λογικές, η κατάσταση τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί το πιο μαζικό λαϊκό άθλημα σε όλον σχεδόν τον πλανήτη. Μόνο που στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, οι φίλαθλοι αποτελούν μειοψηφία και οι οπαδοί-χούλιγκαν περισσεύουν. Ακόμα και με το Euro του 2004 που τροφοδότησε έναν γνήσιο λαϊκό ενθουσιασμό, τον τόνο έδωσαν οι κάθε λογής κάφροι που βρήκαν ευκαιρία να εκδηλώσουν τις ποικίλες ρατσιστικές και μισαλλόδοξες υστερίες τους. Γιατί, ας μην το ξεχνάμε, κάθε συλλογικό σώμα, όπως η μάζα, έχει διπλή κατεύθυνση: Μπορεί να σε συνενώνει και να σε ανεβάζει στα ύψη, αλλά μπορεί, συχνότερα μάλλον, να σε κατακρημνίζει στα βάθη.
Είτε βολεύει την εξουσία ή θέλει να πιστεύει ότι τη βολεύει, η σωματειακή δημοκρατία, όπως τη χαρακτήρισε ο Ν. Σεβαστάκης, οδηγεί σε επικίνδυνους τραγέλαφους. Σε μια ευνομούμενη δημοκρατία οπαδοί, συμφέροντα και διαμαρτυρόμενοι στρατοί δεν γίνεται ούτε να επιβάλλουν ούτε να αγνοούν τους νόμους επειδή έτσι τους βολεύει.
Προφανώς δεν είναι εύκολο, ούτε απλό για μια κυβέρνηση να αγνοήσει αυτές τις εκρήξεις οργανωμένων παθών και συμφερόντων. Αλλά η υποταγή σε αυτές αποτελεί τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη. Γιατί και την εκτόνωσή τους δεν πετυχαίνει και το κράτος δικαίου ευτελίζει και το κύρος και την αξιοπιστία της υπονομεύει…
