Μπορεί η ελπίδα να πεθαίνει τελευταία, αλλά όσοι ήλπιζαν ότι η ευρεία συναίνεση που επιτεύχθηκε στην εκλογή της Προέδρου της Δημοκρατίας θα μπορούσε να έχει και συνέχεια, μάλλον θα πρέπει να περιμένουν πολύ ακόμα. Η Παιδεία, που υποτίθεται ότι όλοι θεωρούν ως ένα από τα σημαντικότερα θέματα εθνικής πολιτικής, αντιμετωπίζεται για μια φορά ακόμα ως πρόσφορο πεδίο κομματικών συγκρούσεων, ως αφορμή για να έρθουν στην επιφάνεια όλα τα πολιτικά πάθη και οι διχαστικές αντιπαραθέσεις που οδήγησαν στην κατάρρευση της χώρας.
Βολευόμαστε επί χρόνια, επί δεκαετίες να κουκουλώνουμε τα προβλήματα, να παίρνουμε ημίμετρα και να παριστάνουμε ότι τα λύνουμε. Πόσες δεκαετίες κυβερνήσεις και κόμματα δεν γνωρίζουν, δεν έχουν διαχειριστεί το θέμα των κολεγίων, αλλά δεν τολμούν να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα. Είτε παριστάνουν τους προστάτες της δημόσιας εκπαίδευσης είτε χαϊδεύουν τα αφτιά συνδικαλιστών, αδιόριστων εκπαιδευτικών και πάει λέγοντας. Θα πει κάποιος, όταν δεν τολμούν να επιβάλουν την αξιολόγηση σε όλο το φάσμα της Παιδείας, πώς θα βάλουν κανόνες στα κολέγια; Προτιμούν να παριστάνουν τους κήνσορες αντί να τολμήσουν να αντιμετωπίσουν με σοβαρότητα και υπευθυνότητα το πρόβλημα.
Φτάνουμε έτσι στο αμήν, και βέβαια όποια ρύθμιση καταλήγει προβληματική και συγκρουσιακή. Με ανακοινώσεις διαμαρτυρίας με πορείες και λάβαρα αντίστασης δυστυχώς το πρόβλημα δεν λύνεται. Απλώς προσαρμοζόμαστε σε μια αναγκαιότητα, επιβεβλημένη έξωθεν, στο κατώτερο δυνατό επίπεδο. Δίνουμε αναπόφευκτα επαγγελματικά δικαιώματα, αλλά φυσικά το ποιος και πώς θα κρίνει την επάρκειά τους να διδάξουν το αφήνουμε στην άκρη.
Γιατί φυσικά δεν βολεύει κανέναν να ορίσει αυστηρούς κανόνες στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ, γιατί έτσι θα αντιδράσουν πάλι οι απόφοιτοι των δημόσιων πανεπιστημίων, που θεωρούν ότι το πτυχίο είναι επαρκές διαβατήριο για τις γνώσεις τους.
Μέχρι πότε όμως θα κλείνουμε τα μάτια στην παγκόσμια πραγματικότητα και θα υπονομεύουμε όσα ΑΕΙ και όσους πανεπιστημιακούς δασκάλους προσπαθούν να ανταγωνιστούν επάξια τη διεθνή πανεπιστημιακή κοινότητα. Ενθουσιαζόμαστε με όσους Eλληνες διαπρέπουν στο εξωτερικό, αλλά εδώ τους θεωρούμε ακατάλληλους να προσφέρουν τα φώτα τους. Ιδρύουμε σωρηδόν τμήματα, χωρίς καμία υποδομή, για να βολέψουμε συντεχνίες, παρέες και ψηφοφόρους, αλλά τα κολέγια αποτελούν αιτία πολέμου.
Είναι τραγικό για το μέλλον της χώρας και τις νέες γενιές ότι το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί επιτέλους να διαμορφώσει την ελάχιστη, τουλάχιστον, συναίνεση για να προχωρήσουν οι αλλαγές, που όλοι ομολογούν ότι χρειάζονται, ώστε να ανασυνταχθεί όλο το φάσμα της ταλαίπωρης Παιδείας.
