Η παράταση στον αγώνα της Αγγλίας με την Κολομβία ολοκληρώνεται. Το σκορ στο 1-1, όπερ σημαίνει… πέναλτι.
Μια πονεμένη λέξη για τους Άγγλους.
Ο δρόμος προς τον τελικό είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Το μόνο που μένει είναι να προκριθεί η Αγγλία επί της Κολομβίας στα πέναλτι.
Μοναδικό εμπόδιο; 26 χρόνια -και μια εξαίρεση- αποτυχημένων προσπαθειών. Έξι αποκλεισμοί σε μεγάλα τουρνουά με ήττα στη διαδικασία των πέναλτι και ποσοστό επιτυχίας μόλις 14%.
Μια μόνο νίκη, το 1996 απέναντι στην Ισπανία και αποκλεισμός την ίδια χρονιά, στην επόμενη φάση από τη Γερμανία -φυσικά- στα πέναλτι.
Τρία Μουντιάλ (αρχής γενομένης αυτό του 1990) και τρία Euro (μέχρι και αυτό του 2016) οι Άγγλοι είχαν αποχαιρετήσει τη διοργάνωση από αποκλεισμό στα πέναλτι.
Φαλκάο, Κουαδράδο, Μουριέλ και Κέιν, Ράσφορντ ευστοχούν για Κολομβία και Αγγλία αντίστοιχα. Ο Χέντερσον παίρνει τη μπάλα και κάνοντας «κολπάκια» και πηγαίνει προς την άσπρη βούλα. Η εκτέλεση του ήταν καλή, όμως η επέμβαση του Οσπίνα ακόμα καλύτερη.
Οι Κολομβιανοί πανηγυρίζουν, οι Άγγλοι σωπαίνουν. Τόσοι αποκλεισμοί σε αυτή την «καταραμένη» διαδικασία περνούν μπροστά από τα μάτια και του τελευταίου οπαδού των «Τριών Λιονταριών».
Ουρίμπε και Μπάκα θα αστοχήσουν, με τον Τρίπιερ να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα ενδιάμεσα για την ισοφάριση.
Η ώρα του Ντάιερ. Ένα πέναλτι που δεν μπορεί να χαθεί. Πέναλτι που δεν εκτελεί ένας άνθρωπος, αλλά 53 εκατομμύρια, όσος ολόκληρος ο πληθυσμός της Αγγλίας.
Η μπάλα στα δίχτυα. Τα συναισθήματα αντιστρέφονται. Οι Άγγλοι στους «8», οι Κολομβιανοί σπίτι τους.
Η κατάρα των Άγγλων στα πέναλτι «έσπασε». Ίσως έπρεπε να γίνει. Ίσως αυτό να ήταν η αρχή της κατάκτησης του Μουντιάλ.
Όπως άλλωστε δηλώνουν με σιγουριά οι Άγγλοι: «Football is coming home».
