Πού το πάει η Τουρκία

Δεν προκάλεσε έκπληξη η έντονη αντίδραση της Τουρκίας στη σχεδόν ομόφωνη απόφαση της γερμανικής Βουλής για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Διότι αυτή είναι η αντίδρασή της κάθε φορά που το γνωστό αυτό ζήτημα εγείρεται διεθνώς. Αυτό όμως που προκαλεί έκπληξη είναι ότι η Αγκυρα συνεχίζει να αρνείται ένα επιβεβαιωμένο από όλες τις ιστορικές πηγές θλιβερό γεγονός, για το οποίο δεν φέρει καμία ευθύνη το σημερινό τουρκικό καθεστώς. Διότι ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία, σε συνεργασία με την τότε γερμανική αυτοκρατορική κυβέρνηση, που ασκούσε την ουσιαστική διοίκηση του τουρκικού στρατού υπό τον στρατηγό Λίμαν φον Σάντερς, η οποία διέταξε τη σφαγή και τον εκτοπισμό των Αρμενίων το 1915. Και είναι προς τιμήν της γερμανικής Βουλής που αναγνώρισε παράλληλα ότι «η Γερμανία δεν έκανε τίποτα για να εμποδίσει αυτό το έγκλημα», χαρακτηρίζοντας την πράξη αυτή «ντροπή».

Και ενώ οι σημερινοί Γερμανοί δεν διστάζουν να καταδικάσουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο μια μελανή σελίδα της ιστορίας τους, όπως το έχουν πράξει και με άλλες, γνωστές σε όλους μας ανάλογες σελίδες, οι Τούρκοι αρνούνται να το πράξουν, εμμένοντας μάλιστα σε απαράδεκτες θεωρίες, οι οποίες δεν έχουν καμία ιστορική βάση. Εδώ ακόμη και οι πανίσχυρες Ηνωμένες Πολιτείες δεν δίστασαν να αναγνωρίσουν τα λάθη του παρελθόντος, όπως έδειξαν οι πρόσφατες επισκέψεις του προέδρου Ομπάμα στη Χιροσίμα, στην Κούβα και στο Βιετνάμ, ενώ οι προαιώνιοι εχθροί Γάλλοι και Γερμανοί έδωσαν τα χέρια, με αποτέλεσμα να τεθούν οι βάσεις για τη δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης. Και το έπραξαν αυτό ακριβώς επειδή αισθάνθηκαν ισχυροί. Κάτι το οποίο, προφανώς, δεν αισθάνονται οι Τούρκοι σήμερα, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις του μεγαλομανούς Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος έχει καταφέρει να τα βάλει με όλον τον κόσμο.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η Αγκυρα έχει αυτή τη στιγμή ανοιχτούς λογαριασμούς όχι μόνο με τη Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ενωση γενικότερα (καθώς απειλεί τώρα να τινάξει στον αέρα τη γνωστή συμφωνία για τους πρόσφυγες), αλλά και με τις Ηνωμένες Πολιτείες, λόγω της αμερικανικής στήριξης προς τους κούρδους μαχητές στον αγώνα κατά των τζιχαντιστών, και με τη Ρωσία, μετά την κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους. Για να μη μιλήσουμε για την Ελλάδα και τη Θράκη, καθώς και για τις συνεχιζόμενες παραβιάσεις στο Αιγαίο, όπου τώρα ζητάει την οριστική απομάκρυνση των πλοίων του ΝΑΤΟ, μετά τα εμπόδια που είχε θέσει για την επέκταση της δράσης τους στις περιοχές στις οποίες αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία. Ετσι προφανώς αντιλαμβάνεται την προβολή της ισχύος της, χωρίς να έχει το θάρρος να αναγνωρίσει παράλληλα τα ιστορικά της σφάλματα.