Κρίση ηγεσίας στην Ευρώπη

Απαρατήρητη πέρασε την περασμένη εβδομάδα η δήλωση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ότι η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού οφείλεται στην υπερβολική παρέμβαση των Βρυξελλών στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων και ότι το βάρος των αποφάσεων θα πρέπει να μετατεθεί στις χώρες-μέλη της ΕΕ. Μια δήλωση που έρχεται να ρίξει νερό στον μύλο των ευρωσκεπτικιστών τις παραμονές του δημοψηφίσματος στη Βρετανία και ενώ σήμερα διεξάγονται στην Αυστρία οι προεδρικές εκλογές, όπου για πρώτη φορά είναι πολύ πιθανόν να καταποντισθούν οι υποψήφιοι των παραδοσιακών κομμάτων (Λαϊκό και Σοσιαλδημοκρατικό) καθώς στις δημοσκοπήσεις προηγούνται οι υποψήφιοι των Πρασίνων και του ακροδεξιού Εθνικιστικού Κόμματος. Και όλα αυτά τη στιγμή που η δημοτικότητα των Μέρκελ, Ολάντ και Κάμερον, των ηγετών δηλαδή των τριών μεγάλων χωρών, καταρρέει, για διαφορετικούς για τον καθένα λόγους.

Αναδεικνύεται έτσι μια γενικότερη κρίση ηγεσίας στην ενωμένη Ευρώπη, τη στιγμή που βρίσκεται αντιμέτωπη με το τριπλό πρόβλημα της οικονομικής κατάρρευσης, των προσφυγικών ροών και της τρομοκρατικής απειλής, που αποτελεί και τη μεγαλύτερη πρόκληση της ιστορίας της. Και αντί η πρόκληση αυτή να οδηγήσει στην ενίσχυση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που εκ του αποτελέσματος θα την καθιστούσε ισχυρότερη, ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη πολιτική. Διότι ουδείς υποχρέωσε τον Ντέιβιντ Κάμερον να υποκύψει στους εκβιασμούς των ευρωσκεπτικιστών και να προκηρύξει δημοψήφισμα για το Brexit. Ενώ τα τεράστια λάθη και η προφανής πολιτική του ανεπάρκεια οδήγησαν τον Φρανσουά Ολάντ στον καταποντισμό του, με αποτέλεσμα να προηγείται τώρα η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν. Για να μη μιλήσουμε για την Ανγκελα Μέρκελ, η οποία υποχρεώθηκε σε στροφή 180 μοιρών στο Προσφυγικό και πλήρη υποταγή στον «σουλτάνο» της αναδυόμενης νεοοθωμανικής αυτοκρατορίας. Και ήλθε τώρα και ο κ. Γιούνκερ για να υπογράψει την τελική καταδίκη του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.

Κατόπιν όλων αυτών δεν είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό γιατί θριαμβεύει ο Ταγίπ Ερντογάν απέναντι σε μια αποδυναμωμένη Ευρώπη, η οποία, αντί να τον βάλει στη θέση του για τις συνεχείς ωμές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα του, εκλιπαρεί για τη βοήθειά του στο Προσφυγικό, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι η Αγκυρα ελάχιστα ενδιαφέρεται για τους πρόσφυγες και το μόνο που επιδιώκει μέσα από αυτό το απίστευτο παζάρι είναι η κατάργηση της βίζας για τους τούρκους πολίτες και τα δισεκατομμύρια της έκτακτης οικονομικής ενίσχυσης. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο τούρκος πρόεδρος με ιδιαίτερη θρασύτητα ισχυρίστηκε ότι η χώρα του έχει λιγότερο ανάγκη τις Βρυξέλλες απ’ ό,τι η ΕΕ την Τουρκία. Και έχει προφανώς δίκιο αν σκεφθούμε ότι η κυρία Μέρκελ με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου επρόκειτο να επισκεφθούν και πάλι την Τουρκία το Σάββατο.