Δύο φορές σε μία εβδομάδα ο έλληνας πρωθυπουργός εκλήθη ως παρατηρητής σε δύο συνάξεις ευρωπαίων σοσιαλιστών. Η πρώτη στο Παρίσι, υπό την αιγίδα του προέδρου Φρανσουά Ολάντ. Η δεύτερη στις Βρυξέλλες, στη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Και στις δύο περιπτώσεις, προκειμένου να επιβάλουν την παρουσία του, οι διοργανωτές επικαλέστηκαν το προηγούμενο του προέδρου της Κύπρου Δ. Χριστόφια, στον οποίο είχαν αποσταλεί στο παρελθόν ανάλογες προσκλήσεις.
Ασφαλώς ο Αλ. Τσίπρας δεν είχε κανέναν λόγο να αρνηθεί κάτι που δεν τον δεσμεύει.
Το ερώτημα είναι γιατί οι ευρωπαίοι σοσιαλιστές αισθάνονται την ανάγκη να συγχρωτιστούν με έναν άνθρωπο κι ένα πολιτικό ρεύμα με το οποίο δεν τους συνδέει τίποτα –ούτε πολιτικά, ούτε ιδεολογικά… Θα τρίζουν τα κόκαλα του Μπέμπελ και του Εμπερτ.
Είναι γεγονός ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Σε όλες τις τελευταίες εκλογές κάθε είδους (Γαλλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Γερμανία…) καταγράφει επιδόσεις στα όρια της ιστορικής συντριβής. Χωρίς χαρακτήρα και χωρίς πολιτική ταυτότητα, οι σοσιαλιστές παραπαίουν.
Αντί όμως να κοιτάξουν κατάματα το πρόβλημα, προσπαθούν να ψαρέψουν σε θολά κι αμφίβολα αριστερά νερά. Και μάλιστα με μια αφόρητη πολιτική αφέλεια, η οποία μάλλον είναι και η βασική αιτία των δεινών τους.
Ο Πέδρο Σάντσες, ας πούμε, πήρε στις πρόσφατες εκλογές το χαμηλότερο ποσοστό που έχει πάρει το PSOE αφότου εγκαθιδρύθηκε η Δημοκρατία στην Ισπανία. Αντί να πάει σπίτι του, πασχίζει τώρα να γίνει πρωθυπουργός με τις ψήφους των Podemos –οι οποίοι, ούτως ή άλλως, μαλλιοτραβιούνται και πέφτουν στις δημοσκοπήσεις…
Και οι μεν και οι δε φοβούνται πως νέες εκλογές τον Ιούνιο θα οδηγήσουν σε θρίαμβο της Κεντροδεξιάς.
Θα μπορέσει ο Τσίπρας να κάνει το προξενιό; Αυτό ελπίζει ο Σάντσες –αμφίβολο…
Γενικώς, η τουριστική αντίληψη των ευρωπαίων σοσιαλιστών για την πολιτική ζωή στην Ελλάδα τούς οδηγεί να νομίζουν ότι ο Τσίπρας είναι κάτι που δεν είναι. Μια τουριστική αντίληψη που διαπερνάει και το τελευταίο βιβλίο του φιλελεύθερου Γκι Φέρχοφσταντ.
Ακόμη και σήμερα, η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ σε μεγάλα γαλλικά έντυπα όπως η «Le Monde» ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματικότητα. Οι ανταποκρίσεις υπηρετούν την οπτική μιας καλοκάγαθης και φιλότιμης νεανικής γραφικότητας, ένα κλασικό οριενταλιστικό πρότυπο του δυτικού Τύπου.
Αυτό εξηγεί ίσως για ποιον λόγο ο πρόεδρος Ολάντ, σε ελεύθερη πτώση ο ίδιος στις δημοσκοπήσεις, εξακολουθεί να θεωρεί τον Τσίπρα επιχείρημα για το δικό του πολιτικό ακροατήριο.
Ανάλογα κίνητρα θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει στον Ματέο Ρέντσι (που προσπαθεί να χαλαρώσει τη δημοσιονομική πίεση των Βρυξελλών διότι πλησιάζουν εκλογές) ή στον Πορτογάλο Αντόνιο Κόστα (που αν και ηττημένος των τελευταίων εκλογών σχημάτισε μια κυβέρνηση με την ανοχή του μικρότερου αριστερού μπλοκ, η οποία ήδη αγκομαχά).
Εύκολα αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι οι ευρωπαίοι σοσιαλιστές περισσότερο από μια νέα πολιτική προσέγγιση έκαναν απλώς επίδειξη μιας χρόνιας πολιτικής αδυναμίας.
Κι αυτό επειδή τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή Δημοκρατία οι πολιτικές οικογένειες συγκροτούνται σε πάγιες και διαχρονικές αρχές. Δεν υπόκεινται στις σκοπιμότητες της εκλογικής συγκυρίας του ενός και του άλλου –άλλο πολιτική κι άλλο νταραβέρι.
Από αυτή την άποψη μεγαλύτερη συνέπεια επιδεικνύει το Λαϊκό Κόμμα της Κεντροδεξιάς, το οποίο ουδέποτε εκδήλωσε την πρόθεση να προσκαλέσει ως παρατηρητές στις διαβουλεύσεις του τη Μαρίν Λεπέν ή άλλους εκπρόσωπους της λαϊκιστικής Δεξιάς.
Ακόμη κι οι «σκληροί Δεξιοί» του Λαϊκού Κόμματος (όπως ο Βίκτορ Ορμπαν…) προϋπήρχαν στους κόλπους του και δεν προσκλήθηκαν επί τούτω μόλις έγιναν κυβέρνηση.
Αυτό όμως περιγράφει τελικά και την παθογένεια του ευρωπαϊκού σοσιαλισμού που βρίσκεται στη βάση της αποδυνάμωσής του.
Διότι είναι η έλλειψη σταθερών αρχών που παράγει ασυνέπεια. Και οδηγεί σε μόνιμους τακτικισμούς και στην ξεφτίλα άλλοτε να κυβερνούν με τη Μέρκελ κι άλλοτε να προσκαλούν τον Τσίπρα.

Μπράβο, Φώφη!
Η απάντηση της Φώφης στην πρόεδρο του Αρείου Πάγου δεν ήταν η απάντηση μιας Φώφης σε μια δικαστικό.
Ηταν η αυτονόητη απάντηση όλων των δημοκρατικών πολιτών της χώρας σε μια επιχείρηση πολιτικού ελέγχου της Δικαιοσύνης και σε μια απόπειρα χειραγώγησης της πολιτικής στο όνομα της Δικαιοσύνης.
Ζήτημα στοιχειώδους Δημοκρατίας. Σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα θα είχαν σηκωθεί κι οι πέτρες.
Ηταν όμως πραγματικά η απάντηση όλων; Πλην Λακεδαιμονίων.
Η «Αυγή» ανακάλυψε μια «Προκαταρκτική επίθεση Γεννηματά στη Δικαιοσύνη».
Πράγμα που αποκαλύπτει την αντίληψη περί Δικαιοσύνης που έχουν στην Αριστερά. Και αποδεικνύει ότι δεν αρκεί να συναναστρέφεσαι δημοκράτες στην Ευρώπη για να γίνεις ευρωπαίος δημοκράτης.
Ή το έχεις ή δεν το έχεις.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ