Αρχίζει το πάρτι!

Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης νόμιζε ότι η αναμέτρηση με τον Αλέξη Τσίπρα είναι μια ευγενής άμιλλα που κρίνεται στο επίπεδο της αριστείας και της επάρκειας, θα πρέπει να αναθεωρήσει ταχύτατα τις απόψεις του.

Καλώς ή καλώς, η πολιτική δεν είναι άθλημα για ευγενικά παιδιά, ούτε η Ελλάδα είναι Αγγλία για να την κυβερνά ο Ντέιβιντ Κάμερον.

Μου κάνει, ας πούμε, εντύπωση ένα πράγμα. Σε κανένα από τα μεγάλα κοινοβούλια της Ευρώπης δεν έχω εντοπίσει ίχνη εκτεταμένης και επαναλαμβανόμενης συζήτησης περί διαφθοράς.

Επειδή εκεί δεν υπάρχει διαφθορά; Ασφαλώς όχι. Μόλις πρόσφατα διατάχθηκε νέα ανάκριση κατά του πρώην προέδρου της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί σε μια υπόθεση εκλογικής χρηματοδότησης –για να μην αναφερθώ σε παλαιότερα περιστατικά…

Απλώς στις πολιτισμένες χώρες η διαφθορά και η διαπλοκή είναι παγίως υπόθεση της Δικαιοσύνης. Ούτε της Βουλής ούτε της εκάστοτε κυβέρνησης ούτε των κομμάτων. Δεν αποτελεί επιχείρημα για λαϊκή κατανάλωση.

Αντιθέτως, στις μέρες μας και στα μέρη μας η πολιτική έχει εξελιχθεί σε έναν ατέλειωτο καβγά χωρίς προκαθορισμένους κανόνες και σαφή όρια.

Στο τέλος δεν κερδίζει ο καλύτερος ούτε ο εντιμότερος ούτε καν ο ικανότερος. Κερδίζει εκείνος που θα ρίξει τις περισσότερες και θα φάει τις λιγότερες.

Το σημειώνω αυτό διότι ο Μητσοτάκης έκλεισε δύο μήνες στην αρχηγία και η περίοδος χάριτος εξέπνευσε. Τώρα αρχίζει το πάρτι.

Υποθέτω ότι πήρε το μήνυμα –σε δύο μέρη.

Μέρος πρώτο, ο Πρωθυπουργός τον καλεί στη Βουλή για μια συζήτηση περί Δικαιοσύνης –κατά σύμπτωση μόλις έσκασε η υπόθεση Παπαγγελόπουλου…

Η επιστολή του Πρωθυπουργού προς τον Πρόεδρο της Βουλής προδιαθέτει ότι θα ακούσουμε και πάλι τα γνωστά για τη διαπλοκή, τα «κέντρα», το κατεστημένο, τις τηλεοπτικές άδειες, τους εισαγγελείς, τα «άνευ εγγυήσεων τραπεζικά δάνεια» (είναι η μόνη παγκοσμίως χρηματοπιστωτική συναλλαγή που αξιολογείται όχι από τράπεζα αλλά από… κυβέρνηση!), τη λίστα Λαγκάρντ και τη λίστα Μπάγερ Λεβερκούζεν.

Είναι το σύμπαν στο οποίο ζει η «Αυγή» –θυμώνει για τον Παπασταύρου αλλά δακρύζει για τον Παπαγγελόπουλο!

Οπως είναι εξίσου προφανές ότι και ο Μητσοτάκης με τη σειρά του δεν θα βάλει τη γάτα του (των Ιμαλαΐων…) να κλάψει –θα πει κι αυτός τα δικά του για τους άλλους.

Με άλλα λόγια, μάλλον θα ζήσουμε μια νέα λασπομαχία, λες κι η χώρα δεν έχει κρισιμότερα και σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσει.

Μέρος δεύτερο, μέσα στη ΝΔ και με αφορμή την υπόθεση Παπαγγελόπουλου δίνει σημάδια ζωής η «παράγκα» που (με την ευγενή χορηγία της «Αυγής»…) πασχίζει να μετατρέψει την αξιωματική αντιπολίτευση σε θυγατρική της κυβέρνησης.

Η «παράγκα» αυτή ακούει συχνά στην επωνυμία «καραμανλικοί» αλλά μάλλον από ασέβεια στον ιδρυτή της παράταξης.

Στην πραγματικότητα δεν υπηρετεί κανένα πολιτικό, ιστορικό ή ιδεολογικό χαρακτηριστικό. Είναι απλώς ένα κύκλωμα νταραβεριτζήδων που προσπαθούν να κινήσουν διάφορα νήματα συναλλαγής και εξυπηρέτησης ίδιων επιδιώξεων.

Είναι χαρακτηριστική, ας πούμε, η στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας παλαιότερα αλλά και κατά την πρόσφατη σύσκεψη αρχηγών. Οπως είναι χαρακτηριστική και η απροθυμία ορισμένων βουλευτών να κάνουν τη δουλειά τους, δηλαδή αντιπολίτευση.

Ο Ν. Κακλαμάνης μάλιστα επέπληξε δημοσίως τον αντιπρόεδρο του κόμματος Αδ. Γεωργιάδη επειδή επετέθη στον Παπαγγελόπουλο.

Αν κάποιος θεωρούσε ότι μετά την ήττα τους στην εσωκομματική αναμέτρηση θα παραιτηθούν των φιλοδοξιών τους μάλλον έκανε λάθος. Το νταραβέρι είναι φύση και δουλειά τους.

Τώρα συνεπώς ο Μητσοτάκης θα πρέπει να παλέψει σε δύο μέτωπα, το πολιτικό και το εσωκομματικό. Αλλά με ένα κοινό ζητούμενο: να αποδείξει ότι ξέρει από καβγά.

Και ότι δεν θα εξαντλήσει την παρουσία του στην αρχηγία της ΝΔ κρατώντας ισορροπίες, στρογγυλεύοντας γωνίες και περιμένοντας να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Δυστυχώς γι’ αυτόν η σύγκρουση ήλθε ίσως νωρίτερα του αναμενομένου. Ευτυχώς γι’ αυτόν δεν μπορούσε να την αποφύγει.