Κουμπαριά

Η μήνυση της Προέδρου του Αρείου Πάγου κατά του Στ. Τσακυράκη θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα ατυχές περιστατικό. Το οποίο όμως προμηνύει ένα ανησυχητικό φαινόμενο.

Δεν ξέρω αν είναι δουλειά της Προέδρου να στέλνει επιστολές με τις πολιτικές απόψεις της στους προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων της Ευρώπης. Αυτό πάντως επέκρινε ο Τσακυράκης και γι’ αυτό τον μήνυσε.

Αστειότητες, θα μου πείτε. Σωστά.

Που έρχονται όμως μετά την υπόθεση Ντογιάκου, τη Σαββαΐδου, τον Φαλσιανί, τη διάταξη για πειθαρχικές διώξεις δικαστών, την απόπειρα νομιμοποίησης παράνομων αποδεικτικών στοιχείων, τις καταγγελίες Βγενόπουλου.

Θα μπορούσα να προσθέσω κι άλλα. Δεν έχει νόημα, όλοι καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει. Και τι επιχειρείται.

Διότι φοβούμαι ότι το πεδίο της Δικαιοσύνης αποτελεί (μαζί με τον τομέα της ενημέρωσης) τον προνομιακό χώρο στον οποίο συμπίπτουν η διωκτική μανία της Αριστεράς με την ελεγκτική νοοτροπία ενός παραδοσιακού τμήματος της Δεξιάς, το οποίο εκπροσωπείται στην προκειμένη περίπτωση από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους ΑΝΕΛ.

Η προαναφερθείσα Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, για παράδειγμα, θεωρείται προσωπική επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το ίδιο και ο αναπληρωτής υπουργός Δ. Παπαγγελόπουλος, τον οποίο κατήγγειλε ο Βγενόπουλος. Στις κυβερνήσεις Καραμανλή – Παυλόπουλου είχε διατελέσει και διοικητής της ΕΥΠ.

Υπάρχει συνολικό σχέδιο πίσω από αυτή την κουμπαριά;

Δεν είναι εύκολο να το πει κανείς. Το βέβαιο είναι ότι η μαγιονέζα έκοψε όταν εξελέγη πρόεδρος στη ΝΔ ο Κ. Μητσοτάκης.

Να θυμίσω πως προ της εκλογής του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνέπραττε με τον Πρόεδρο της Βουλής για τη συγκρότηση ενός ΕΣΡ ελεγχόμενου από την κυβέρνηση –ακόμη και η σύνθεση είχε συμφωνηθεί.

Ούτως ή άλλως, «η πρώτη φορά Αριστερά» και «η διαχρονική Δεξιά» φαίνεται να συμπίπτουν στην απέχθειά τους προς κάθε εξουσία που τους ξεφεύγει. Είναι οι φανατικοί του πολιτικού ελέγχου (άρα και διακανονισμού…) των πάντων.

Ετσι, όταν ο Χρ. Βερναρδάκης χαρακτηρίζει «παθογένεια» την αυτονομία των μέσων ενημέρωσης, επικαλείται τον Κώστα Καραμανλή για να υποστηρίξει την άποψή του. Το «δόγμα Μπαϊρακτάρη» είναι κοινό.

Σε σημείο που ίσως έχουν δίκιο τελικά όσοι υποστηρίζουν πως όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε αναρωτηθεί «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο» δεν δυσανασχετούσε επειδή τον κυβερνούσαν κάποιοι άλλοι, αλλά επειδή δεν τον κυβερνούσε ο ίδιος.