Ο κόσμος το ’χει τούμπανο!..

Ενα βράδυ του Ιουλίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάποιας χώρας παίρνει τηλέφωνο έναν πρώην πρωθυπουργό της ίδιας χώρας.

Γνωρίζονται καλά. Ο Πρόεδρος έχει διατελέσει κορυφαίος υπουργός του πρώην πρωθυπουργού, τον οποίο μάλιστα αποκαλούσε «Αφεντικούλη!».

Αντιθέτως, ο εν ενεργεία πρωθυπουργός της χώρας ανήκει στο εντελώς αντίθετο πολιτικό και ιδεολογικό άκρο.

Το μόνο που τον συνδέει με τους προαναφερθέντες είναι μια μεθόδευση: επιχειρώντας να παγιδεύσει την αντιπολίτευση προσέφερε την Προεδρία πρώτα στον «Αφεντικούλη» και μετά (όταν αυτός αρνήθηκε…) στον υπουργό του.

Τώρα ο Πρόεδρος ανταποδίδει τη φιλοφρόνηση.

–Πάρε τον ένα τηλέφωνο, προτρέπει τον πρώην πρωθυπουργό.

– Μα τι να του πω βραδιάτικα; Μια καλημέρα έχω με τον άνθρωπο. Ούτε το τηλέφωνό του δεν ξέρω!

– Σε παρακαλώ, πάρε να τον στηρίξεις ηθικά και ψυχικά. Θα του κάνει καλό. Να σου δώσω το κινητό του.

Κάπως έτσι ο πρώην πείθεται, παίρνει τηλέφωνο τον νυν, τον ξυπνάει και η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή.

Υπό κανονικές συνθήκες, η παραπάνω αφήγηση θα αφορούσε μια χώρα σαν τη Ζάμπια ή το Τατζικιστάν όπου οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί είναι ένα είδος περιφερόμενων νταραβερτζήδων υπεράνω κομμάτων, παρατάξεων και θεσμών.

Η ιστορία αυτή παρά τη γραφικότητά της ήλθε να ενισχύσει τη μομφή που διατύπωσε η Φώφη Γεννηματά μιλώντας για «κρυφό ειδύλλιο» μεταξύ Τσίπρα και Καραμανλή με προξενητή τον Προκόπη Παυλόπουλο.

Η κατηγορία είναι βαριά και για τον Πρόεδρο και για τον πρώην πρωθυπουργό –τουλάχιστον ο νυν πρωθυπουργός μπορεί να επαίρεται ότι η επιχείρηση ομηρείας της αντιπολίτευσης αποδίδει καρπούς.

Εχει όμως πραγματική βάση;

Σε ό,τι αφορά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν νομίζω πως υπάρχουν αμφιβολίες.

Ο ρόλος του το περασμένο καλοκαίρι, η ενεργός εμπλοκή του στις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών, οι συνταγματικοί χειρισμοί για τη διάλυση της Βουλής, η ανάμειξή του στη συγκρότηση της υπηρεσιακής κυβέρνησης (για την οποία ο τότε πρόεδρος της ΝΔ δήλωσε δημοσίως πως ούτε καν ερωτήθηκε!), οι παρασκηνιακές ενέργειές του για την ανάδειξη των ανεξάρτητων αρχών και γενικότερα ο (αναρμόδιος) δημόσιος λόγος του λειτουργούν σταθερά υπέρ των επιδιώξεων της κυβέρνησης και σε βάρος των άλλων πολιτικών δυνάμεων.

Το κάνει εξ ιδίας πρωτοβουλίας, από ιδιότυπη αντίληψη του ρόλου ή από αίσθημα ανταπόδοσης; Αυτό θα το κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος.

Σε ό,τι αφορά τον πρώην πρωθυπουργό τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Οχι μόνο επειδή το αρνείται. Αλλά επειδή έχει χειριστεί ως τώρα με ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση την πορεία του μετά την αποχώρηση από την αρχηγία της ΝΔ.

Γιατί ξαφνικά τώρα να εμπλακεί σε ένα παρασκηνιακό νταραβέρι το οποίο μόνο κακό του κάνει και από το οποίο μόνο ζημιωμένος μπορεί να βγει;

Επιδιώκει μια επιστροφή στο προσκήνιο αλλά τότε πώς την προετοιμάζει; Σε συνεννόηση με τον αντίπαλο;

Εμπλέκεται παρά τη θέλησή του από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Κάτι τέτοιο μόνο αφελής θα το πάθαινε και ο Καραμανλής δεν είναι αφελής.

Μετέχει σε μια παρασκηνιακή συναλλαγή «υποστήριξη έναντι ασυλίας»; Αυτή φαίνεται να είναι η εκδοχή του ΠαΣοΚ. Μόνο που επτά χρόνια μετά το 2009 τι ασυλία μπορεί να χρειάζεται ο πρώην πρωθυπουργός;

Πολλοί στη ΝΔ μιλούν για την έφεση της «φυλής των καραμανλικών» στην ίντριγκα και στην άσκηση παρασκηνιακής επιρροής. Μοιάζει περισσότερο με εσωκομματική πολεμική παρά με πολιτική ερμηνεία.

Παρ’ όλα αυτά, αν ακούσουμε τον Γουλιέλμο του Οκαμ, η προφανής εξήγηση είναι πάντοτε η ορθή, εφόσον δεν την αντικρούει βάσιμα κάποια άλλη.

Κι εδώ, καλώς ή κακώς, ο κόσμος το ‘χει τούμπανο.