Μακρυκωσταίοι

Το μακροβιότερο καλαμπούρι της ελληνικής πολιτικής είναι ότι η ΝΔ συγκροτείται από δύο συνομοταξίες πολιτικών στελεχών: τους καραμανλικούς και τους μητσοτακικούς.

Κάτι σαν τους Μακρυκωσταίους και τους Κοντογιώργηδες.

Μιλάμε για ένα φαινόμενο καθαρά ελληνικό. Το οποίο δεν αναφέρεται σε κανένα βιβλίο πολιτικής, φιλοσοφίας ή ιστορίας των ιδεών. Και δεν εντοπίζεται σε καμία κανονική χώρα.

Στη Γερμανία, ας πούμε, δεν υπάρχουν «αντεναουερικοί». Ούτε στην Αγγλία «τσορτσιλιστές». Ακόμη και στη Γαλλία το «γκωλικός» χρησιμοποιείται πλέον περισσότερο ως ιστορική αναφορά παρά ως πολιτική ταυτότητα.

[Ο «περονισμός» ή ο «τσαβισμός» δεν αποτελούν, θέλω να ελπίζω, επίζηλα σημεία αναφοράς!..]

Φυσικά η αναγωγή ενός οικογενειακού επωνύμου σε πολιτικό προσδιορισμό δεν συναντάται μόνο στη ΝΔ. Και στο ΠαΣοΚ (επί ΠαΣοΚ…) μιλούσαν για παπανδρεϊκούς, σημιτικούς ή γεννηματικούς.

Στην Ελλάδα γενικώς το επώνυμο ως επάγγελμα δεν συναντά περιορισμούς. Ακόμη και τον 21ο αιώνα.

Δείγμα υπανάπτυξης, θα μου πείτε. Ασφαλώς.

Μόνο που στη σημερινή ΝΔ παρατηρείται το εξής οξύμωρο: στην αναμέτρηση για την αρχηγία μετέχει ένας Μητσοτάκης που δεν δηλώνει μητσοτακικός ενώ πολλοί σπρώχνονται να δηλώσουν καραμανλικοί, λες και αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι σε μια εκλογή!..

Είναι ο οπαδός μιας συγκεκριμένης ιδέας ή ιδεολογίας; Αλλά τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει ούτε έχει εντοπιστεί πουθενά.

Ακόμη και ο «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός» που επινόησε ο αείμνηστος είναι μια προσχηματική κατασκευή αγνώστων στοιχείων και περιεχομένου. Κοινώς, δεν λέει τίποτα.

Είναι μήπως ο θαυμαστής ενός μεγάλου πολιτικού; Αλλά τότε ποιο είναι ακριβώς το αντικείμενο του θαυμασμού; Ο αείμνηστος; Ο ανιψιός του; Ο αδελφός του; Ο άλλος ανιψιός; Ολόκληρη η οικογένεια;

Και στην περίπτωση αυτή πώς μεταφέρεται ο θαυμασμός; Από τον παππού στον εγγονό; Κάτι σαν τον Γιώργο Μουζάκη;

Διότι αν οι καραμανλικοί δεν πρεσβεύουν τίποτα ιδιαίτερο και συγκεκριμένο, τότε το ζήτημα ξεφεύγει του πολιτικού πεδίου. Στην πολιτική μπορείς να ακολουθείς μια ιδέα, ένα κόμμα, μια τάξη, ακόμη κι ένα πρόσωπο.

Δεν γίνεται να ακολουθείς ένα επίθετο!

Προφανώς υπέρτατος κανόνας της δημοκρατίας είναι ο αυτοπροσδιορισμός. Ο καθένας μπορεί να δηλώνει καραμανλικός ή μητσοτακικός εφόσον το επιθυμεί και τον αντιπροσωπεύει. No problem.

Απλώς η πολιτική είναι συνήθως μια υπόθεση ιδεών. Οταν μπλέκει με επίθετα και οικογένειες, κάποιον λάκκο έχει η φάβα.