«Ο τζάμπας πέθανε!..»

Η εικόνα πολιτικής αναταραχής των τελευταίων ημερών δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ούτε επικοινωνιακό δημιούργημα. Ούτε προκύπτει από κάποιες ενέργειες κάποιων κύκλων, όπως αρέσκονται ορισμένοι να νομίζουν.

[Εχω βαρεθεί, ας πούμε, να διαβάζω στον φιλοκυβερνητικό Τύπο ότι τα πράγματα πάνε στραβά για την κυβέρνηση επειδή η καταχθόνια διαπλοκή τρόμαξε με τις τηλεοπτικές άδειες –άλλη σκασίλα δεν είχε η διαπλοκή!]

Η αναταραχή όμως είναι απλώς (και δυστυχώς) η αποτύπωση μιας αντικειμενικής πραγματικότητας.

Ακόμη περισσότερο: τα επί μέρους στοιχεία που τη συνθέτουν (από την τρικυμιώδη αναζήτηση αρχηγού στη ΝΔ ως την αναζήτηση χείρας βοηθείας από τον Πρωθυπουργό) είναι αλληλένδετα μεταξύ τους.

Και ακόμη χειρότερα: προκύπτουν από τη βασική αλλά σιωπηλή (ως τώρα…) αίσθηση των πάντων ότι τίποτα δεν διασφαλίζει τη σταθερότητα και ότι μέσα σε ορίζοντα εξαμήνου (πολλοί εκτιμούν νωρίτερα…) η χώρα θα κληθεί να αντιμετωπίσει εκ νέου μια πολιτική κρίση.

Τι σημαίνει αυτό; Κάτι πολύ απλό: ότι όλοι οι παράγοντες της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης δεν κινούνται σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα αλλά επιχειρούν να τοποθετηθούν απέναντι σε μια αυριανή εξέλιξη την οποία έχουν (καλώς ή κακώς) προεξοφλήσει.

Ετσι η κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται περίπου στην ίδια θέση που βρισκόταν πέρυσι τέτοια εποχή η κυβέρνηση Σαμαρά, όταν είχε προεξοφληθεί (εντός και εκτός Ελλάδος) ότι η προεδρική εκλογή θα διακόψει τη θητεία της.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πρωθυπουργός ανέλαβε μια πρωτοβουλία αναζήτησης ερεισμάτων ακριβώς επειδή κατάλαβε ότι η εμπέδωση ενός κλίματος αστάθειας λειτουργεί περίπου ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία: κόβει μέρες από την κυβέρνησή του.

Σε αυτό το κλίμα δύο πράγματα είναι απολύτως βέβαια:

Πρώτον, ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης τρέφουν βαθιά δυσπιστία για τις επιδιώξεις του Πρωθυπουργού μετά το καλοκαιρινό κάζο τους. Δεν θα μπουν εύκολα σε κουβέντα μαζί του.

Δεύτερον, ότι πολύ δύσκολα θα συντρέξει κάποιος μια κυβέρνηση όταν προσδοκά οφέλη από την πτώση της και τη διαπραγμάτευση που θα προκύψει.

Μεταξύ μας δεν βλέπω κανέναν υποψήφιο εθελοντή να συνδράμει την κυβέρνηση σε αυτές τις δραματικές αλλαγές που προδιαγράφονται στο Ασφαλιστικό, ούτε μπορώ να βρω τον λόγο που θα το έκανε χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα.

«Δανεικά τέλος» είπε ο Στ. Θεοδωράκης – ή αλλιώς «ο τζάμπας πέθανε!».

Τα δεδομένα αυτά είναι τόσο ισχυρά ώστε παρασύρουν και τις εσωτερικές εξελίξεις στα κόμματα της αντιπολίτευσης όπου οι διάφορες «φιλοκυβερνητικές παράγκες» εμφανίζονται σοβαρά αποδυναμωμένες.

Στο ΠαΣοΚ, ας πούμε, συμφώνησαν σχεδόν ομόφωνα ότι η βάση του κόμματός τους είναι τόσο στα κάγκελα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ ώστε δεν χρειάζεται καν να κάνουν σκέψεις περί εσωκομματικού δημοψηφίσματος (όπως προβλέπει το Καταστατικό) σε περίπτωση που τους ζητηθεί κάποιας μορφής σύμπραξη. Η αρνητική απάντηση θεωρείται δεδομένη.

Ενώ στη ΝΔ οι υποστηρικτές της συνεννόησης με τον ΣΥΡΙΖΑ (διάφοροι «καραμανλικοί» κυρίως ή/και φίλοι του Προέδρου της Δημοκρατίας…) έχουν μετατραπεί σε βαρίδια της υποψηφιότητας Μεϊμαράκη, ιδίως όταν όλοι οι άλλοι υποψήφιοι έχουν πάρει σαφή και κατηγορηματική θέση εναντίον κάθε μορφής συνεργασίας.

Με άλλα λόγια και για άλλη μία φορά, το πολιτικό σκηνικό διαμορφώνεται πολύ περισσότερο εκ των πραγμάτων παρά μέσα από τα σχέδια ή τις επιδιώξεις των πρωταγωνιστών του.

Oλοι απλώς φιλοδοξούν να βρεθούν σε καλύτερη θέση κάποια στιγμή τους επόμενους μήνες, όταν η νέα πολιτική κρίση θα τους φέρει ξανά στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης και η κυβέρνηση θα έχει αποδυναμωθεί ακόμη περισσότερο.

Και ενδεχομένως ελπίζουν να αποδειχθούν εξυπνότεροι από το καλοκαίρι –όταν τα έδωσαν όλα χωρίς να ζητήσουν τίποτα, χωρίς να πάρουν τίποτα και μάλλον χωρίς να καταλάβουν τίποτα!..