Κι εξήγηση δεν δόθηκε!

Τις πρώτες εβδομάδες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το Υπουργικό Συμβούλιο εκλήθη να εξετάσει ένα νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης.

Το παρουσιάζει ο αρμόδιος υπουργός και ο Πρωθυπουργός ρωτάει αν κάποιος θέλει να πάρει τον λόγο.

Σιωπή. Μόνο ο (τότε) αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Ι. Πανούσης σηκώνει το χέρι. Και αναρωτιέται:

–Είναι άραγε σκόπιμο μια από τις πρώτες ενέργειες της κυβέρνησης να είναι ένα νομοσχέδιο που θα αποφυλακίσει τον Σάββα Ξηρό; Εχουμε λάβει υπόψη τις αντιδράσεις που μπορεί να προκληθούν εντός κι εκτός Ελλάδας;

Ο Πρωθυπουργός ρωτάει πάλι αν κάποιος έχει να προσθέσει κάτι. Σιωπή. Το νομοσχέδιο γίνεται δεκτό χωρίς άλλα λόγια.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, πάλι Υπουργικό Συμβούλιο. Ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς έχει μόλις επιστρέψει από τις ΗΠΑ και ενημερώνει για τη συνάντηση με τον αμερικανό ομόλογό του.

–Μου μιλούσε συνεχώς για την τρομοκρατία, τον Ξηρό και τον νόμο που ψηφίσαμε. Υπάρχει πρόβλημα.

Τότε ο Πρωθυπουργός σχολιάζει:

–Εγώ όταν το συζητούσαμε σας ρώτησα αλλά μόνο ο Γιάννης είπε τις επιφυλάξεις του.

Oκτώ μήνες αργότερα αποδεικνύεται ότι το νομοσχέδιο αυτό δεν ήταν τόσο αθώο.

Κατά τα φαινόμενα, προηγήθηκε μια άτυπη διαπραγμάτευση ενός μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και «ειδικού συνεργάτη» του υπουργού Δικαιοσύνης με κρατουμένους για τρομοκρατία και άλλες ποινικές παραβάσεις.

Τυπικά, ο «ειδικός συνεργάτης» Π. Λάμπρου είναι ιδρυτικό και δραστήριο μέλος κάποιας «Πρωτοβουλίας για τα δικαιώματα των κρατουμένων» που εδρεύει στο θέατρο «Εμπρός».

Ούτως ή άλλως η τοποθέτηση ενός ακτιβιστή για τα δικαιώματα των κρατουμένων στο υπουργείο Δικαιοσύνης κινείται στον χώρο του αμφιλεγόμενου.

Πώς θα μας φαινόταν, ας πούμε, αν διορίζονταν υπερασπιστές των δικαιωμάτων των φοροφυγάδων στο υπουργείο Οικονομικών ή των εργολάβων στο υπουργείο Δημοσίων Εργων. Θα φωνάζαμε όλοι (και πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ…) για καραμπινάτη διαπλοκή.

Παρά ταύτα ακόμη και η συγκεκριμένη διαπλοκή θα μπορούσε να γίνει κατανοητή, αν «ειδικός συνεργάτης» ασχολιόταν πραγματικά με τα δικαιώματα των κρατουμένων. Δηλαδή, τις συνθήκες κράτησης, τη σίτιση, τη συμπεριφορά του σωφρονιστικού προσωπικού…

Και κατά προτίμηση μέσα από κάποια θεσμική και υπηρεσιακή διαδικασία.

Τα έγγραφα όμως που κατέθεσε στον Αρειο Πάγο ο Ι. Πανούσης αναφέρουν ότι ο εν λόγω (αλλά και άλλοι…) συνομιλούσε κατ’ ιδίαν και τηλεφωνικώς με κρατούμενους τρομοκράτες για ζητήματα όπως ο αντιτρομοκρατικός νόμος, οι φυλακές υψίστης ασφαλείας, η αποφυλάκιση τρομοκρατών ή η διαδικασία λήψης DNA κατά τις συλλήψεις.

Δεν μιλούσαν δηλαδή για δικαιώματα κρατουμένων αλλά γενικά για την αντιτρομοκρατική και τη σωφρονιστική πολιτική του κράτους δημιουργώντας την εντύπωση ότι διεξαγόταν κάποιο είδος διαπραγμάτευσης και ότι ο «ειδικός συνεργάτης» είχε αναλάβει μια σειρά από δεσμεύσεις τις οποίες δυσκολευόταν να εκπληρώσει.

Από εκεί και πέρα, το ερώτημα είναι απλό: Ολα αυτά ήταν εν γνώσει του αρμόδιου υπουργού και της κυβέρνησης;

Απάντηση δεν έχει δοθεί, ούτε καμία άλλη εξήγηση άλλωστε. Η κυβέρνηση έχει ως τώρα καλύψει πλήρως τον Π. Λάμπρου θεωρώντας περίπου τη δραστηριότητά του θεμιτή και συνηθισμένη.

Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Δεν είναι ασφαλώς η πρώτη φορά που εκδηλώνεται στη δημόσια σφαίρα ένα κύκλωμα υποστήριξης καταδίκων ή κατηγορουμένων για τρομοκρατική δράση.

Διαχρονικά μετέχουν σε αυτό διάφοροι ακτιβιστές, στελέχη κυρίως της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, συγγενείς, δικηγόροι αλλά και συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι.

Ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης έχει διακριθεί για σχετική αρθρογραφία την εποχή της εξάρθρωσης της «17 Νοέμβρη» αλλά και για την αντίθεσή του στον αντιτρομοκρατικό νόμο επί υπουργίας Μιχάλη Σταθόπουλου.

Είναι προφανές ότι ουδείς μπορεί να τον ψέξει για τις απόψεις του. Απλώς χρωστάει μερικές εξηγήσεις –όχι φυσικά για τις απόψεις αλλά για τη δράση του «ειδικού συνεργάτη» του.

Διότι επί της ουσίας, ακόμη κι αν έχει γίνει παρεξήγηση, εξήγηση δεν δόθηκε!..