Ο εν εξελίξει φορολογικός «Αρμαγεδδών» αποτελεί συνέχεια της πεπατημένης. Για να αντιληφθεί κανείς το που βρισκόμαστε, αρκεί μία επίσκεψη στην ιστοσελίδα της KPMG: kpmg.com/taxrates η οποία συλλέγει φορολογικά στοιχεία για όλες τις χώρες του κόσμου από το 2009 και μετά. Αναφέρω μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:
1. Από το 2009 και μετά, ο καλούμενος «σιωπηλός» φορολογικός συντελεστής εισφορών των εργαζομένων (επί του μέσου εργατικού εισοδήματος) είναι ο υψηλότερος από κάθε άλλη χώρα. Το 2015 εκτιμάται σε 15,5% για εμάς έναντι 13,24% στην Ευρωπαϊκή Ένωση και 11,51% στο σύνολο του ΟΟΣΑ.
2. Προχωράμε τώρα στην φορολογία με βάση την οικογενειακή κατάσταση. Σύμφωνα με την βάση δεδομένων του ΟΟΣΑ, στην περίπτωση μιας τετραμελούς οικογένειας (έγγαμο ζευγάρι με έναν εργαζόμενο γονέα και δύο παιδιά), η Ελλάδα κατέγραψε, το 2014, θλιβερή «πρωτιά» σε φορολογικά βάρη, ήτοι ποσοστό 43,4% φόρων (φόρος εισοδήματος συν εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων μείον επιδόματα) επί του μέσου εργατικού εισοδήματος. Το αντίστοιχο ποσοστό για το σύνολο των χωρών του ΟΟΣΑ ήταν μόνο 26,9% (τα στοιχεία βρίσκονται στον Πίνακα Δ: http://www.oecd.org/ctp/tax-policy/taxing-wages-tax-burden-trends-latest-year.htm).
3. Σημειώνω εππλέον ότι μόνο στην Ελλάδα (με μόνες άλλες εξαιρέσεις το Μεξικό και την Χιλή), η φορολόγηση της οικογένειας με 2 παιδιά ξεπερνά την φορολόγηση της οικογένειας χωρίς παιδιά. Μήπως αυτό εξηγεί (και) το μεγάλο πρόβλημα της υπογεννητικότητας που έχουμε αφού, στην πράξη, το ελληνικό κράττος εκπέμπει το μήνυμα «μην κάνετε παιδιά»;
Και όμως, τα παραπάνω δεν πρέπει να εκπλήσσουν. Επί 55(!!!) χρόνια το ελληνικό κράττος ακολουθεί την πεπατημένη πολιτική αντιμετώπισης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων μέσω της αυξημένης φορολογίας την ίδια στιγμή κατά την οποία οι δημόσιες δαπάνες ακολουθούν την δική τους «ανάδελφη» πορεία η οποία καθορίζεται μόνο από πολιτικές διαδικασίες. Σε αυτό κατέληξε πρόσφατη έρευνα του γράφοντος («Fiscal Policy Adjustments in the Euro Area Stressed Countries: New Evidence from Non-Linear Models with State-Varying Thresholds», ECB Working Paper No. 1858: https://www.ecb.europa.eu/pub/pdf/scpwps/ecbwp1858.en.pdf) μαζί με τους συνάδελφους οικονομολόγους Roberto De Santis (ΕΚΤ) και Gabriella Legrenzi (Πανεπιστήμιο του Keele).
Καθώς λοιπόν, με συνέπεια και συνέχεια σε βάθος 55ετίας δεν θελήσαμε (ή μπορέσαμε) να βρούμε «ισοδύναμα μέτρα» υπάρχει περίπτωση να τα ανακαλύψουμε τώρα;
Ο κ. Κώστας Μήλας, είναι καθηγητής Χρηματοοικονομικών, University of Liverpool
