Από το 1997, όταν ο Κώστας Καραμανλής εξελέγη στην αρχηγία της ΝΔ απέναντι στον Μιλτιάδη Εβερτ και στον Γ. Σουφλιά, μια ομάδα σχεδόν συνομήλικων πολιτικών στελεχών ηγήθηκε της κεντροδεξιάς παράταξης.
Με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία και από διάφορες θέσεις ο καθένας. Καραμανλής, Ντόρα Μπακογιάννη, Αντώνης Σαμαράς, Δημήτρης Αβραμόπουλος, Βαγγέλης Μεϊμαράκης… Τέσσερα χρόνια χωρίζουν τον νεότερο από τον μεγαλύτερο.
Σε αυτά τα 18 χρόνια η ΝΔ κέρδισε τέσσερις εκλογές και ανέδειξε δύο πρωθυπουργούς. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι τα πήγε κι άσχημα.
Από τον περασμένο Ιανουάριο όμως βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και μετά την εκλογική ήττα της περασμένης Κυριακής θα φανεί στην επικείμενη εκλογή νέου αρχηγού αν η ηγεσία θα παραμείνει στους ίδιους ή αν θα περάσει σε νεότερους.
Αν θα ζήσουμε, δηλαδή, ένα σενάριο 1997 με αλλαγή γενιάς ή ένα σενάριο 2009, όταν η αρχηγία κρίθηκε μεταξύ συνομηλίκων. Και το ένα και το άλλο σενάριο έχουν τα ρίσκα τους.
Ακούω ότι στη ΝΔ τίθεται θέμα φυσιογνωμίας. Συγγνώμη, αλλά αυτές τις ανοησίες μόνο στην Ελλάδα τις συζητούμε.
Σε όλα τα μεγάλα και παραδοσιακά κόμματα της Ευρώπης η φυσιογνωμία είναι δεδομένη. Μόνο ο αρχηγός αλλάζει και ο κάθε νέος αρχηγός φέρνει το δικό του ύφος, το δικό του στυλ και τις δικές του προτεραιότητες στο πλαίσιο αυτής της δεδομένης φυσιογνωμίας.
Με άλλα λόγια, η ΝΔ είναι εξ ορισμού το κόμμα που καλύπτει τον πολιτικό χώρο από τα δεξιά του Κέντρου ως τα δεξιά της Δεξιάς και αυτό δεν νομίζω ότι το αμφισβητεί κανείς. Τα άλλα περί «καραμανλισμού» ή «μητσοτακισμού» ή «μεσαίου χώρου» ή «λαϊκής Δεξιάς» και λοιπές βλαχομπαρόκ επινοήσεις είναι παραμύθια για μικρά παιδιά.
Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό: Ποιος είναι εκείνος(-η) που θα εκφράσει καλύτερα αυτόν τον δεδομένο πολιτικό χώρο.
Και η απάντηση είναι ακόμη απλούστερη: Καλύτερος είναι εκείνος που θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές.
Οπως έλεγε κι ο Ενγκελς (που δεν τον πολυσυνηθίζουν στη ΝΔ), «η απόδειξη της πουτίγκας είναι ότι την τρως».
Τα υπόλοιπα ενδιαφέρουν μόνο τις προσωπικές παρέες ή τις κομματικές νομενκλατούρες. Ούτε καν τα μικρά παιδιά!..

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ