Ο κ. Κουβέλης υπήρξε παλαιό και προβεβλημένο στέλεχος της πάλαι ποτέ ευγενικής, έλλογης και δημιουργικής Αριστεράς. Mέλος του λεγόμενου ΚΚΕ Εσωτερικού, στέλεχος της ΕΑΡ και του Συνασπισμού και ιδρυτής και πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, όταν απέτυχε να εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν γνωρίζουμε πώς θα κρίνει τελικά η ιστορία τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην τρικομματική κυβέρνηση μετά από τις δεύτερες εκλογές του 2012. Όμως η απόφαση του κ. Κουβέλη να εγκαταλείψει ύστερα από ένα χρόνο τους κυβερνητικούς εταίρους του και να οδηγηθούμε στις ολέθριες, όπως έχει περίτρανα φανεί, εκλογές του περασμένου Γενάρη, έχει ήδη μετρηθεί και αξιολογηθεί με το 0,49% του εκλογικού αποτελέσματος.
Δεν ετάζουμε την καρδία του κ. Κουβελη, ούτε γνωρίζουμε τους μύχιους πολιτικούς καημούς του. Γνωρίζουμε όμως ότι πάντα φλέρταρε με το πολιτικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ και ένας λόγος (αν όχι ο κύριος) που εγκατέλειψε τη συγκυβέρνηση του 2012 ήταν τα υποσχετικά συριζαίικα κελαδήματα. Τα ψεύτικα τα λογια, τα απατηλά. Τα αριστεριστικά.
Σήμερα ο πάλαι ποτέ εκπρόσωπος μιας ευγενικής και έλλογης Αριστεράς βρίσκεται προ των πυλών ενός σαράβαλου ΣΥΡΙΖΑ. Να μπει μέσα. Να ξαναβρεί τους παλαιούς αξιότιμους και εντιμότατους συντρόφους. Να εκλεγεί και να τον ακούσουμε να μας λέει τα ίδια λογια, τα ψεύτικα. Τα ξεδιάντροπα.
