Ο Ροναλντίνιο που (δεν) άλλαξε το ποδόσφαιρο

Πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμη ο Ροναλντίνιο δεν είχε καν την υποψία ότι επρόκειτο να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο αλλά ξεχώριζε ήδη από κάθε άλλο παιδί στις αλάνες του Πόρτο Αλέγκρε ή στις παραλίες του Ρίο Γκράντε, ο πατέρας του επέμενε σε δύο πράγματα: 1. «Να είσαι απλός άνθρωπος και το ίδιο απλά να παίζεις». 2. «Να είσαι δυνατός εσωτερικά και να πιστεύεις στον εαυτό σου όταν τα δύσκολα έρχονται». Ο Ρονάλντο Γκαούτσο, όσο και αν προσπάθησε (ή δεν προσπάθησε), απέτυχε να αλλάξει κάτι από τα δύο. Κάποτε έμοιαζε ικανός να ξεπεράσει το ίδιο το ποδόσφαιρο. Σήμερα, ενώ ο ίδιος επιζητεί σε ηλικία 35 ετών την επιστροφή του στην Ευρώπη, αναρωτιόμαστε πού θα είχε φτάσει αν δεν αγνοούσε και τη δεύτερη εντολή…

Την πρώτη εξ αυτών αποδείχθηκε ότι ορθώς την προσπέρασε. Μεγαλώνοντας με την μπάλα κολλημένη στα πόδια, ο Ροναλντίνιο (μεταφράζεται ως ο «μικρός Ρονάλντο») ανέπτυξε δεξιότητες για τις οποίες οι πρεσβύτεροι ιστορικοί του ποδοσφαίρου ομολόγησαν ότι ουδείς άλλος κατά το παρελθόν είχε εκτοξεύσει σε τέτοιο επίπεδο. Ηταν η αλήθεια. Ο Μαραντόνα και ο Πελέ ουδέποτε υπήρξαν τόσο φαντεζί, ο Κρόιφ, ο Ζιντάν ή ο Ρομπέρτο Μπάτζο θα ζήλευαν τα τεχνικά χαρίσματά του.

Ο αξεπέραστος εφιάλτης

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ο Ροναλντίνιο άρχισε να ξεχωρίζει στα τμήματα υποδομής της Γκρέμιο, ο αδελφός του (και επί σειρά ετών μάνατζέρ του)Ρομπέρτο Ασίς Μορέιρα ήταν ήδη ένας ποδοσφαιριστής με πολύ καλό όνομα στη Βραζιλία, ενώ παραδόξως για την εποχή είχε υπογράψει ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο με την ομάδα του Πόρτο Αλέγκρε, το οποίο εξασφάλιζε άνετη ζωή σε όλη την οικογένεια. Ετσι, ο μικρός Γκαούτσο, ξεφεύγοντας από το αρχέτυπο των νεαρών Βραζιλιάνων οι οποίοι δεν είχαν να φάνε και δεν πήγαιναν σχολείο, ήταν ένας πολύ επιμελής μαθητής και βίωνε χαρούμενα παιδικά χρόνια, ως τον πνιγμό του πατέρα του Ζοάο στην πισίνα του σπιτιού τους έπειτα από καρδιακή προσβολή, όταν ο Ροναλντίνιο είχε κλείσει τα 8 χρόνια του.

Ηταν το πρώτο χτύπημα που δυσκολεύτηκε να ξεπεράσει και για το οποίο, πολλά χρόνια αργότερα, όταν πλέον ήταν βασικό στέλεχος της γαλλικής Παρί σεν Ζερμέν, παραδέχτηκε ότι «εκείνη η στιγμή θα με στοιχειώνει πάντα, θα είναι μόνιμα ο αξεπέραστος εφιάλτης μου». Ηταν μόλις 8 ετών εκείνη την ημέρα και όμως έκτοτε έχει τύψεις επειδή «ίσως μπορούσα να κάνω κάτι, όμως έμεινα απαθής». Στα 23 του και αφού στην πρωτεύουσα της Γαλλίας δεν κατάφερε να εγκλιματιστεί ποτέ, ο Ρόνι παρουσίασε τα πρώτα σημάδια αδυναμίας και επιρρέπειας στη νυχτερινή ζωή. Στα τελειώματα της καριέρας του στην Παρί το έριξε έξω και απέκτησε πολλές θαυμάστριες. Μία εξ αυτών, η χορεύτριαΛίζα Κόλινς(πρώην μνηστή του παλαιού επιθετικού της Μάντσεστερ ΓιουνάιτεντΝτουάιτ Γιορκ), προέβλεψε την παραμονή του αγώνα της Βραζιλίας με την Αγγλία για την προημιτελική φάση του Μουντιάλ 2002 ότι«αφού κατάφερε να σκοράρει μαζί μου οκτώ φορές σε μια νύχτα, ο Ροναλντίνιο θα σηκώσει το Μουντιάλ με τη Βραζιλία»! Ομολογουμένως δεν έπεσε έξω…

Εκτόξευση και αποκαθήλωση

Οταν ο τότε τεχνικός της γαλλικής ομάδας Λουί Φερναντέζ προέβλεπε ότι «δεν θα γίνει ποτέ αυτός που όλοι περιμένουμε» και συναινούσε στην πώλησή του, η Μπαρτσελόνα καιροφυλακτούσε και επωφελήθηκε. Ο Γάλλος εν μέρει είχε δίκιο… Οντως ο Βραζιλιάνος άφησε τη δουλειά στη μέση, ή τέλος πάντων ανολοκλήρωτη. Ωστόσο στα πρώτα τρία χρόνια παρουσίας του στη Βαρκελώνη είχε καταφέρει να παρουσιάσει κάτι που ενδεχομένως το ποδόσφαιρο δεν είχε ποτέ ξανά. Ηταν η εποχή που ο Ροναλντίνιο ήταν το ίδιο το ποδόσφαιρο… Τότε (9/3/2005) που σημείωσε το γκολ το οποίο χαρακτηρίστηκε ως «σβήσιμο του τσιγάρου» απέναντι στην Τσέλσι. Και έναν χρόνο αργότερα, όταν έφτασε στο απόγειο της δόξας του παίρνοντας από το χεράκι το καμάρι της Καταλωνίας και οδηγώντας το στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ ύστερα από 13 χρόνια και ουσιαστικά ανοίγοντας τον δρόμο για τη μεγάλη εποχή της Μπάρτσα, η οποία βρίσκεται εν εξελίξει.

Οι καλές περίοδοι του Ροναλντίνιο καθιστούν ακόμη και τον τρομερών επιτευγμάτων (και πραγματικής αφοσίωσης στο ποδόσφαιρο) Λιονέλ Μέσι να φαίνεται περισσότερο… συγκεκριμένος σε αυτό που προτίθεται να κάνει μέσα στο γήπεδο, ασχέτως με το ότι οι εμπνεύσεις του Αργεντινού είναι στιγμές που ξεπερνούν το απρόβλεπτο. Ωστόσο τη στιγμή της απόλυτης ακμής, αντί να δώσει ένα σπρώξιμο στον εαυτό του και να εκτοξευτεί εκεί που ουδείς κατάφερε να φτάσει, ο Βραζιλιάνος θυμήθηκε ότι του αρέσει συνάμα να είναι και αυτοκαταστροφικός. Πάρτι, (πολλές) γυναίκες, ξενύχτια, ποτά. Και κατ’ επέκταση ραθυμία στις προπονήσεις, παραπανίσια κιλά, μυϊκοί τραυματισμοί, μη τήρηση του αγωνιστικού πλάνου, εν κατακλείδι δρόμο που ακολούθησαν και άλλοι διάσημοι συμπατριώτες του, όπως οι Ρονάλντο, Ρομπίνιο, Αντριάνο και ο πρόωρα χαμένος Σόκρατες.