Placebo: Δεν μπορείς να είσαι ιδιοκτήτης της μουσικής

Οι Placebo δεν ανήκουν στην κατηγορία εκείνη των συγκροτημάτων που κυνηγούν αχόρταγα την επιτυχία και τη διεύρυνση του ακροατηρίου τους. Μοιάζουν να μην ενδιαφέρονται ιδιαιτέρως για την αναγνώριση της εξέλιξής τους από τους απανταχού κριτικούς. Δεν τους αφορά επίσης, κατά τα φαινόμενα τουλάχιστον, η χαρά που μπορεί να νιώσει ένας καλλιτέχνης όταν τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια των θαυμαστών του, αλλάζοντας απότομα ρότα.

Οπως κάθε επιλογή, έτσι κι αυτή, η σταθερή πορεία τους σε έναν αρκετά συγκεκριμένο μουσικό δρόμο δηλαδή, αποτελεί δίκοπο μαχαίρι. Mπορεί να μην απογοητεύουν ποτέ τον βασικό πυρήνα των ακροατών τους, ωστόσο δεν εντυπωσιάζουν τελικά ούτε και τους μουσικόφιλους εκείνους που θα μπορούσαν να γίνουν φαν, αλλά προτιμούν πιο ριψοκίνδυνους τύπους.

Υπάρχει ωστόσο κάτι αξιοθαύμαστο στην επιμονή τους να μην αλλάζουν τον κώδικά τους, κυρίως επειδή δεν έχουν δείξει σημάδια τρομερής κόπωσης. Ωριμάζουν, δεν έχουν μείνει στάσιμοι. Αν θεωρήσουμε ως ενδεικτική για το επίπεδο της δημιουργικότητάς τους την τελευταία τους κυκλοφορία, το «Loud Like Love», με την περιοδεία για την προώθηση του οποίου έρχονται ξανά στη χώρα μας, φαίνεται πως το ταλέντο τους να γράφουν καλά, μελαγχολικά τραγούδια δεν τους έχει διόλου εγκαταλείψει. Ολα αυτά ουδόλως απασχολούν βέβαια τους φανατικούς οπαδούς τους, εκείνους που τους αγαπούν σταθερά και μάλιστα το 2012 οργάνωσαν ολόκληρη καμπάνια στα social media προκειμένου να γιορταστούν με την αρμόζουσα μεγαλοπρέπεια τα 40ά γενέθλια του φρόντμαν των Placebo Μπράιαν Μόλκο. To BHmagazino μίλησε με τον κιθαρίστα/μπασίστα τους Στέφαν Ολσνταλ λίγες μέρες πριν από την άφιξή τους στην Αθήνα.

«Οταν φτιάξαμε τους Placebo, ήμασταν πάρα πολύ νέοι, δεν είχαμε καθόλου υποχρεώσεις, ούτε κάτι να χάσουμε. Το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να παίζουμε τη μουσική που πραγματικά αγαπούσαμε και να έχουμε μακρά διάρκεια –αν και όταν είσαι μικρός αισθάνεσαι άτρωτος και θεωρείς πως όλα κρατάνε για πάντα. Να όμως που καταφέραμε να βρισκόμαστε εδώ 20 χρόνια μετά, πιο δυνατοί από ποτέ. Δεν σκεφτόμαστε βέβαια την επέτειο όλη την ώρα. Το δεκαδικό σύστημα φταίει που τα συζητάμε αυτά. Αν δεν είχε επινοηθεί, δεν θα μιλούσαμε σήμερα για επετείους, ούτε θα υπήρχαν οι λίστες με τα 100 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών. Γενικώς, χαιρόμαστε κυρίως γιατί δεν έχει ατονήσει καθόλου η επιθυμία να δουλεύουμε μαζί. Ετσι το μέλλον δείχνει φωτεινό, παρόλο που έχουμε περάσει αρκετά: αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας, προσωπικά τραύματα και σοβαρές διαφωνίες που προέκυπταν από τον τρόπο ζωής που υιοθετούσε ο καθένας. Τα ξεπεράσαμε όλα, με σκληρή δουλειά και προσπάθεια, γιατί προφανώς υπάρχει νόημα στο γιατί είμαστε ακόμη εδώ».

«Θα παίξουμε τραγούδια που βρίσκονται στο πιο πρόσφατο άλμπουμ μας, «Loud Like Love», αλλά και κομμάτια με τα οποία συνδεόμαστε βαθιά και κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Είμαστε πολύ τυχεροί, υπάρχουν έξι άλμπουμ από τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε υλικό. Θέλουμε κάθε εμφάνισή μας να αποτελεί απολαυστική εμπειρία και για εμάς, αλλά και για το κοινό. Φυσικά, θα υπάρχουν και κάποιοι που θα γκρινιάξουν επειδή δεν θα έχουν ακούσει τα αγαπημένα τους τραγούδια αλλά δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις και όλους».

«Τίποτα δεν συγκρίνεται με την εμπειρία της θετικής ανταπόκρισης από τους θεατές μιας συναυλίας, από αυτούς αντλούμε ενέργεια, αυτοί είναι το ναρκωτικό μας. Οσο πιο πολλά παίρνουμε από το κοινό, τόσο περισσότερα θέλουμε να του δώσουμε πίσω. Αυτή είναι άλλωστε η ουσία της μουσικής: η επικοινωνία με τους ανθρώπους».

«Δεν είμαι σίγουρος ότι θα το θέλαμε. Μόλις τελειώσαμε την περιοδεία μας στη Ρωσία, και πρέπει να διευκρινίσω ότι έχω πιο πολλά να προσάψω στην ομοφοβική ρωσική κυβέρνηση, παρά στην ελληνική, και εκεί λοιπόν έκανα μια συμβολική δήλωση, έβαψα ένα από τα μπάσα μου στο χρώμα της rainbow flag, του συμβόλου για τα δικαιώματα των γκέι, το οποίο με συγκινεί πολύ. Δεν θα θέλαμε να σχολιάσουμε την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, όπως δεν θα σκεφτόμασταν να το κάνουμε στην Ισπανία, που έχει επίσης υποφέρει πολύ τα τελευταία χρόνια».

«Είμαι εργασιομανής, η μουσική είναι το πάθος μου, έχω ανάγκη να ασχολούμαι με τη μουσική από όπου κι αν βρίσκομαι, γι’ αυτό και φροντίζω να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα. Μόλις τελείωσα την παραγωγή σε ένα άλμπουμ μιας ισπανίδας τραγουδίστριας που λέγεται Lantana. Οι Hotel Persona, ένα side project μου, εξακολουθούν να είναι δραστήριοι και έχω μπλεχτεί σε μια παραγωγή που σχετίζεται με την ηλεκτρονική μουσική –πάλι στην Ισπανία. Εχω παρατηρήσει ότι έχω περισσότερη έμπνευση όταν βάζω στο κεφάλι μου πολλούς μουσικούς μπελάδες, αισθάνομαι σαν να χρησιμοποιώ μεγαλύτερο μέρος του εγκεφάλου μου. Αλλάζει όμως και η στάση μου απέναντι στη ζωή γενικότερα, γίνομαι πιο ευχαριστημένος σε όλους τους τομείς».

«Υπάρχει ένας συνθέτης που δουλεύει έχοντας ως βάση το Λουξεμβούργο και στο τελευταίο EP του χρησιμοποίησε ήχους από τη φύση για να φτιάξει μουσική. Είναι εντελώς ανιδιοτελής η προσέγγισή του απέναντι στη δημιουργία και αυτό με άγγιξε πολύ. Συνειδητοποιώ ότι η μουσική δεν πρέπει να είναι ένα ego trip, δεν μπορείς στ’ αλήθεια να είσαι ιδιοκτήτης της μουσικής, πρέπει να τη σέβεσαι και να φροντίζεις να φτάνει σε όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Δεν πρόκειται για κάτι υλικό αλλά για κάτι με το οποίο στην καλύτερη δυνατή περίπτωση θα νιώσεις συναισθηματική ή πνευματική σύνδεση. Δεν ξέρουμε καν γιατί έχουμε έρθει σε αυτόν τον πλανήτη και όμως ζούμε ακόμη σε ένα καπιταλιστικό χανγκόβερ που μας έχει μείνει από τα 80s. Ε, λοιπόν, σε αυτή την εγωκεντρική εποχή, αυτός ο τύπος με την ιπποτική συμπεριφορά μάς βοηθά να καταλάβουμε πως απέναντι στη μουσική είμαστε όλοι ίσοι».

«Α, ναι. Το όνομά του είναι Εμρε Σεβιντίκ και είναι τουρκικής καταγωγής».